 |
| Σε λίγο θα μας στείλουν σε off-shore! |
«Βελτιώνει» τις προτάσεις της η Φινλανδία όσον αφορά στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με το αίτημά της για εγγυήσεις, στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίθηκε με μια εξαιρετικά παράδοξη «συμφωνία», που δεν γίνεται αποδεκτή από κανέναν.
Αν κρίνουμε από τη νέα πρόταση – που κάθε άλλο παρά νέα είναι, αφού έχει διατυπωθεί με διάφορους τρόπους - το επόμενο που πρέπει να περιμένουμε είναι να μεταβιβάσουμε τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας σε… off-shore!
Κάτι τέτοιο προτείνει αυτή τη φορά το Ελσίνκι, που, σύμφωνα με το Ρόιτερ’ς, θεωρεί λογικό να συσταθεί στο Λουξεμβούργο εταιρία στην οποία θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου, ως εξασφάλιση για το νέο δάνειο.
Είναι σαφές πως κάθε πρόταση αποδεικνύεται χειρότερη από την προηγούμενη, καθώς και η τελευταία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα, καθώς θα θεωρηθεί άκρως υποτιμητική, αφού η χώρα καλείται να εκχωρήσει τα περιουσιακά της στοιχεία σε εταιρία εκτός του εδάφους της.
Σύμφωνα με προηγούμενη πρόταση της Φινλανδίας, η «εξασφάλιση» θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων που έχει συσταθεί στην Ελλάδα, ώστε οι εγγυήσεις να δοθούν μέσω περιουσιακών στοιχείων που έχουν μπει στο «καλάθι» του.
Τώρα, με τη νέα πρόταση, το Ταμείο βγαίνει από το κάδρο και σ’ αυτό μπαίνει μια εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο – προφανώς επειδή εκεί πρωθυπουργός είναι ο «μεγάλος φίλος» της Ελλάδας, επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Τα πράγματα έχουν, με ευθύνη της κυβέρνησης, οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο, καθώς αφέθηκε στη Φινλανδία η ευχέρεια να θεωρεί ότι οι απαιτήσεις της αποτελούν αντικείμενο διμερούς διαπραγμάτευσης.
Αυτοί ακριβώς οι λανθασμένοι χειρισμοί, δημιουργούν τώρα το πρόβλημα, αφού από την πλευρά τους, τα φιλανδικά κόμματα που υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους τέτοιου είδους λύσεις, θα γελοιοποιούνταν στα μάτια τους αν υποχωρούσαν.
Ο κίνδυνος να μην λάβει τελικά η Φινλανδία μέρος στο νέο πακέτο σωτηρίας της Ελλάδας γίνεται ορατός – με κίνδυνο νέας αναταραχής στις αγορές και, ίσως, διάλυση της ευρωζώνης.
Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ως κράτος, ως οικονομία, η Φινλανδία αξιολογείται από τους διεθνείς οίκους με ΑΑΑ. Και επομένως, η συμμετοχή της σε οποιοδήποτε σχέδιο σωτηρίας και η παραμονή της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, προσφέρει αξιοπιστία στις ευρωπαϊκές προσπάθειες για αντιμετώπιση της κρίσης.
Το καταπληκτικό είναι ότι η Γερμανίδα καγκελάριος απέρριψε και πάλι τις διμερείς συμφωνίες εγγυήσεων, οι οποίες περιλαμβάνονται στα κείμενα του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και επομένως θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, έχει και η Γερμανία ανάψει το πράσινο φως για εγγυήσεις.
Παράλληλα, η κ. Μέρκελ επιμένει στην απόρριψη του ευρωομολόγου, γεγονός που δημιουργεί ένα κακό κλίμα σε επίπεδο ευρωζώνης, που δεν βοηθά και στην επίλυση των επιμέρους θεμάτων.
Αν κρίνουμε από τη νέα πρόταση – που κάθε άλλο παρά νέα είναι, αφού έχει διατυπωθεί με διάφορους τρόπους - το επόμενο που πρέπει να περιμένουμε είναι να μεταβιβάσουμε τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας σε… off-shore!
Κάτι τέτοιο προτείνει αυτή τη φορά το Ελσίνκι, που, σύμφωνα με το Ρόιτερ’ς, θεωρεί λογικό να συσταθεί στο Λουξεμβούργο εταιρία στην οποία θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου, ως εξασφάλιση για το νέο δάνειο.
Είναι σαφές πως κάθε πρόταση αποδεικνύεται χειρότερη από την προηγούμενη, καθώς και η τελευταία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Ελλάδα, καθώς θα θεωρηθεί άκρως υποτιμητική, αφού η χώρα καλείται να εκχωρήσει τα περιουσιακά της στοιχεία σε εταιρία εκτός του εδάφους της.
Σύμφωνα με προηγούμενη πρόταση της Φινλανδίας, η «εξασφάλιση» θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων που έχει συσταθεί στην Ελλάδα, ώστε οι εγγυήσεις να δοθούν μέσω περιουσιακών στοιχείων που έχουν μπει στο «καλάθι» του.
Τώρα, με τη νέα πρόταση, το Ταμείο βγαίνει από το κάδρο και σ’ αυτό μπαίνει μια εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο – προφανώς επειδή εκεί πρωθυπουργός είναι ο «μεγάλος φίλος» της Ελλάδας, επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Τα πράγματα έχουν, με ευθύνη της κυβέρνησης, οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο, καθώς αφέθηκε στη Φινλανδία η ευχέρεια να θεωρεί ότι οι απαιτήσεις της αποτελούν αντικείμενο διμερούς διαπραγμάτευσης.
