Ευρώ ή δραχμή;

ΠΡΙΝ από οκτώ χρόνια, το 2002, όταν ο τότε πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης πήρε από μία ΑΤΜ τα πρώτα χαρτονομίσματα του ευρώ, κανένας δεν φανταζόταν ότι η ελληνική οικονομίαθα βρισκόταν σε δεινή θέση ύστερα από τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.  

Ορισμένοι μπορεί να αναπολούν τις ημέρες της δραχμής. Κανένας όμως δεν μπορεί να φανταστεί το ανυπολόγιστο κόστος που θα έχει μια κίνηση «επιστροφής» όχι μόνο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας αλλά και για το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων. Αυτοί που το εισηγούνται τυφλώνονται είτε από έναν τυχοδιωκτικό αριστερισμό ή από έναν άκρατο εθνικισμό είτε γιατί δενμπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το ευρώ, ως ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, είναι το βασικό εργαλείο ενάντια στον «ιμπεριαλισμό του δολαρίου», που αποτελεί το κατ΄ εξοχήν κόκκινο για αυτούς πανί. Και φαίνεται να ξεχνούν ακόμη πως το μόνο πλεονέκτημα της δραχμής ήταν ότι οι κυβερνήσεις όταν βρίσκονταν σε δύσκολη θέση την υποτιμούσαν κάθε λίγα χρόνια, κάνοντας τον κόσμο σε μια βραδιά φτωχότερο κατά 15% ή 20%. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται από τον διεθνή Τύπο είναι θεωρητικό γιατί με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο δεν υπάρχει δυνατότηταεξόδου για τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρξειπλήρης ανατροπή των συνθηκών. Εκεί που πρέπει να επικεντρωθούν οι δυνάμειςτης ευρωζώνης, και της Ελλάδας, είναι η όσο το δυνατόν γρηγορότερη έξοδος απότην κρίση. Κάτι τέτοιο όμως θα συμβεί μόνο όταν η Γερμανία αποκτήσει ξανά τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και μαζί με τη Γαλλία συγκροτήσουν έναν άξονα ο οποίος σε ρόλο ατμομηχανής θα βγάλει την ΕΕ από το οικονομικό αδιέξοδο και θα αποκρούσει τους κερδοσκόπους που σήμερα χτυπούν την Ελλάδα- και αύριο ποιον;