Η στημένη διαπραγμάτευση

Όπως πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός, σε σχέση με έναν ακόμη δημόσιο εξευτελισμό της Ελλάδας, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οπότε αυτό που τελικά μετράει είναι οι πράξεις – από τις οποίες η χώρα έχει χορτάσει την τελευταία επταετία της διεθνούς επαιτείας και της εθνικής ντροπής (ηχητικό).

«Το άκρον άωτο της ανοησίας είναι να περιμένει κανείς από το ίδιο πείραμα διαφορετικά αποτελέσματα – ή από κάποιον που έσκυψε πολλές φορές δουλικά το κεφάλι, να τολμήσει τη ρήξη«.

Επειδή δεν είναι σωστό να φαινόμαστε αχάριστοι, ασφαλώς είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή η ανθεκτικότητα αυτής της κυβέρνησης απέναντι στους εξευτελισμούς των επιτηρητών, στις προσβολές, στην ειρωνεία και στη θυμηδία τους – εν πρώτοις του κ. Σόιμπλε, ο οποίος δεν δίστασε καθόλου να αποκαλύψει δημοσίως το ότι, όλα όσα βιώσαμε χθες είχαν ήδη προσυμφωνηθεί το Μάιο! Απλά ο πρωθυπουργός ζήτησε προθεσμία τριών εβδομάδων για να τα επικοινωνήσει σωστά στο ανόητο ακροατήριο του – το οποίο δεν έχει δυστυχώς τη διανοητική επάρκεια για να κατανοήσει τα επιτεύγματα του.
Κατά δεύτερο λόγο του Ολλανδού επικεφαλής του Euro Group, ο οποίος με δυσκολία συγκρατούσε τα γέλια του, καθώς επίσης της διευθύντριας του ΔΝΤ – η οποία, ενώ μείωσε κατακόρυφα το ποσόν με το οποίο θα δανειοδοτήσει την Ελλάδα κάτω από τα 2 δις $, υπό προϋποθέσεις φυσικά που δεν πρόκειται να υπάρξουν, φάνηκε πρόθυμη να συμμετέχει στη «διάσωση» της χώρας μας. Εύλογα βέβαια, αφού έχει κερδίσει ήδη πάνω από4 δις € σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του Ταμείου – ενώ, όσον αφορά τις επιτυχίες του ΔΝΤ, οι επανειλημμένες δηλώσεις των τρομακτικών λαθών του στο παρελθόν καθιστούν περιττά τα λόγια.