Αυτοί ακριβώς οι λανθασμένοι χειρισμοί, δημιουργούν τώρα το πρόβλημα, αφού από την πλευρά τους, τα φιλανδικά κόμματα που υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους τέτοιου είδους λύσεις, θα γελοιοποιούνταν στα μάτια τους αν υποχωρούσαν.
Ο κίνδυνος να μην λάβει τελικά η Φινλανδία μέρος στο νέο πακέτο σωτηρίας της Ελλάδας γίνεται ορατός – με κίνδυνο νέας αναταραχής στις αγορές και, ίσως, διάλυση της ευρωζώνης.
Υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ως κράτος, ως οικονομία, η Φινλανδία αξιολογείται από τους διεθνείς οίκους με ΑΑΑ. Και επομένως, η συμμετοχή της σε οποιοδήποτε σχέδιο σωτηρίας και η παραμονή της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, προσφέρει αξιοπιστία στις ευρωπαϊκές προσπάθειες για αντιμετώπιση της κρίσης.
Το καταπληκτικό είναι ότι η Γερμανίδα καγκελάριος απέρριψε και πάλι τις διμερείς συμφωνίες εγγυήσεων, οι οποίες περιλαμβάνονται στα κείμενα του Eurogroup και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και επομένως θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, έχει και η Γερμανία ανάψει το πράσινο φως για εγγυήσεις.
Παράλληλα, η κ. Μέρκελ επιμένει στην απόρριψη του ευρωομολόγου, γεγονός που δημιουργεί ένα κακό κλίμα σε επίπεδο ευρωζώνης, που δεν βοηθά και στην επίλυση των επιμέρους θεμάτων.
Σε λίγο θα μας στείλουν σε off-shore!
«ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ»!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα βιβλίο που τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, 16/7/2011 (για το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου)
«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη».
Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο
«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε»
και υπότιτλο
«Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το "χρέος" της ανατροπής τους - Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη).
Ο Νίκος Μπογιόπουλος συμμετέχει χρόνια στο δημόσιο διάλογο (…). Η εμπειρία του αυτή τον βοηθά να δει πίσω από τα φαινόμενα και να φέρει στο φως τα ψεύδη, αλλά και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Ενα άλλο όπλο που διαθέτει στον «πόλεμο» της ιδεολογικής αντιπαράθεσης είναι η ευρεία μαρξική του παιδεία, η «αποκάθαρση» που επιχειρεί στο μαρξικό λόγο από τη διαστροφή που έχουν επιφέρει αστοί, αλλά και «αριστεροί» αναλυτές του.
Ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρος. Η διεθνής οικονομική κρίση δεν είναι προϊόν της κακής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως ανοήτως (σκοπίμως, όμως) ισχυρίζονται οι θιασώτες του• ούτε οφείλεται στα ανεπαρκή μέτρα διαφάνειας και ελέγχου στη διακίνηση των κεφαλαίων• ούτε, επίσης, στους αστρονομικούς μισθούς των golden boys και στελεχών των τραπεζών• ούτε στα φαινόμενα σκανδάλων και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος• ούτε, τέλος, σ' εκείνους που βρήκαν ένοχο της κρίσης τον «καζινοκαπιταλισμό».
Η κρίση οφείλεται στη διακοπή του κύκλου αναπαραγωγής του κεφαλαίου, όταν δηλαδή τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αδυνατούν να διαγράψουν τον κύκλο της διευρυμένης παραγωγής. «Η κρίση υπερπαραγωγής είναι το αναπόφευκτο φαινόμενο του καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής και η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής - κατανάλωσης (υπό οποιαδήποτε διαχείριση, κεϊνσιανή ή φιλελεύθερη, περιοριστική ή επεκτατική κ.λπ.) το αναγκαστικό παρακολούθημά της. Και τούτο διότι ποτέ η κατανάλωση δεν μπορεί να υπερκεράσει την παραγωγή...».
Με περισσή άνεση ο Ν. Μπογιόπουλος διαλύει τους μύθους των υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος, περί επικράτειας τάχα της αγοράς, ανάγκης να ιδιωτικοποιηθεί η δημόσια περιουσία και όλα όσα επιτάσσει το Μνημόνιο.
Ξεσκεπάζει το ρεσιτάλ ανηθικότητας («όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες»...) αναλύοντας διεξοδικά τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, την απληστία, ασυδοσία, αυθαιρεσία του πολιτικού προσωπικού. Με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ποιος, πού, πότε, πώς άρπαξε τον πλούτο της χώρας, βυθίζοντας στην ανέχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση μεσαία, λαϊκά και μειονοτικά στρώματα.
Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της αγοράς που οδηγούν στο καπιταλιστικό αδιέξοδο και τη συνεπακόλουθη φρίκη του συστήματος.
Και, βεβαίως, έχει τη δική του οικονομική πρόταση, τον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας της χώρας, που «κλειδί» της είναι «η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας, που καθορίζουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα• προϋπόθεση είναι η απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας και η μετατροπή της σε κοινωνική».
Ο μόνος δρόμος, υποστηρίζει, είναι ο σοσιαλισμός. Αλλως θα επικρατεί η (καπιταλιστική) βαρβαρότητα. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια.