Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΛΑΡΚΟ

Υπάρχει διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων και του λαού

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι παρεμβάσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, που δείχνουν επιτάχυνση των αντεργατικών - αντιλαϊκών σχεδιασμών για τη ΛΑΡΚΟ.Μπροστά στις εξελίξεις, που πρέπει να βρουν προετοιμασμένους και σε αγωνιστική ετοιμότητα πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους στην επιχείρηση, αλλά και όλο το λαό, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε βασικές πλευρές της διαχρονικής εγκληματικής πολιτικής σε βάρος της ΛΑΡΚΟ και του ορυκτού πλούτου της χώρας, απ' όλες τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που υπηρέτησαν και υπηρετούν με συνέπεια το στόχο της ανάπτυξης για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Με την πείρα τους μετά από τόσα χρόνια, οι εργαζόμενοι μπορούν σήμερα να δουν ότι η διέξοδος για τη ΛΑΡΚΟ δεν βρίσκεται στο ένα ή στο άλλο σχέδιο που προτάσσει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά στον αγώνα για την ακύρωσή τους, σε σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική και τον δρόμο ανάπτυξης που θυσιάζει τα εργατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του κέρδους.

Μια σύντομη αναδρομή στην πορεία της επιχείρησης

Η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων στην περιοχή που δραστηριοποιείται το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα Φθιώτιδας καταγράφεται από το 800 π.Χ., αναφορά γι' αυτό κάνει στα γραπτά του και ο Παυσανίας.

Στα τέλη του 1800, όταν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής αρχίζουν να αναπτύσσονται στη χώρα μας, έχουμε την εκμετάλλευση των μεταλλείων από διάφορες εταιρείες εξόρυξης όπου εξάγουν στην Ευρώπη μετάλλευμα.Το 1912 ανακαλύφθηκε ότι μέσα στο μετάλλευμα υπήρχε νικέλιο και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το μετάλλευμα γινόταν εξαγωγή από τις κατοχικές δυνάμεις στη φασιστική - ναζιστική Γερμανία. Μετά τον πόλεμο τα δικαιώματα των μεταλλευμάτων παραχωρήθηκαν στον Μποδοσάκη, όπου το 1963 δημιουργεί, σε συνεργασία με το μονοπώλιο της «Kroup», το πυρομεταλλουργικό εργοστάσιο παραγωγής σιδηρονικελίου, την ΛΑΡΚΟ.

Τις δεκαετίες του '60 και του '70 η ΛΑΡΚΟ αναπτύσσεται ραγδαία αποδίδοντας τεράστια κέρδη στο ίδρυμα Μποδοσάκη. Το 1983, εφόσον το ίδρυμα Μποδοσάκη έχει αφήσει απλήρωτα θαλασσοδάνεια και ΔΕΗ, εγκαταλείπει την ΛΑΡΚΟ και αυτή περνά στις τράπεζες, δίνοντας σε αυτές τεράστια κέρδη μέχρι το 1986.
Το 1986 η ΛΑΡΚΟ περνά στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και εκκαθαρίζεται κάνοντας απολύσεις εργαζομένων. Η εκκαθάριση αυτή δεν έχει κλείσει μέχρι σήμερα.
Το 1989, με 100 εκατομμύρια δραχμές κεφάλαιο εκκίνησης από το κράτος (τα μοναδικά χρήματα που έχει πάρει η ΛΑΡΚΟ από το κράτος), δημιουργεί τη Γενική Μεταλλευτική & Μεταλλουργική ΛΑΡΚΟ ΑΕ (νέα ΛΑΡΚΟ), με μετόχους το κράτος, τη ΔΕΗ και την Εθνική Τράπεζα.

