Οριστικό «ναυάγιο» για το χρέος-Τι λύση ετοιμάζεται για την Ελλάδα

Αδιέξοδο στην ελληνική κυβέρνηση

Το παιχνίδι Σόιμπλε σε βάρος της Ελλάδας φαίνεται να παίζει η Κριστίν Λαγκάρντ προκειμένου να εξυπηρετήσει τους προεκλογικούς σκοπούς του κόμματος Μέρκελ και να μην υπάρξει απόφαση για ελάφρυνση χρέους τουλάχιστον πριν τις γερμανικές εκλογές.

«Eάν οι δανειστές δεν έχουν ακόμα φτάσει στο σημείο να σεβαστούν τις εκθέσεις μας και να τις αποδεχτούν, εάν χρειάζονται περισσότερο χρόνο, μπορούμε να το λάβουμε υπόψη μας και να τους τον δώσουμε», είπε η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ σε συνέντευξή της στη Handelsblatt, η οποία θα δημοσιευτεί στην έκδοση της Τρίτης.

«Μπορεί, λοιπόν, να υπάρξει ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο οι χρηματικές καταβολές να γίνουν όταν θα έχουν καταστεί σαφή τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους από τους δανειστές», πρόσθεσε η κ. Λαγκάρντ.

«Είναι μια δυνατότητα συμφωνίας «, όπως είπε, αλλά τόνισε ότι εξακολουθεί να θεωρεί μια ταχεία συμφωνία για ελαφρύνσεις του χρέους ως την «ιδεώδη λύση».

Η επικεφαλής του ΔΝΤ υπερασπίστηκε παράλληλα τις προγνώσεις του έναντι των Ευρωπαίων: «Υπολογίζουμε την βιωσιμότητα του χρέους επί τη βάσει της ρεαλιστικής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας», πρόσθεσε.

Υπενθυμίζεται ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει επικρίνει τις προγνώσεις του ΔΝΤ ως πολύ απαισιόδοξες.

To μέλλον για την Ελλάδα φαίνεται πραγματικά ζοφερό, ενώ η ενδεχόμενη λύση μετά τις γερμανικές εκλογές έρχεται πολύ αργά. Όσον αφορά την «φόρμουλα» των νέων μέτρων φαίνεται ότι το ΔΝΤ προσανατολίζεται σε μία συνταγή τύπου Μεξικού. Πιο συγκεκριμένα, όπως αποκάλυψε και το Πρώτο Θέμα, προβλέπεται  συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα με το δικό του μνημόνιο αλλά χωρίς εκταμίευση δόσεων μέχρι να υπάρξει δέσμευση των Ευρωπαίων για την ελάφρυνση του χρέους. Εκτός από το Μεξικό, αντίστοιχα προγράμματα είχαν εφαρμοστεί κατά τη δεκαετία του 1980 στο Εκουαδόρ και στην Ακτή Ελεφαντοστού. Αποτελούσε πρακτική του Ταμείου σε περιπτώσεις που δεν είχε εξασφαλιστεί η κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μίας χώρας και αφορούσε αποκλειστικά χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, καθώς συνήθως απέμενε να διακανονιστούν λεπτομέρειες μεταξύ των φορέων που εμπλέκονταν στο δανεισμό του κράτους.