Περαιτέρω, η διαστρέβλωση της αλήθειας εκ μέρους της κυβέρνησης διευρύνεται, με τη σημερινή της δήλωση πως το 2018 θα τελειώσουν τα μνημόνια – όταν όλοι γνωρίζουν πως το 2018 απλά θα λήξει η τρίτη σύμβαση δανεισμού της χώρας, ενώ τα μνημόνια θα συνεχιστούν έως ότου η Ελλάδα εξοφλήσει το 75% των χρεών της προς τους επιτηρητές.
Επομένως στο διηνεκές, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν οι αγορές, οι ιδιώτες επενδυτές δηλαδή, αντικαθιστούσαν τα δάνεια των Ευρωπαίων – κάτι που θεωρούμε σχεδόν απίθανο, εκτός εάν η ΕΚΤ και η Ευρωζώνη εγγυηθούν τα ομόλογα που θα έπρεπε τότε να εκδώσει η Ελλάδα.
Σε μία τέτοια περίπτωση όμως το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν να δανειζόμαστε με 4-5% αντί κάτω του 1% από τον ESM, με τριτεγγυητή την ΕΚΤ ή/και τον ESM – οπότε αφενός μεν θα συνεχίζαμε να είμαστε εξαρτημένοι, αφετέρου θα πληρώναμε πολύ περισσότερα. Φυσικά είμαστε επαρκώς ανόητοι για να το κάνουμε – οπότε δεν πρέπει να αποκλείσουμε την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές.
Η επόμενη δήθεν επιτυχία της διαπραγμάτευσης είναι η σύνδεση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους με ρήτρα ανάπτυξης – κάτι για το οποίο ο υπουργός οικονομικών ένοιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει τη Γαλλία, η οποία το επέβαλλε. Εάν υποθέσουμε πως πράγματι θα συμβεί, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη συμφωνία που πέτυχε η Γερμανία το 1953 – η οποία, εκτός από την ονομαστική διαγραφή άνω του 50% των χρεών της (από τα 30 δις μάρκα στα 14 δις), συνέδεσε την εξυπηρέτηση των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών.
Εν προκειμένω, η ρήτρα ανάπτυξης σημαίνει πως μία χώρα εξυπηρετεί τα χρέη της με χρήματα που η ίδια παράγει – ενώ η ρήτρα εξαγωγών δηλώνει πως η εξόφληση επιτυγχάνεται με χρήματα των εμπορικών της εταίρων. Με απλά λόγια, η Γερμανία τότε επέβαλλε την αγορά των προϊόντων της από τους δανειστές της, για να πληρώνει τα χρέη της – γεγονός το οποίο συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στις έκτοτε εξαγωγικές της επιτυχίες.
Η τελευταία χθεσινή «επιτυχία» είναι η υπόσχεση ίδρυσης μίας αναπτυξιακής τράπεζας στην Ελλάδα – όπου, με δεδομένη την ανύπαρκτη πιστοληπτική ικανότητα των περισσοτέρων ελληνικών επιχειρήσεων, υποθέτουμε πως το μόνο που θα συμβεί θα είναι η χρηματοδότηση των ξένων για να εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα περιουσιακά μας στοιχεία, όπως στην περίπτωση της FRAPORT με την ALPHA BANK.
Όσον αφορά τώρα την ίδια τη δόση, αντί των 10,3 δις € που δικαιούμασταν με βάση τη σύμβαση, μας εγκρίθηκαν 8,5 δις € αφού προηγουμένως η Βουλή ψήφισε νέα θηριώδη μέτρα – από τα οποία θα εκταμιευθούν εν πρώτοις μόνο τα 7,7 δις € για να πληρωθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές μας προς τους επιτηρητές ύψους 6,9 δις € και θα μείνουν 800 εκ. € για την οικονομία μας. Τεράστια επιτυχία!
Τέλος, σε σχέση με την ανάπτυξη της οικονομίας μας που προβλέπει ο πρωθυπουργός, με εξαίρεση τον τουρισμό όπου ευτυχώς μας ευνοούν οι διεθνείς συγκυρίες (Τουρκία, Συρία, τρομοκρατικές επιθέσεις κοκ.), εμείς τουλάχιστον αδυνατούμε να διακρίνουμε από πού θα προέλθει, όταν όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές του ΑΕΠ είναι αρνητικοί:

η κατανάλωση λόγω της πτώσης των εισοδημάτων και της ανόδου των φόρων/εισφορών, οι ιδιωτικές επενδύσεις εξαιτίας της αδυναμίας χρηματοδότησης και της πτωτικής ζήτησης, οι δημόσιες αφού απαγορεύεται από τους δανειστές και το εμπορικό πλεόνασμα λόγω της κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας μας.

Με απλά λόγια, τέσσερα «πλην» είναι φύσει αδύνατον να κάνουν ένα «συν» – εκτός εάν η κυβέρνηση έχει μαγικές ικανότητες. Πόσο μάλλον όταν οι επιχειρήσεις στραγγαλίζονται φορολογικά, χρεοκοπούν ή αποδημούν μαζικά από τη χώρα μας – καθώς επίσης όταν από τη μετανάστευση των Ελλήνων χάνεται συνεχώς ΑΕΠ (50.000 € ετησίως ανά άτομο).
Σωστά λοιπόν είπε ο πρωθυπουργός πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια – ενώ το μόνο που μπορούμε να νοιώσουμε για τη χθεσινή τραγωδία είναι ντροπή, μεγάλη ντροπή! Φυσικά πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη, η οποία μπορεί να είναι λανθασμένη.