Από τότε έως σήμερα οι διοικήσεις της ΛΑΡΚΟ διορίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και σε συνεργασία με αυτές έχουν σταθερό προσανατολισμό την υπηρέτηση των συμφερόντων ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων.Η ΛΑΡΚΟ είναι η μοναδική βιομηχανία στην Ευρώπη που παράγει FeNi (σιδηρονικέλιο) με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας. Καλύπτει το 6% των αναγκών της Ευρώπης και το 3% παγκόσμια.
Η ΛΑΡΚΟ εκμεταλλεύεται το σύνολο των νικελούχων μεταλλευμάτων της χώρας μας. Εχει εργοτάξια εξόρυξης μεταλλεύματος και δικό της βαρύ εξοπλισμό στη Βοιωτία, στη Φθιώτιδα, στην Εύβοια, στην Καστοριά. Επίσης στην κατοχή της έχει και λιγνιτωρυχείο στα Σέρβια Κοζάνης.
Η χώρα μας έχει στο υπέδαφός της το 90% των κοιτασμάτων νικελίου της Ευρώπης. Το νικέλιο που παράγει η ΛΑΡΚΟ περιέχει μεγάλο ποσοστό κοβαλτίου και για τον λόγο αυτό κατατάσσεται στα ποιοτικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η παραγωγή της ΛΑΡΚΟ καλύπτει τις ανάγκες μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε πρώτη ύλη για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, που χρησιμοποιείται στην κατασκευή βιομηχανικών μηχανών παραγωγής, στις κατασκευές, στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην πολεμική βιομηχανία, σε εργαλεία ιατρικής, κατασκευή οικιακών συσκευών κ.α.
Η χώρα μας έχει επίσης κοιτάσματα χρωμίου, όπου μαζί με το νικέλιο μπορούν να παράξουν ανοξείδωτο χάλυβα και το 1982 πραγματοποιήθηκε (με επιτυχία) πείραμα στη ΛΑΡΚΟ παραγωγής αυτού, ωστόσο, στο πλαίσιο των πολιτικών της τότε ΕΟΚ, δεν προχώρησε στη δημιουργία αντίστοιχης μονάδας παραγωγής.

Μεγάλες δυνατότητες που υποτάσσονται στα κέρδη

Η ΛΑΡΚΟ όλα τα χρόνια πουλά το σιδηρονικέλιο FeNi σε ξένους ομίλους. Αυτοί παράγουν ανοξείδωτο χάλυβα και κερδοφορούν. Στη συνέχεια μεγαλοπρομηθευτές τον εισάγουν στη χώρα μας μοσχοπουλώντας τον.

