ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ

Η ηθικο-κοινωνική συνείδηση 
εξαρτάται από την δύναμη της εξουσίας...

Η φιλοσοφία πηγάζει από τη δυνατότητα του ανθρώπου να σκέφτεται ελεύθερα, χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς αλλά και εσωτερικούς που αποτελούν επέκταση των εξωτερικών καταναγκασμών στη λεγόμενη ηθικο-κοινωνική συνείδηση. Αυτή η συνείδηση είναι ο χώρος όπου συνωστίζονται όλες οι πλάνες της κοινωνίας, οι φόβοι του όχλου, τα παραγγέλματα της εξουσίας, πολιτικής και θρησκευτικής, η υστεροβουλία της άρχουσας τάξης των αφεντικών και πλουτοκρατών.Η λεγόμενη κοινωνική συνείδηση αντανακλά τέλος την πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία για εξουσία, χρήμα και ηδονή και τις συνακόλουθες υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, υπεροψίες και ανοησίες.

Με λίγα λόγια για τον φιλοσοφούντα, η ηθικο-κοινωνική συνείδηση είναι ένα είδος χωματερής που έτσι και σκεπάσει την βούληση του ειδέναι, τελειώνουν όλα. Για τούτο οι φιλόσοφοι δεν έχουν εκτίμηση σε αυτή τη παρδαλοφορεμένη κυρία που μοιάζει με πόρνη του πεζοδρομίου. Και όπως κάθε πόρνη, διατηρεί μεν τις παρδαλές απόψεις της επί παντός επιστητού, όμως η ύπαρξη της εξαρτάται από τον εξουσιαστή και νταβατζή της. 

Έτσι και η ηθικο-κοινωνική συνείδηση εξαρτάται από την δύναμη της εξουσίας.

Συνεπώς δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η εξουσία πάνω στις μάζες είναι πράξη εκπόρνευσης και διαχείρισης των κερδών από την πορνεία.

Άρα η φιλοσοφία αν θέλουμε να δώσουμε ένα ασύμβατο ορισμό σε αυτήν, είναι η δύναμη αντίστασης στην εξουσία και την εκπόρνευση της κοινωνίας.

Η φιλοσοφία ελέγχει τις ιδέες, τις αξίες, τις αρχές και κατ’ επέκταση τους θεσμούς και τους νόμους που κτίζονται πάνω σε αυτές.

Για αυτό οι εξουσιαστές σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους λαούς θεωρούν την φιλοσοφία ως τον υπ ‘ αριθμό ένα εχθρό τους. 

Η χειρότερη μορφή εξουσιασμού προέρχεται από την σύζευξη θρησκείας και πολιτικής.

Παντού όπου αυτές οι ερεβώδεις δυνάμεις κυριάρχησαν, έστησαν τους θρόνους τους πάνω στα ερείπια της ελευθερίας του λόγου, (ως σκέψης και έκφρασης που από την κορυφή της φιλοσοφίας περνά στη τέχνη, στην επιστήμη και στους κοινωνικούς θεσμούς). Η σχέση σκέψης και κοινωνίας μόνο στην αρχαία Ελλάδα παρατηρείται, αλλά όχι για μεγάλο διάστημα. 

Η πολιτικο-θρησκευτική κλειστότητα αντέδρασε βίαια στην πνευματική ανοικτοσύνη της φιλοσοφίας. Έτσι αρχίζει ο διωγμός των φιλοσόφων που κορυφώνεται στο ρωμαϊκό εξουσιασμό, δηλαδή στην σύζευξη πολιτικής εξουσίας και χριστιανισμού. Σε αυτή την περίοδο ο εξουσιασμός εξανατολίζεται πλήρως και αποκτά συνείδηση του κυριότερου εχθρού του που είναι η ελευθερία του λόγου. Το 529 όπου κλείνουν βιαίως οι φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών, εγκαινιάζεται μια σκοτεινή περίοδος στην γη, που εξακολουθεί μέχρι σήμερα. 

Η επίδραση των παραστάσεων του εξουσιασμού στη συνείδηση των μαζών είναι τόσο ισχυρή μέχρι σήμερα, που συνιστά μια τεράστια μάζα ανελευθερίας, μια μάζα που αντιδρά σε κάθε προσπάθεια αναγέννησης.

Από το 529 και εντεύθεν η γη είναι ο σκοτεινότερος πλανήτης.

Παίρνει φως από τον Ήλιο και εκπέμπει σκότος.

Έκτοτε η φιλοσοφία παίρνει τους δρόμους της επανάστασης ενώ ο εξουσιασμός παράγει τους καθηγητές της φιλοσοφίας, τους δασκάλους της υποταγής, αυτούς τους γλοιώδης παπαδοφιλόσοφους με τους παχυλούς μισθούς.

Η αυθεντική φιλοσοφική σκέψη τάσσεται στη πλευρά του μαχόμενου λαού, για ελευθερία πνευματική και κοινωνική.

Μαζί πολεμούν τους θεσμούς της τυραννίας και τον σκοτεινό διάκοσμο της.

Ότι ο εξουσιασμός περνά στη συνείδηση μας ως όσιο και ιερό, ως αδιαμφισβήτητη αξία δεν είναι τίποτα άλλο από τις αλυσίδες μας.

Αν όμως αντιληφθούμε πως αυτές οι αλήθειες και αξίες είναι τα συρματοπλέγματα μας τότε είναι βέβαιο πως θα αρχίσουμε να σχεδιάζουμε τη δραπέτευση μας.

Λουκάς Σταύρου