Πού πήγαν τα λεφτά;

Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, οι Ελληνες κρίνουν θετικά το κυβερνητικό έργο. Σύμφωνα με τις διεθνείςαγορές, οι ξένοι έχουν πάρει ανάποδες. Ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι άδικο; Πολύ φοβούμαι ότι έχουν δίκιο και οι δύο.Οι μεν επειδή ως τώρα καταφέρνουν και τη βγάζουν καθαρή- αν εξαιρέσεις τα τέλη κυκλοφορίας δεν έχουν ακόμη βάλει το χέρι στην τσέπη! Οι δε όχι μόνο επειδή παρακολουθούν να μην γίνεται τίποτα, αλλά κι επειδή δεν βλέπουν κανέναν να βιάζεται ιδιαίτερα.
Είναι περίεργο αλλά η ουσία του προβλήματος βρίσκεται μπροστά στα μάτια όλων. Πριν από τις εκλογές, ο σημερινός Πρωθυπουργός ρωτούσε σχεδόν μονότονα«πού πήγαν τα λεφτά». Το ερώτημα ήταν απολύτως εύλογο αλλά απάντηση δεν πήρε. Μόνο που σε αυτή την απάντηση κρύβεται το μυστικό.

Δύο στοιχεία. Το 2006, οι δημόσιες δαπάνες έφθαναν στο 42,9% του ΑΕΠ. Το 2009, τρία χρόνια αργότερα, είχαν φθάσει στο 52% με τα φορολογικά έσοδασχεδόν στάσιμα. Διαφορά;

9,1 μονάδες του ΑΕΠ, μέσα σε μόνο τρία χρόνια! Σε χρήμα; Περίπου 22,5-23 δισ. ευρώ.

Πώς είπατε; Είναι ακριβώς η υπέρβαση ελλείμματος του 2009 και είναι σχεδόν μέχρι δεκάρας τα χρήματα που η κυβέρνηση καλείται να βρει μέσα στην επόμενητριετία. Το πιάσατε το υπονοούμενο: αν οι δημόσιες δαπάνες είχαν παραμείνειστα επίπεδα του 2006, σήμερα δεν θα υπήρχε δημοσιονομικό πρόβλημα. Και το Σχέδιο Σταθερότητας θα είχε υλοποιηθεί προτού καν καταρτιστεί. Να τη, λοιπόν, η απάντηση στο ερώτημα του Παπανδρέου : τα λεφτά πήγαν σε δημόσιες δαπάνες. Αρα εκεί πρέπει να τα αναζητήσουμε. Αυτό ακριβώς εισηγούνται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλοι οι διεθνείς πιστωτικοί οργανισμοί. Και είναι τόσο αυτονόητο,ώστε όσο δεν το επιχειρεί δραστικά η κυβέρνηση τόσο δημιουργεί αμφιβολίες για το αν θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση. 

Ενα πρώτο ερώτημα είναι πώς κατάφεραν οι ανεκδιήγητοι προκάτοχοι των σημερινών να σπαταλήσουν τόσο χρήμα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. 

Ενα δεύτερο ερώτημα είναι γιατί οι σημερινοί δεν «σηκώνουν τα μανίκια» (για να θυμηθώ τα προεκλογικά...) και να βάλουν βαθιά το μαχαίρι.

Περιέργως, και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι κοινή: επειδή και οι πρώην και οι νυν προκρίνουν μια διαχείριση της οικονομίας με κομματικά κριτήρια. Οι μεν μοίραζαν επιτροπές και επιδόματα στους «κουμπάρους». Οι δε διαχειρίζονται την οικονομία με το μάτι στραμμένο στον μέσο συνδικαλιστή του Δημοσίου.

Αυτό ακριβώς είναι που δεν αρέσει στους ξένους. Η αίσθηση ότι πάμε για άλλη μία φορά να την κοπανήσουμε. Και επειδή είμαστε διαρκώς υπότροποι, ουδείς δείχνει κατανόηση ή υπομονή. «Οι αγορές μάς πιέζουν για να πάρουμε μέτρα»ισχυρίζονται στην κυβέρνηση. Ακριβώς έτσι. Αλλά έχουν άδικο;