Οι πελάτες της ΛΑΡΚΟ πληρώνουν μόνο το 20% από το FeNi που παίρνουν. Πληρώνουν μόνο το Ni (νικέλιο) σε τιμή που καθορίζεται από το LME του Λονδίνου. Το Fe (πρωτογενής σίδηρος), που αποτελεί σχεδόν το υπόλοιπο 80% του προϊόντος, δεν το πληρώνουν. Δεν πληρώνουν επίσης και το 4% κοβάλτιο που έχει τριπλάσια αξία από το σύνολο του προϊόντος.Μια περίοδο, επί Μποδοσάκη στη ΛΑΡΚΟ, σε ένα κομμάτι της παραγωγής, γινόταν διαχωρισμός του σιδηρονικελίου με τη μέθοδο της ηλεκτρόλυσης βγάζοντας 100% νικέλιο. Σταμάτησε, όμως, στο πλαίσιο και πάλι των πολιτικών της τότε ΕΟΚ.
Επίσης η ΛΑΡΚΟ παράγει μεγάλη ποσότητα υποπροϊόντος που ονομάζεται «σκουριά» από τα Ηλεκτροκάμινα, που θα μπορούσε να αξιοποιεί μόνη της μέσα από διάφορες εφαρμογές που καταγράφουν μελέτες. Από αυτή, ένα 12% το πουλά σε εξευτελιστικές τιμές σε μονάδες παραγωγής υλικού αμμοβολής και την υπόλοιπη τη ρίχνει στη θάλασσα πληρώνοντας εφοπλιστές για τη μεταφορά της στον Ευβοϊκό κόλπο. Τέλος, πουλά και το 100% της σκουριάς μεταλλακτών σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ θα μπορούσε και αυτή να αξιοποιηθεί σε διάφορες εφαρμογές σύμφωνα με μελέτες.
Είτε η ΛΑΡΚΟ ανήκε στον Μποδοσάκη, είτε στις τράπεζες, είτε στο κράτος, σταθερά κερδισμένοι είναι οι πελάτες της, δηλαδή οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Διαχρονικά παίρνουν το σιδηρονικέλιο ως πρώτη ύλη παράγοντας τεράστια υπεραξία μέσα από την παραπέρα επεξεργασία, δημιουργώντας Ανοξείδωτο Χάλυβα, αξιοποιώντας τα υπόλοιπα στοιχεία του προϊόντος που τους παρέχονται δωρεάν (σίδηρο, κοβάλτιο).
Κερδισμένος ήταν ο Μποδοσάκης. Του παραχωρήθηκαν βουνά, κάμποι και θάλασσα, επιδοτήσεις και ευνοϊκές τιμές σε ΔΕΗ, θαλασσοδάνεια, έβγαλε δισ., δεν πλήρωσε τίποτα.
Κερδισμένοι είναι όλοι αυτοί που κρύβονται με την κάλυψη των αστικών κυβερνήσεων πίσω από την «παλιά» ΛΑΡΚΟ που εκκαθαρίζεται μέχρι σήμερα και διαχρονικά τραβάνε μεγάλα ποσά, εκατομμυρίων ευρώ, από τη ΛΑΡΚΟ.
Κερδισμένοι είναι οι μέτοχοι της ΛΑΡΚΟ, που ό,τι και να γίνει, χωρίς να έχουνε δώσει μία δεκάρα, έχουν κέρδη. Αυτοί είναι κερδισμένοι και ως πάροχοι της ΛΑΡΚΟ. Η ΛΑΡΚΟ δεν έχει ούτε ένα ληξιπρόθεσμο δάνειο προς τη μέτοχο Εθνική. Διαχρονικά όμως μεγάλα δάνεια η ΛΑΡΚΟ τα έπαιρνε από τη μέτοχό της με πολύ μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό της αγοράς.
Με τη ΔΕΗ συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Από το 1989 έως και το 2006 η ΛΑΡΚΟ πλήρωνε πολύ πιο ακριβά το ρεύμα από ό,τι πλήρωναν άλλες ενεργοβόρες, μεταξύ αυτών και ανταγωνίστριες προς τη ΛΑΡΚΟ εταιρείες της χώρας μας και, παρ' όλα αυτά, η ΛΑΡΚΟ μέχρι το 2006 είχε μικρό και διαχειρίσιμο χρέος προς τη ΔΕΗ. Το 2006, με παρέμβαση της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το ήδη αυξημένο τιμολόγιο της ΔΕΗ προς τη ΛΑΡΚΟ διπλασιάζεται.
Μέσα από τέτοιες ενέργειες η ΛΑΡΚΟ έχει συσσωρεύσει 300 εκατομμύρια χρέος στη ΔΕΗ και εμφανίζεται ζημιογόνα.

