Παντελής Καψής , kapsis@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 2 Ιανουαρίου 2010
ΜΠΟΡΕΙ οι ξένοι οίκοι να έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα, την προηγούμενη εβδομάδα όμως η καλύτερη είδηση για την οικονομία προήλθε από την- άκουσον, άκουσον- Ντόιτσε Μπανκ.
ΟΙ χώρες με μεγάλη μαύρη οικονομία όπως η Ελλάδα, απεφάνθη ο γερμανικός κολοσσός, είναι καλύτερα εξοπλισμένες για να αντέξουν την κρίση! ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ λογικό, είναι όμως ταυτόχρονα και παράδοξο: μόλις πριν από δέκα μέρες ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εντυπώσεις στη Διάσκεψη Κορυφής εξηγώντας ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η διαφθορά και η φοροδιαφυγή.
ΑΥΤΟ κι αν είναι δίλημμα. Αν βάλεις φόρους χτυπάς το μαξιλάρι σου στην κρίση. Αν δεν βάλεις τότε ποιος θα χρηματοδοτήσει το κοινωνικό κράτοςτις συντάξεις μας δηλαδή και την περίθαλψη.
ΤΑ παράδοξα δεν σταματούν εδώ. Πάλι την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση υποδέχθηκε με στεναγμό... ανακούφισης την υποβάθμιση της Ελλάδας από τον οίκο Μούντις. Ανακούφιση γιατί πέσαμε «μόνο» μία θέση, στην πράξη δηλαδή μάς δόθηκε διορία ενός χρόνου για να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
ΤΗΝ ανακούφιση βέβαια διαδέχθηκαν επιφωνήματα πόνου για την ασφυξία στην αγορά και την πρωτοφανή πτώση στα νέα δάνεια που στραγγαλίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
ΑΛΛΟ παράδοξο κι αυτό: την ίδια ώρα που ρίχνουμε στις τράπεζες την ευθύνη για την κρίση, αγωνιζόμαστε να τις στηρίξουμε για να συγκρατηθεί η ύφεση.
ΣΤΑ λόγια τουλάχιστον. Γιατί στην πράξη γίνεται και το αντίθετο. Κάτι με τα πράσινα ή λαϊκά ομόλογα που θα απορροφήσουν τις καταθέσεις, κάτι με το νομοσχέδιο για τους δανειολήπτες που γενικεύει τις χαριστικές ρυθμίσεις, οι τραπεζίτες προειδοποιούν ότι έρχονται ακόμα χειρότερες μέρες.
ΟΛΑ αυτά τα παράδοξα μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση ακόμα και στον πιο καλοπροαίρετο συνομιλητή. Ενδεχομένως να εξηγούν και την απίστευτη κακοφωνία γύρω από την οικονομία, όπου λογικοί κατά τεκμήριο άνθρωποι μπορεί να υποστηρίζουν με την ίδια θέρμη τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
ΓΙΑ να αποφύγουμε την παραφροσύνη, η μόνη σωτηρία μας είναι η επιστροφή στις βασικές αρχές.
Κι αυτό που κανείς δεν έχει αμφισβητήσει μέχρι σήμερα είναι ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζει με δανεικά. Ξοδεύουμε δηλαδή παραπάνω από όσα βγάζουμε.
ΣΕ τέτοιες περιπτώσεις οι λύσεις δεν είναι πολλές.
Προσπαθείς να μειώσεις τα έξοδά σου και να αυξήσεις το εισόδημά σου. Για καλή μας τύχη αυτά τα δύο είναι- ώς έναν βαθμό- αλληλένδετα.
ΜΠΟΡΕΙΣ, για παράδειγμα, να περιορίσεις τις σπατάλες χτυπώντας τη γραφειοκρατία. Αυτό όμως θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα δημιουργώντας εισοδήματα και αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα.
ΤΟ κλειδί φυσικά είναι η ανταγωνιστικότητα. Γιατί μπορείς να δημιουργείς εισοδήματα δίνοντας απλώς αυξήσεις σε όλους, επειδή όμως είμαστε μια μικρή και ανοικτή οικονομία θα μπαίνουμε απλώς πιο βαθιά στην κρίση αυξάνοντας τις εισαγωγές.
ΤΟ πώς θα πετύχουμε όλα αυτά με δίκαιο τρόπο μπορεί και πρέπει να συζητηθεί. Αυτό που δεν συζητείται είναι η ανάγκη αποφασιστικών μέτρων. Ας μην απελπιζόμαστε όμως. Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία. Και είναι καιρός το 2010 να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.
