Καλοκαίρι και καταχνιά...

Του Δημήτρη Λακόπουλου

Πώς είναι η ζωή χωρίς πολιτικούς στην παραλία; Αυτό το καλοκαίρι, στις παραδοσιακές πιάτσες του ελληνικού παραθερισμού υπάρχουν περισσότεροι τουρίστες. Αλλά ελάχιστοι πολιτικοί. Εφέτος συμπολιτευόμενοι και ... αντιπολιτευόμενοι σπανίως εμφανίζονται με θερινή περιβολή και αντίστοιχη διάθεση σε δημόσιους χώρους. Αποφεύγουν να δώσουν το στίγμα τους, προφανώς από τον φόβο των «Αγανακτισμένων».

Ολο αυτό θα μπορούσε να είναι πλάκα. Αλλά δεν είναι. Είναι το τελευταίο κουδούνι για μια παράσταση που δεν θα θέλαμε να δούμε. Καμιά κοινωνία δεν έχει να κερδίσει τίποτε όταν οι πολιτικοί της κρύβονται από το πλήθος. Γιατί η ίδια η έννοια της πολιτικής είναι συνυφασμένη με το πλήθος. Κανένας πολίτης δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος όταν για ένα ολόκληρο καλοκαίρι δεν πρόκειται να συναντήσει πρόσωπο με πρόσωπο όσους ψήφισε και ενδεχομένως θα ξαναψηφίσει.
Ορισμένοι επιχαίρουν για την εξαφάνιση των πολιτικών από τον δημόσιο χώρο. Αυτοί στην ουσία ονειρεύονται την εξαφάνιση της πολιτικής. Ισως και της ίδιας της έννοιας του δημόσιου χώρου. Αλλά οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να ανησυχούν.
n Οταν βουλευτές δυσκολεύονται να μπουν στο Κοινοβούλιο - ή να βγουν και φυγαδεύονται από την πίσω πόρτα.
n Οταν πολιτικοί αποδοκιμάζονται στον δρόμο από αγνώστους, ή στις εκδηλώσεις του κόμματός τους από τρίτους.
n Οταν όσοι έκαναν αμάν να καταγραφεί στα μίντια η θερινή παρουσία τους, τώρα κάνουν διακοπές ημιπαρανομίας και προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητοι.
Οταν συμβαίνουν όλα αυτά η πολιτική χάνεται καλοκαιριάτικα στην καταχνιά. Σταδιακά καταλήγουμε στο είδος του πολιτικού που δεν αισθάνεται ασφαλής στους ανοιχτούς χώρους. Δηλαδή, στον πολιτικό που προσπαθεί να υπάρξει χωρίς την πολιτική. Τη συνέχεια μάλλον δεν θέλουμε να την ξέρουμε. Για τον πολιτικό η δημόσια εμφάνιση είναι σαν τη σκιά του: για να απαλλαγεί από αυτήν πρέπει να πάψει να υπάρχει ο ίδιος, ως πολιτικός.
Φυσικά, για πολλά χρόνια οι ίδιοι οι πολιτικοί έβαλαν τα χεράκια τους και έβγαλαν τα ματάκια τους. Αυτό όμως δεν είναι λόγος ώστε μαζί μετά τα ξερά να καίγονται όχι μόνο τα χλωρά αλλά και το ίδιο το αμπέλι. Γι' αυτό κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι πρέπει να επιστρέψουν στα παλιά στέκια τους πριν βγει το καλοκαίρι. Και ας τους παρεξηγούσαμε τότε που έκαναν διακοπές με όσο το δυνατόν πιο ισχυρή δημοσιότητα. Το ρίσκο που μπορεί να καιροφυλακτεί σε κάθε εμφάνισή τους είναι μέρος του ρόλου και εν τέλει της δουλειάς τους. Η πολιτική χρειάζεται θάρρος. Και όπως έχει πει ο αμερικανός δημοσιογράφος Νταν Ράδερ: «Θάρρος σημαίνει να φοβάσαι, αλλά να πηγαίνεις, ούτως ή άλλως».