Βήματα στην πορεία της ιδιωτικοποίησης

Το 2009 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχειρεί την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, αλλά γίνονται εκλογές και δεν προλαβαίνει. Ερχεται το ΠΑΣΟΚ και με το πρώτο μνημόνιο, η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ γίνεται μνημονιακή δέσμευση.
Στη συνέχεια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας περνάει τις μετοχές του Δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ και παράλληλα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού επιβάλλει το πρόστιμο των 136 εκατομμυρίων ευρώ, διότι το κράτος, ως μέτοχος της ΛΑΡΚΟ, έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και μπήκε εγγυητής σε δάνειο που το έχει αποπληρώσει η ΛΑΡΚΟ.
Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βγάζει σχέδιο - απόφαση ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ σε 3 κομμάτια, το λεγόμενο σχέδιο «τριχοτόμησης». Με βάση αυτό το σχέδιο - απόφαση, με έναν διεθνή διαγωνισμό θα ιδιωτικοποιηθούν το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα μεταλλεία της Βοιωτίας. Με άλλο διεθνή διαγωνισμό θα ιδιωτικοποιηθούν τα λιγνιτωρυχεία, κομμάτι από τα μεταλλεία της Εύβοιας και τα μεταλλεία Καστοριάς. Ολα τα χρέη της σημερινής ΛΑΡΚΟ και οι εργαζόμενοι θα μεταφερθούν στο κομμάτι μεταλλείων της Εύβοιας, όπου πουλώντας μετάλλευμα στη ΛΑΡΚΟ και σε τρίτους θα εκκαθαρίζουν τα χρέη. Εφόσον εκκαθαριστούν τα χρέη, μετά θα γίνει διεθνής διαγωνισμός και θα πουληθεί και αυτό.
Το σχέδιο τριχοτόμησης της ΛΑΡΚΟ δεν είναι η αιτία, αλλά το εργαλείο για να περάσουν οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου.
Παράλληλα με όλα αυτά, «τρέχει» το σχέδιο ανάδειξης της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, που «ακουμπάει» και τη ΛΑΡΚΟ, ενώ η τριχοτόμησή της θα διευκολύνει ακόμα περισσότερο την ένταξή της σ' αυτόν τον σχεδιασμό.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, στην περιοχή της Λάρυμνας, με πρόσχημα ότι «η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται αυτόνομη Ενέργεια για να είναι κερδοφόρα», παρουσιάζεται ενδιαφέρον για την κατασκευή μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με λιθάνθρακα, με καύση σκουπιδιών και βιομηχανικών αποβλήτων, αλλά μετά από κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής δεν προχωρούν.
Στη συνέχεια η ΛΑΡΚΟ μαζί με τα ΕΛΠΕ δημιούργησε τη θυγατρική «ΛΑΡΚΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ», όπου έχει άδειες για τη δημιουργία φωτοβολταϊκού πάρκου 1.000 MW. Με πρόσχημα ότι «η σκουριά πρέπει να σταματήσει να πέφτει στον Ευβοϊκό», η ΛΑΡΚΟ αδειοδοτήθηκε και κατασκεύασε ΧΥΤΑ. Επίσης, με πρόσχημα ότι «η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται μεγάλο λιμάνι για τα εμπορεύματά της», έχει αδειοδοτηθεί για την προέκταση του λιμανιού της Λάρυμνας.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προωθούν το σχέδιο των μονοπωλίων και της ΕΕ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ρύθμισε σχεδόν όλες τις εκκρεμότητες για να προχωρήσει το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Αναγνώρισε το τεράστιο χρέος στη ΔΕΗ που προκλήθηκε με τον τρόπο που αναφέραμε παραπάνω. Οι προσφυγές των μετόχων για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του εργοστασίου και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις κρατικές ενισχύσεις έχουν τελεσιδικήσει. Από ό,τι διαρρέεται, έτοιμο να κλείσει είναι και το ζήτημα της εκκαθάρισης της «παλαιάς» ΛΑΡΚΟ.
Παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε έγκριση για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου από το Μαυρομάτι στη Λάρυμνα και κατασκευή υποσταθμού αναδιανομής αυτού με πρόσχημα ότι «θα αξιοποιηθεί στη ΛΑΡΚΟ». Τέλος, απαξίωσε παραπέρα το εργοστάσιο και τα μεταλλεία, ενώ παράλληλα άνοιξε επαφές με τη μεγαλύτερη εταιρεία στο εμπόριο μεταλλευμάτων, την TELF.
Σήμερα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παίρνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε o ΣΥΡΙΖΑ, με διαδικασίες fast track, προωθεί το σχέδιο - απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτά που διέρρευσαν από την πρώτη σύσκεψη των αρμόδιων υπουργών είναι επανεκκίνηση του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με εκκαθάριση εν λειτουργία και ιδιωτικοποίηση ή πτώχευση.
Είναι γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Κίνα άρχισε να αυξάνει την παραγωγή σιδηρονικελίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τιμές του προϊόντος να μειωθούν σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες. Παγκόσμια, μεταλλουργικά εργοστάσια, όπως η ΛΑΡΚΟ, είτε προσαρμόστηκαν στην εκμετάλλευση πιο πλούσιων μεταλλευμάτων κατά 50% σε περιεκτικότητα από τα ελληνικά, είτε έκλεισαν. Η ΛΑΡΚΟ στο σημερινό κοινωνικοοικονομικό σύστημα κινδυνεύει να κλείσει όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα η επεξεργασία των ελληνικών μεταλλευμάτων με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας, αλλά γιατί δεν είναι τόσο κερδοφόρα όσο απαιτεί ο ανταγωνισμός στον καπιταλισμό.

