Υπάρχει πιο Κάτω; Κι όμως Υπάρχει!

Γράφει ο Τυχαίος

Ειλικρινά θα ήθελα πάρα πολύ να εντοπίσω ορισμένα θετικά σημεία στην τρέχουσα πολιτικο-οικονομική σκηνή. Έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων ή έστω ως αυτό που λέμε ως "πρώτο βήμα" σε κάποιο, οποιοδήποτε, τομέα. Κατά την άποψή μου όμως, όχι μόνο δεν υπάρχουν τέτοιες θετικές όψεις αλλά τουναντίον παρατηρούμε ολοένα και περισσότερο τη βύθιση σε μια ολοένα και πιο δύσκολη συγκυρία.
Αν προσπαθήσουμε να απομονώσουμε - ενδεικτικά - ορισμένα σημαντικά γεγονότα που καταδεικνύουν τα παραπάνω θα αναφέραμε τα εξής:
* Το δανεισμό της χώρας όχι από την ελεύθερη αγορά - όπου ας μην κοροϊδευόμαστε εξυπηρετεί όχι την κερδοσκοπία αλλά την προσπάθεια άντλησης, δεδομένης πάντοτε της εκάστοτε, συγκυρίας, των φθηνότερων κεφαλαίων προς δανεισμό- αλλά με την έκδοση κοινοπρακτικού δανείου με επιτόκιο δυσθεώρητο, που δεσμεύει ευθέως και "στραγγαλίζει" την όποια μελλοντική αναπτυξιακή προοπτική δια της αυξήσεως του κόστους χρήματος στο εσωτερικό. Ακόμη χειρότερη είναι η προβολή της συγκεκριμένης επιλογής ως επιτυχημένης, με τους αρμοδίους να προστρέχουν να μας διαβεβαιώσουν ότι θα επαναληφθεί η συγκεκριμένη διαδικασία, αποκρύπτοντας επιμελώς τις αρνητικές συνέπειες για το εγχώριο πιστωτικό σύστημα, τις επιχειρήσεις και τον απλό καταναλωτή.
* Την κυβερνητική αδυναμία να αντιμετωπίσει με ευθύ και ξεκάθαρο τρόπο τις επιπτώσεις των αγροτικών κινητοποιήσεων, προδιαγράφοντας έτσι τις μελλοντικές της - αδύναμες ως διαφαίνεται - προθέσεις περί των επερχόμενων αντιδράσεων άλλων κλάδων με αμεσότερη εμπλοκή στο ...........
οικονομικό σύστημα, όπως των υπαλλήλων του Υπουργείου Οικονομικών (εφοριακών -τελωνειακών) και άλλους. Στο σημείο αυτό έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις ευθείες αναλογίες μεταξύ των σχέσεων Ευρώπη-Ελλάδα και Κυβέρνηση-Αγρότες, όπου μια ελάχιστα παραγωγική αλλά με ιδιαίτερο "ειδικό βάρος" οντότητα (Ελλάδα και αγρότες κατά το ένα μέρος της αναλογίας μας) εξαθλιωμένη οικονομικά αλλά απλόχερα επιχορηγούμενη κατά το παρελθόν, με τις επιχορηγήσεις να καταλήγουν σε "μαύρες τρύπες", απλώνει το χέρι προς τα "πάνω":η Ελλάδα προς την Ευρώπη και κατ' αναλογία οι αγρότες προς την Κυβέρνηση. Λύστε το πρόβλημα μόνοι σας λένε οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα, ενίοτε λοιδορούντες την ελληνική πραγματικότητα, διότι αν διασώσουμε εσάς πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με άλλες χώρες. Παρόμοια επιχειρήματα αναπτύσσονται και από την πλευρά της Κυβέρνησης προς τους αγρότες, λοιδωρούσα με τη σειρά της την "αναρχοσυνδικαλιστική" -κατά τη δήλωσης της Υπουργού - νοοτροπία τους. Που χρησιμεύει η καταγραφή μιας τέτοιας αναλογίας; Πολύ απλά, τόσο η Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη όσοι και οι αγρότες για την Ελληνική Κυβέρνηση, αποτελούν τους διαχειριστές της οικονομικής ζωής των εξωτερικών συνόρων τους, της "περιφέρειάς" τους αν θέλετε. Αν "καταρρεύσουν" - με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε βαθμό - οι αγρότες, για την Ελλάδα, ή η Ελλάδα για την Ευρώπη, το όποιο πρόβλημα θα διαχυθεί και εκτός συνόρων, εθνικών ή ευρωπαϊκών. Η αδυναμία της Ευρώπης να διαχειριστεί το "ελληνικό πρόβλημα" προσομοιάζει πολλαπλά με την αδυναμία της Ελλάδας να διαχειριστεί το αγροτικό, ωστόσο το "κοινό σημείο" της αναλογίας μας και κατά συνέπεια και ο "πιο αδύναμος κρίκος" δεν είναι άλλος από τη χώρα μας. Επ' αυτού όμως θα επανέλθουμε.
* Μια σειρά εξαιρετικά σοβαρών ζητημάτων που εντοπίζονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας τίθενται προς δρομολόγηση διευθέτησης εν μέσω κρίσης. Αναφέρομαι στην ιθαγένεια των μεταναστών, στα Ελληνο-Τουρκικά μετά και την επιστολή Παπανδρέου αλλά και στην προσπάθεια προσέγγισης με χώρες όπως η Κίνα όχι με σκοπό και σχέδιο διαμόρφωσης στρατηγικών σχέσεων αλλά υπό τις επαχθείς και πιεστικές ανάγκες για άντληση ρευστότητας. Είναι σαφές ότι οι τελικές αποφάσεις σε αυτά τα ζητήματα δεν θα υπαγορευθούν από αμιγώς πολιτικούς ή εθνικούς όρους αλλά - δυστυχώς - υπό την τρέχουσα δυσμενή οικονομική συγκυρία, υποτάσσοντας και δεσμεύοντας μελλοντικές δυνατότητες ή εξελίξεις στο πλαίσιο της παρούσας κατάστασης η οποία αντικειμενικά δεν ενισχύει τις διαπραγματευτικές μας δυνατότητες αλλά μάλλον το αντίθετο.

* Η περαιτέρω διάσπαση της άκρως απαραίτητης κοινωνικής συνοχής, δια της περιοδικής προβολής - άκριτα και ενίοτε αποσπασματικά - προνομίων, επιδομάτων ή παροχών, δια στόματος Υπουργών, αφορώντα σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες αλλά συλλήβδην και χωρίς να συνοδεύονται οι εν λόγω δηλώσεις από αντίστοιχες "θεραπευτικές" νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής ακυρώνει δραματικά οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας θετικών προϋποθέσεων αναθέρμανσης του οικονομικού κλίματος, ενώ συμβάλλει στην επιβάρυνση του κλίματος τόσο στη διεθνή παρουσία μας όσο και στο εσωτερική - και απαραίτητη - πολιτική σταθερότητα. Οι συνέπειες ενδεχόμενης πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας θα πολλαπλασιάσει τα προβλήματα χωρίς να παράγει ουδεμία έστω και καθ' υποψίαν λύση.

Θεωρώντας συνολικά το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στην παρούσα φάση του, συμπεραίνουμε ότι το "άθροισμα" προσπαθειών, πρωτοβουλιών ή προθέσεων του κυβερνητικού αλλά και ευρύτερα του τρέχοντος πολιτικού δυναμικού, υπολείπεται σημαντικά των απαιτήσεων των καιρών. Για να μην αδικούμε όμως το πολιτικό μας προσωπικό, παρατηρούμε ότι και το συνολικό κοινωνικό δυναμικό δε φαίνεται να διαθέτει την απαραίτητη ικανότητα ώστε να αντιληφθεί τη δυσμενή πραγματικότητα, καταφεύγοντας στην κατασκευή "ενόχων" αποφεύγοντας να αντικρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί βρίσκεται και το πραγματικό έλλειμμα. Ίσως, στην περίπτωσή μας ισχύει το ρηθέν "αν δεν καταλάβεις το μάθημά σου, η Ιστορία θα στο ξαναδιδάξει γι' αυτό και επαναλαμβάνεται". Είθε το σημερινό μας άρθρο να αποδειχθεί πολύ σύντομα λανθασμένο. Ουδείς θα αισθάνεται ευτυχέστερος από τον συγγραφέα του.