Η νέα (όσο και παλιά) γερμανική γραμμή: Αποδέχεστε το «βιώσιμο χρέος» ή διαλέγετε την έξοδο

Οι Γερμανοί μας το λένε και πάλι ξεκάθαρα. Αν θέλουμε μείωση του χρέους κατά τρόπο που να ζημιώνει τους ίδιους και τους υπόλοιπους ευρωπαίους, ιδού η πόρτα ιδού και το άλμα στο κενό. Στο ευρώ πάντως είναι αδιανόητο να παραμείνει η χώρα σύμφωνα με το Βερολίνο και τους υποστηρικτές της νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής των πολλών ταχυτήτων, εφόσον η Ελλάδα επιμένει στη γραμμή ότι το χρέος της δεν είναι βιώσιμο και συνεχίσει να διεκδικεί κάποια «οριστική λύση».
Η οριστική λύση όπως την αντιλαμβάνεται ο ισχυρότερης πιστωτής της Ευρώπης είναι μπροστά μας και ακούει στο όνομα Σχέδιο Schäuble. Διαγραφή του μέρους εκείνου των δανείων που, θεσμικά πλέον (π.χ στο Κλαμπ των Παρισίων), θα κριθούν μη βιώσιμα, και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. «Προσωρινά» ή για πάντα, μικρή σημασία έχει να το συζητά κανείς, καθώς η έννοια του εφήμερου χρησιμοποιείται περισσότερο ως προπέτασμα καπνού για να καλυφθούν από πίσω τα υπόλοιπα.
Το γεγονός ότι η πρόταση επανέρχεται στο τραπέζι από τον επικεφαλής του γερμανικού κόμματος των Φιλελευθέρων Christian Lindner, έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή που θα είχε αν την επαναλάμβανε κάποιο από τα κόμματα της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς ή το γερμανικό Die Linke, που πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν έχουν υποστηρίξει αντίστοιχες θέσεις (διαγραφή χρέους, έξοδος από το ευρώ κλπ) για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Με μεγάλες πιθανότητες ο Lindner, θα είναι ο κυβερνητικός εταίρος των χριστιανοδημοκρατών στην επόμενη γερμανική Βουλή καθώς οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ένα σταθερό διψήφιο ποσοστό άνω του 10%. Συνεπώς το Plan B που υπάρχει ήδη στο τραπέζι από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, ισχυροποιείται και εξελίσσεται όλο και περισσότερο πιο κοντά στα πρότυπα υλοποίησης της ιδέας των «ομόκεντρων κύκλων». Η διαφοροποίηση σε σύγκριση με το Σχέδιο Schäuble συνίσταται στο ότι ακόμη κι αν μελλοντικά συμφωνηθεί έξοδος από το ευρώ για την Ελλάδα, η χώρα θα μπορεί να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα συνεχίσει να λαμβάνει κοινοτικά κονδύλια όχι ως δάνεια αλλά ως χρηματοδοτική στήριξη, ώστε να υποστηριχθεί η ανάκαμψή της…
Είναι ένα σχέδιο που αν το συνδυάσει ταυτόχρονα κανείς με το κλίμα που καλλιεργείται για τον «ζουρλομανδύα (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον οικονομολόγο του Ινστιτούτου Peterson Jeromin Zettelmeyer) των πρωτογενών πλεονασμάτων ως το 2060 και της τεράστιας πρόκλησης/αδυναμίας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα να επιτυγχάνει μόνιμα υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης εν μέσω λιτότητας, πλασάρεται περίπου ως «ονειρική απάντηση στον εφιάλτη του μέλλοντος μας.
Είναι προφανές ότι μέχρι σήμερα η συζήτηση για το ελληνικό χρέος είχε τα χαρακτηριστικά βόλτας στην παιδική χαρά. Παρά τις εντάσεις και τις διαφωνίες μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ, το μόνο συνέβαινε είναι να κλωτσιέται το ντενεκεδάκι λίγο παραπέρα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί είναι «λίγες», αλλά είναι πολιτικά και οικονομικά αδύνατον αυτή τη στιγμή -και μέχρι να διαμορφωθούν όλες οι προϋποθέσεις- να αποδεχθεί η Ευρώπη μια λύση μόνο για την Ελλάδα που θα οδηγούσε σε περαιτέρω διαγραφή του χρέους κατά 100-150 δισ. ευρώ.
Μετά τις γερμανικές εκλογές, αυτό θα αρχίζει να αλλάζει δραματικά γιατί θα έχουμε μπει πλέον στην εποχή των μεγάλων αποφάσεων που θα αφορούν συνολικά στην Ευρώπη, τη δομή και τους μηχανισμούς που θα πρέπει να αποκτήσει στο μέλλον. Ο κίνδυνος να παρασυρθούμε σε καταστροφικές αποφάσεις αν υπερισχύσει στο εξωτερικό η ιδέα ότι η Ελλάδα είναι «χαμένη περίπτωση», αλλά κυρίως αν εντός της Ελλάδας συνεχίσουμε να αλληθωρίζουμε σε εύκολες λύσεις, θα γίνει πολύ μεγαλύτερος από ό,τι είναι σήμερα.
Ακόμη κι αν η σημερινή κυβέρνηση έχει πλέον μάτια και βλέπει πόσο συνέβαλε με την πολιτική της στην επιδείνωση της βιωσιμότητας του χρέους την τελευταία διετία, από τη στιγμή που επιμείνει στην γραμμή ότι το χρέος δεν «βγαίνει» και πρέπει να μειωθεί σε βάρος των υπόλοιπων κρατών μελών, θα βρει στη νέα τάξη πραγμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολλούς πρόθυμους θιασώτες του «Σχεδίου Schäuble» για να υποστηρίξουν το αίτημα της.
Το ερώτημα είναι θέλει πραγματικά να οδηγήσει τα πράγματα εκεί και να κάνει το αφήγημα του χρέους πραγματικό μαρτύριο για όλους τους υπόλοιπους;