Μονά - ζυγά χαμένοι οι εργαζόμενοι και ο λαός

Η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, ο διαχωρισμός μεταξύ εργοστασίου και μεταλλείων και η «απελευθέρωση» αυτών, σε συνδυασμό με τις προϋποθέσεις που έχουν δημιουργήσει για ενεργειακό κόμβο, οξύνουν ανταγωνισμούς μεταξύ μεγάλων συμφερόντων, που προκαλούν κινδύνους για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά συμφέροντα.
Ηδη μεγάλοι επενδυτές στον κλάδο της Ενέργειας έχουν βάλει πόδι εγκαθιστώντας δεκάδες ανεμογεννήτριες στην περιοχή. Από ό,τι διαρρέεται από επιχειρηματικούς κύκλους, «επενδυτές» από τον κλάδο του μετάλλου έχουν βάλει πόδι στην περιοχή της Λάρυμνας καμουφλαρισμένοι ως μέτοχοι στις ιχθυοκαλλιέργειες της περιοχής. Οι αντιθέσεις συμφερόντων είναι μεγάλες και όταν ξεσπάσει η σύγκρουση μεταξύ τους οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα «πληρώσουν τη νύφη».
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας έχει να προσφέρει δισεκατομμύρια ευρώ ακόμα στο κεφάλαιο. Ο προσανατολισμός στην ηλεκτροκίνηση αυτοκινήτων απαιτεί καθαρό νικέλιο για την κατασκευή μπαταριών, ένα προϊόν που βγαίνει, με μικρότερο κόστος, με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας και σύμφωνα με πετυχημένο πείραμα του Πολυτεχνείου τα μεταλλεύματά μας προσφέρονται. Αν η ΛΑΡΚΟ αποκοπεί από τα μεταλλεία και αν αυτά ιδιωτικοποιηθούν είναι σίγουρη η ληστρική εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων και πιθανή η εκμετάλλευση των υπολοίπων με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα «αρμέξουν» επιλεκτικά τα πλούσια κοιτάσματα που έχουν απομείνει και θα αξιοποιήσουν τις πλούσιες σκόνες που είναι συσσωρευμένες στο εργοστάσιο. Θα εισπράξουν από αυτά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ακόμη. Μετά, όμως, όταν αυτά σε 5 - 10 χρόνια εξαντληθούν, η συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ είναι αβέβαιη.

