Τι 300,τι 200,τι..

Ακούμε για την ανάγκη για δραστική μείωση του δημοσίου τομέα, για το πόσο μεγάλο είναι το δημόσιο χρέος και πώς αυτό δημιουργεί μεγάλες δαπάνες, δυσλειτουργίες, γραφειοκρατία, σπατάλες κτλ.

Βλέπουμε συγχωνεύσεις στους δήμους, στα νοσοκομεία, σχολεία!!!, δημόσιους 
οργανισμούς, κατάργηση επιτροπών, μιλάνε για αποκρατικοποίηση, λουκέτα προβληματικών κ.α.

Επικαλούνται πολλές φορές λογικά επιχειρήματα, και ζητάνε την υποστήριξη των πολιτών. Ίσως να την είχαν αν πείθανε ότι υπάρχει πρόθεση για μια απεξάρτηση από το παλαιό που μας οδήγησε εδώ, αν μας πείθανε ότι υπάρχει φώς μπροστά, αν μας έδιναν αυτοί το παράδειγμα της αλλαγής.

Το ελληνικό κοινοβούλιο έχει 300 βουλευτές.Σύμφωνα με το σύνταγμα αυτός είναι και ο μέγιστος επιτρεπτός αριθμός βουλευτών.Ο προβλεπόμενος ελάχιστος αριθμός είναι 200.Γιατί δεν ακούμε κάτι για την μείωσή τους;Για τους βουλευτές μας δεν ισχύουν οι περικοπές,τα δυσάρεστα μέτρα της οικονομικής κρίσης;

Θα γινόταν αντιληπτή η ύπαρξη και πεντακοσίων ή ακόμα και χιλίων βουλευτών, αν η λειτουργία της δημοκρατίας μας ήταν διαφορετική. Αν οι πολιτικοί μας ήταν ανεξάρτητοι από κομματικές εξαρτήσεις, εκφραζόντουσαν σύμφωνα με τα πιστεύω τους, τα πιστεύω των πολιτών που εκπροσωπούν, δεν ενδιαφερόντουσαν να επιβάλλονται στις δημόσιες συζητήσεις για να κερδίσουν τις εντυπώσεις, αλλά ενδιαφερόντουσαν να κάνουν παραγωγικές συνομιλίες, δεν μιλάγανε την ξύλινη γλώσσα, αλλά την γλώσσα της ψυχής, προέτασσαν το γενικό δημόσιο καλό. Γιατί αυτό θα έφερνε μεγαλύτερη δημοκρατία που αξίζει το οποιοδήποτε χρηματικό κόστος. Όμως αυτό δεν υπάρχει. Υπάρχει η κομματική πειθαρχία, ο κομματικός εκβιασμός. Αν κάποιος διαφοροποιηθεί δαιμονοποιείται. Αν κάποιος εκφράσει το πιστεύω του -τι πιο δημοκρατικό- γίνεται τέτοιος δημόσιος θόρυβος, γίνεται πρώτο θέμα επικαιρότητας, ρέουν σενάρια που περισσότερο με κουτσομπολιό μοιάζουν, αποσυντονίζονται τα πάντα, χάνεται η ουσία. Γιατί, με την συνυπευθυνότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αυτή είναι η επικρατούσα αντίληψη των πραγμάτων.

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ο βουλευτής αλλά το κόμμα, πια ανάγκη εξυπηρετεί ο αριθμός των 300; Και με 100 - αν το σύνταγμα το επέτρεπε- το αποτέλεσμα θα ήτανε το ίδιο για τους πολίτες. Μάλιστα θα πετυχαίναμε επιπλέον μείωση των δημόσιων δαπανών. Και το εύλογο ερώτημα είναι, γιατί ο φόβος της αντίδρασης των βουλευτών είναι τόσο μεγάλος ώστε να μην μπαίνουμε ούτε καν στην συζήτηση μείωσης? Έχουν δύναμη, κανένα δίκαιο όμως σε σχέση με τον απλό δημόσιο υπάλληλο που αντιδρά χωρίς καν να ακούγεται. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν θα μπορέσει ή θα μπορέσει πολύ δύσκολα να ξαναβρεί δουλειά για να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Αντίθετα οι βουλευτές μας είναι βέβαιο ότι δεν θα αντιμετωπίσουν επαγγελματικό ή οικονομικό θέμα εάν χαθεί η βουλευτική τους ιδιότητα.

Γιατί περιμένουν να έχουν την υποστήριξη των πολιτών όταν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου είναι 49, ένα τόσο μεγάλο σχήμα, κάτι λιγότερο από το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνόντος κόμματος. Όταν πηγές αναφέρουν ότι υπάρχουν υφυπουργοί που δεν έχουν καθαρές αρμοδιότητες και κατά συνέπεια δεν έχουν έργο να παρουσιάσουν. Που είναι το μικρό και ευέλικτο σχήμα που κάποτε ακούγαμε; Πώς επιτυγχάνεται η περικοπή κόστους που απαιτείται;

Πώς με όλα αυτά ο πολίτης να δώσει την υποστήριξή του; Ο Έλληνας αντιδρά γιατί βλέπει μονόπλευρες αλλαγές. Πότε οι ισχυροί θα δεχθούν πραγματικές θυσίες; Πώς δίνεται το παράδειγμα, πώς αποδεικνύεται η καλή πρόθεση;