ΟΙ χώρες με μεγάλη μαύρη οικονομία όπως η Ελλάδα, απεφάνθη ο γερμανικός κολοσσός, είναι καλύτερα εξοπλισμένες για να αντέξουν την κρίση! ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ λογικό, είναι όμως ταυτόχρονα και παράδοξο: μόλις πριν από δέκα μέρες ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εντυπώσεις στη Διάσκεψη Κορυφής εξηγώντας ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η διαφθορά και η φοροδιαφυγή.
ΑΥΤΟ κι αν είναι δίλημμα. Αν βάλεις φόρους χτυπάς το μαξιλάρι σου στην κρίση. Αν δεν βάλεις τότε ποιος θα χρηματοδοτήσει το κοινωνικό κράτοςτις συντάξεις μας δηλαδή και την περίθαλψη.
ΤΑ παράδοξα δεν σταματούν εδώ. Πάλι την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση υποδέχθηκε με στεναγμό... ανακούφισης την υποβάθμιση της Ελλάδας από τον οίκο Μούντις. Ανακούφιση γιατί πέσαμε «μόνο» μία θέση, στην πράξη δηλαδή μάς δόθηκε διορία ενός χρόνου για να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
ΤΗΝ ανακούφιση βέβαια διαδέχθηκαν επιφωνήματα πόνου για την ασφυξία στην αγορά και την πρωτοφανή πτώση στα νέα δάνεια που στραγγαλίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
ΑΛΛΟ παράδοξο κι αυτό: την ίδια ώρα που ρίχνουμε στις τράπεζες την ευθύνη για την κρίση, αγωνιζόμαστε να τις στηρίξουμε για να συγκρατηθεί η ύφεση.
ΣΤΑ λόγια τουλάχιστον. Γιατί στην πράξη γίνεται και το αντίθετο. Κάτι με τα πράσινα ή λαϊκά ομόλογα που θα απορροφήσουν τις καταθέσεις, κάτι με το νομοσχέδιο για τους δανειολήπτες που γενικεύει τις χαριστικές ρυθμίσεις, οι τραπεζίτες προειδοποιούν ότι έρχονται ακόμα χειρότερες μέρες.
ΟΛΑ αυτά τα παράδοξα μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση ακόμα και στον πιο καλοπροαίρετο συνομιλητή. Ενδεχομένως να εξηγούν και την απίστευτη κακοφωνία γύρω από την οικονομία, όπου λογικοί κατά τεκμήριο άνθρωποι μπορεί να υποστηρίζουν με την ίδια θέρμη τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
ΓΙΑ να αποφύγουμε την παραφροσύνη, η μόνη σωτηρία μας είναι η επιστροφή στις βασικές αρχές.
Κι αυτό που κανείς δεν έχει αμφισβητήσει μέχρι σήμερα είναι ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζει με δανεικά. Ξοδεύουμε δηλαδή παραπάνω από όσα βγάζουμε.
ΣΕ τέτοιες περιπτώσεις οι λύσεις δεν είναι πολλές.
Προσπαθείς να μειώσεις τα έξοδά σου και να αυξήσεις το εισόδημά σου. Για καλή μας τύχη αυτά τα δύο είναι- ώς έναν βαθμό- αλληλένδετα.
ΜΠΟΡΕΙΣ, για παράδειγμα, να περιορίσεις τις σπατάλες χτυπώντας τη γραφειοκρατία. Αυτό όμως θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα δημιουργώντας εισοδήματα και αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα.
ΤΟ κλειδί φυσικά είναι η ανταγωνιστικότητα. Γιατί μπορείς να δημιουργείς εισοδήματα δίνοντας απλώς αυξήσεις σε όλους, επειδή όμως είμαστε μια μικρή και ανοικτή οικονομία θα μπαίνουμε απλώς πιο βαθιά στην κρίση αυξάνοντας τις εισαγωγές.
ΤΟ πώς θα πετύχουμε όλα αυτά με δίκαιο τρόπο μπορεί και πρέπει να συζητηθεί. Αυτό που δεν συζητείται είναι η ανάγκη αποφασιστικών μέτρων. Ας μην απελπιζόμαστε όμως. Κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία. Και είναι καιρός το 2010 να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.