Ιστορία γραμμένη με ιδρώτα, αγώνες και αίμα

Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ και η εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων αναδεικνύουν τη σαπίλα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Οι καπιταλιστικές σχέσεις έχουν αποδειχθεί εγκληματικές για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας, για τα συμφέροντα των εργαζομένων που τον παράγουν.
Είτε με τη μορφή αρχικά μεταλλεύματος είτε με τη μορφή σιδηρονικελίου μέσα από την επεξεργασία της ΛΑΡΚΟ, εκατομμύρια τόνοι έχουν εξορυχθεί από το υπέδαφος και έχουν δοθεί ως πρώτη ύλη σε άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ αναδεικνύει ότι τούτος εδώ ο τόπος έχει καταγεγραμμένο ορυκτό πλούτο χιλιάδες χρόνια πριν, αναδεικνύει ότι οι «φτωχοδιάβολοι» που πάτησαν σε αυτόν εδώ τον τόπο έχουν γνώσεις επεξεργασίας του, ριζωμένες χιλιάδες χρόνια πριν.
Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ αναδεικνύει ποιοι κέρδισαν μέσα από αυτόν τον δρόμο ανάπτυξης αλλά και ποιοι σταθερά είναι οι χαμένοι.
Από την ίδρυση της ΛΑΡΚΟ έως σήμερα οι νεκροί εργάτες την ώρα εργασίας ξεπερνούν τους 70. Αν προσθέσουμε τους συναδέλφους που έχασαν τη ζωή τους πριν από τη δημιουργία της ΛΑΡΚΟ, στην εκμετάλλευση των μεταλλείων, στο σύνολο ξεπερνούν τους 100. Οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες είναι διπλάσιοι και πολλές φορές παραπάνω οι σακατεμένοι.
Ολα αυτά τα δισεκατομμύρια πλούτου τα έχει παράξει η εργατική τάξη με το αίμα της και τον ιδρώτα της και ως «αντάλλαγμα» έπαιρνε και παίρνει τα ψίχουλα του μικρού μεροκάματου. Οι αγώνες των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ αναδεικνύουν τις συνθήκες εργασίας, το άγχος για να υπάρχει μεροκάματο, την πάλη για να βελτιωθεί αυτό.
Τη δεκαετία του '60 έχουμε την πρώτη οργανωμένη απεργία 65 ημερών στο Ιδρυμα Μποδοσάκη, όπου η εργοδοσία με τους μηχανισμούς την σπάει και διώκει για χρόνια τους πρωτοπόρους αγωνιστές.
Οι εργαζόμενοι παίρνουν τη ρεβάνς το 1977, όπου μετά από 110 μέρες απεργίας, με ατσάλινο θάρρος, αλληλεγγύη, μεγάλες συγκρούσεις, πείσμα για τη νίκη, λυγίζουν τον Μποδοσάκη. Μπαίνουν στο εργοστάσιο νικητές, καλύπτονται τα δίκαια αιτήματά τους.
Το 1979, μετά από το ομαδικό δυστύχημα στη ΛΑΡΚΟ, με έξι νεκρούς, πραγματοποιείται 10ήμερη απεργία και αναγκάζεται ο Μποδοσάκης να υπογράψει πρωτόκολλο - συμφωνητικό ουσιαστικών μέτρων ασφάλειας.
Το 1986 βγαίνουν στο δρόμο για να μείνει η ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και απαιτούν την ανάκληση των 200 απολύσεων που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της εκκαθάρισης.
Το 1992 και το 1999 βγαίνουν στο δρόμο ενάντια στη συρρίκνωση της παραγωγής και τις διαθεσιμότητες των εργαζομένων.
Το 2006, 350 εργαζόμενοι στις εργολαβίες, συσπειρωμένοι στο Συνδικάτο Μετάλλου νομού Φθιώτιδας, βγαίνουν στο δρόμο απαιτώντας κατάργηση του σκλαβοπάζαρου. Η κυβέρνηση, η διοίκηση και ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός σπάνε αυτόν τον δίκαιο αγώνα, προχωρούν σε 50 εκδικητικές απολύσεις πρωτοπόρων αγωνιστών.
Μετά από τρία απανωτά θανατηφόρα ατυχήματα τον Αύγουστο του 2008 το εργοστάσιο σταματά να παράγει. Την 1/1/2009 πραγματοποιούνται 120 απολύσεις σε εργαζόμενους από τις εργολαβίες.
Το 2013 οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ απεργούν ενάντια στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση και το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το 2016 εργαζόμενοι στις εργολαβίες συσπειρώνονται στο Συνδικάτο Μετάλλου και διεκδικούν κατάργηση του σκλαβοπάζαρου των εργολαβιών. Αποσπούν 55 ενσωματώσεις - προσλήψεις στη ΛΑΡΚΟ.
Το 2019, μέσα από το δυνάμωμα των ταξικών δυνάμεων στις αρχαιρεσίες του επιχειρησιακού σωματείου και μετά από 12 χρόνια, ανοίγει για πρώτη φορά αγωνιστικά το αίτημα για την υπογραφή Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Με την παρουσία των ίδιων των εργαζομένων στις Γενικές Συνελεύσεις και αποφασιστικότητα να παλέψουν, οι διαπραγματεύσεις έφτασαν στο επίπεδο να κλείσουν συμφωνώντας εργαζόμενοι και διοίκηση. Μια όμως η «κλοτσιά» της ΔΑΚΕ, μια η παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά και μετεκλογικά, πάγωσε η υπογραφή της ΣΣΕ.

