Και χωρίς την Κοπεγχάγη.

Μπορεί να μη διασώθηκε η Γη στην Κοπεγχάγη, έστω κι αν πολλοί υποσχέθηκαν διάφορα, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει εδώ, στη χώρα μας, και σε συνεννόηση με όλους τους γείτονές μας, να κάνουμε κάτι για το μέλλον. Ισως μάλιστανα έχουμε το καθήκον να προχωρήσουμε πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά από πολλούς άλλους, γιατί με τις συνήθειες που αποκτήσαμε το περιβάλλονκαταστρέφεται αναλογικά εδώ πιο γρήγορα από αλλού. 


Δεν εξαρτάται από εμάς ο αποτελεσματικός περιορισμός σε παγκόσμιο επίπεδοτων εκπoμπών CΟ2 που απειλούν τον πλανήτη: ο περιορισμός αυτός παραμένειστα χέρια της Κίνας, των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Ρωσίας και πολλών άλλων μεγάλων δυνάμεων που για την ώρα δεν θέλουν να θυσιάσουν έστω και λίγο την ανάπτυξη.

Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι η χώρα μας είναι «υπόδειγμα» της πιο κακής και ρυπογόνου διαχείρισης της ενέργειας, των υδάτινων πόρων, του φυσικού πλούτου και των απορριμμάτων. Είναι ταυτόχρονα παράδειγμα κακοποίησης της φύσης μέσα και έξω από τις πόλεις. Τυχαία; Οχι, με λαοφιλείς πολιτικές αποφάσεις! 

Να γιατί φαίνεται τόσο περίεργη σε πολλούς η σοφή πρόσφατη κυβερνητική απόφαση που καταργεί τα σχέδια νέων αυτοκινητοδρόμων στην Ανατολική Αττική γιατί δεν είχαν προηγηθεί σοβαρές περιβαλλοντικές μελέτες. Αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Μαίνεται πάντα η μάχη για την εκτροπή του Αχελώου και όλα δείχνουν ότι τα κυβερνητικά σχέδια για μια πράσινη ενέργεια δεν θα προωθηθούν εύκολα: ρωτήστε και το λόμπι των ρυπογόνων λύσεων! Σε διαφορετικό επίπεδο,σημαντικό όμως για την καθημερινή μας ζωή, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η απέχθεια των υπευθύνων για κάθε σπιθαμή ελεύθερης ή φυτεμένης γης στις πόλειςκαι η ύποπτη βιασύνη τους για την «αξιοποίησή» της. Το παράδειγμα του «Ελαιώνα» της Αθήνας δεν είναι το μόνο.

Πέρα από κάθε φαντασίωση, είναι ευδιάκριτη η προσπάθεια απαξίωσης τηςυπουργού Περιβάλλοντος Τίνας Μπιρμπίλη η οποία χωρίς δογματισμούς θέλει να προωθήσει νέες αντιλήψεις και σχέδια. 

Η κυβέρνηση δίνει μια μεγάλη μάχη για την οικονομία και της προσάπτουν πολλοί αντιφάσεις, δισταγμούς και έλλειψη θάρρους για σκληρά μέτρα. Ο κυβερνητικός αντίλογος, όχι εκ προοιμίου πειστικός, είναι ότι απέναντι στην κρίση δεν υπάρχει μία και μάλιστα μονοδιάστατη πολιτική, υπάρχουν και άλλες, έστω και αν δεν τις συμμερίζονται οι περίφημοι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Η κυβέρνηση θα κριθεί από το αποτέλεσμα. 

Αλλά έτσι θα κριθούν και οι πολιτικές για τα άλλα προβλήματα που μάλιστα αλληλοσυνδέονται. Μαζί με την Παιδεία, την Υγεία, τα Ταμεία και την εξωτερικήπολιτική, η κυριότερη αφορά το περιβάλλον. Και χωρίς την Κοπεγχάγη.