Μπορούμε να βαδίσουμε σε άλλο δρόμο!

Η πείρα των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ πρέπει να αξιοποιηθεί. Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ τεκμηριώνει ότι σε αυτόν το δρόμο ανάπτυξης, τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας τις καρπώνονται μία χούφτα παράσιτα σε βάρος των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Είτε σκάνε από τα κέρδη είτε γράφουν ζημιές, το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι.
Γι' αυτό η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σήμερα σ' αυτήν την κατάσταση και όχι λόγω «κακών διοικητικών χειρισμών», όπως διακινείται από διάφορες πλευρές για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Και είναι ψέμα ότι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση είναι το φάρμακο για να συνεχιστεί η λειτουργία του εργοστασίου.
Αυτό που πρωτεύει τώρα είναι να αποκρουστούν τα σχέδια κυβέρνησης - ΕΕ - επιχειρηματικών ομίλων για παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, όχι για να μείνουν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση, αλλά για να οργανώσουμε την αντεπίθεση που θα σπρώξει τις εξελίξεις μπροστά, προς όφελος των εργαζομένων στην επιχείρηση και συνολικά του λαού.
Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι συσπειρωθούν ατσάλινα γύρω από μία τέτοια προοπτική στον αγώνα τους, αν κλείσουν τα αυτιά στον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, αν δυναμώσουν ανυποχώρητα την πάλη για σύγχρονα δικαιώματα, με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες και του λαού, τότε, ναι, μπορούν να βάλουν εμπόδια στα σχέδια των κυβερνήσεων, να αποσπάσουν ορισμένες κατακτήσεις.
Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται αυτός ο αγώνας να φωτίζει τη μόνη διέξοδο για τη ΛΑΡΚΟ, που συμφέρει το σύνολο των εργαζομένων και το λαό:
Τη δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα μεταλλευτικής βιομηχανίας, στο πλαίσιο μιας άλλης οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, όπου τα εργοστάσια θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και η παραγωγή θα έχει ως κριτήριο την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.
Οι εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές έχουν δυνατότητα να καλύψουν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες και η ΛΑΡΚΟ, ως μοναδικός φορέας αξιοποίησης του σιδηρονικελίου στην Ελλάδα και μοναδικός παραγωγός στην Ευρώπη, μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια τέτοια ανάπτυξη.
Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικά αποθέματα χρωμίου που, μαζί με το σιδηρονικέλιο, μπορεί να αξιοποιηθεί για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, προϊόν που μέχρι σήμερα εισάγουμε.
Η αξιοποίηση του ανοξείδωτου χάλυβα, και η μετέπειτα χρήση του ως πρώτης ύλης στη βιομηχανία, μπορεί να καλύψει ένα μεγάλο μέρος λαϊκών αναγκών, παρέχοντας απαραίτητο εξοπλισμό στη βιομηχανία, ιατρικά ήδη, είδη οικιακής χρήσης, υλικό για σύγχρονες κατασκευές, πρώτες ύλες για μεταφορικά μέσα και άλλα.
Ταυτόχρονα, η εκτεταμένη έρευνα επιστημονικού προσωπικού σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς φορείς που κατεύθυνση θα έχουν την επίλυση βιομηχανικών προβλημάτων μπορεί να οδηγήσει σε νέες εφαρμογές και στη διεύρυνση της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών.
Αυτή η φιλολαϊκή προοπτική είναι απολύτως αντίθετη και ασύμβατη με τις ελευθερίες κίνησης των κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τις απαγορεύσεις των κρατικών ενισχύσεων και τη γενικότερη πολιτική της ΕΕ. Είναι στον αντίποδα της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, της λογικής του κέρδους ως κριτηρίου παραγωγής.
Στο χέρι μας είναι να βαδίσουμε σήμερα σ' αυτόν τον δρόμο, τον μόνο που οδηγεί στην ευημερία για μας και τις οικογένειές μας.

Παναγιώτης ΠΟΛΙΤΗΣ
Εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας, μέλος του ΔΣ του ΕΚ Λαμίας