Τζορτζ Όργουελ, 1984
Κάποια πείρα πείθει το άτομο πολύ νωρίς, ότι μια ενιαία νομοτέλεια συναντώμενων τάσεων, το συνδέει στενά και μόνιμα με άλλα άτομα, που παίζουν για αυτό ρόλο Αντικειμένου.
Συναισθάνεται, ότι κάτι που ενδιαφέρει αυτό, συγκινεί και άλλους, κάτι που το στεναχωρεί, δυσαρεστεί ή ικανοποιεί άλλους κλπ. έτσι συνειδητοποιεί το κολοσσιαίο, μολονότι δευτεροβάθμιο, παγκόσμια «πια» ψυχοκοινωνικό φαινόμενο.
Πως αισθάνεται όμως ένα άτομο, στην περίπτωση που τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Αντικειμένου αυτού έχουν να κάνουν με τη μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια (που συχνά εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος αντί να το εξυγιάνουν), το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα σε ζάμπλουτους και στους αναλώσιμους φτωχούς και έναν επιθετικό εθνικισμό που δικαιολογεί απεριόριστες δαπάνες για ασφάλεια?
Υπενθυμίζουμε τα τρομερά πράγματα, που συμβαίνουν τριγύρω μας για «ψύλλου πήδημα» και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των ομοίων μας – γιατί όχι και καθενός μας; - για το «φιλότιμο»....
Βρισκόμαστε σε μια Περίοδο αποπροσανατολισμού και ψυχολογικής παλινδρόμησης, εξαιτίας του πόθου κάποιων για απόκτηση «θεϊκών» δυνάμεων, μια εκ νέου απόλυτη δημιουργία εκμεταλλευόμενοι τις κρίσεις και τις καταστροφές του συμπολίτη – συνανθρώπου μας ή στο κατώφλι μιας ηθικής εξυγίανσης που μας οδηγεί το φως της επαγγελίας? Μάλλον βρισκόμαστε στον πυρήνα μιας ατομικής, κοινωνικής, πολιτικής και θρησκευτικής Κρίσης που την διαχειρίζεται αυτή την φορά ένας σύγχρονος κέρβερος...
το ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ. Είναι γνωστό, πως η νόησή μας μπροστά σε ορισμένα φαινόμενα, γεγονότα, καταστάσεις ανησυχεί και δεν ικανοποιείται παρά αν, εξακριβώσει τον αποχρώντα λόγο τους, οργανώνοντας τα γεγονότα σε σειρές αιτιών αιτιατών ή αποτελεσμάτων και τα διανοήματα σε λόγους ακολουθίες.
Είναι επίσης γνωστό πως η κρίση του χρέους χρησιμοποιείται μεθοδικά ως μοχλός προώθησης της σχολής του Σικάγου, η οποία βασιζόνταν στην ανηλεή εφαρμογή της θεραπείας σοκ του Φρίντμαν.
Ένα ευαγγέλιο, βασιζόμενο στην νεοφιλελεύθερη «αγία τριάδα» των ιδιωτικοποιήσεων , της απορρύθμισης/ ελεύθερου εμπορίου και των δραστικών περικοπών στις κρατικές δαπάνες.
Και πίσω από αυτό, τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών , που από την φύση τους διψούν για τεράστιες νέες αγορές χωρίς ρυθμίσεις και κανονισμούς. Μόνο που αυτή την φορά κατακτάται το ίδιο το κράτος, με τις δημόσιες υπηρεσίες και την κρατική περιουσία να εκποιούνται με αντίτιμο πολύ μικρότερο της αξίας τους.
Και ένα μείζον συλλογικό σοκ (παγκόσμια κρίση) χρησιμοποιείται προκειμένου να προετοιμάσει το έδαφος για μια οικονομική θεραπεία σοκ εμπνευσμένο από την «Κρίση χρέους» μας.
Δεξιοτέχνες της χειραγώγησης της πραγματικότητας απλώνουν τα χέρια και προσπαθούν να δώσουν νέα μορφή στον κόσμο, πάνω σε εντάσεις ψυχολογικά έρμαιων και σωματικά ξεριζωμένων υπάρξεων...
... Φαίνεται πως η εξόντωση του λιγότερου καταλλήλου, σε ορισμένες συνθήκες του περιβάλλοντος (Δαρβίνος), επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις που ασκούν την εξουσία.
Ωστόσο είναι δύσκολο να υπερτιμήσει κανείς την Αρχή της Εξέλιξης με φυσική επιλογή παρά την αρνητικότητά της. Όταν τίμημα ξεπερασμένης προσαρμογής είναι η εξαφάνιση των ατόμων ενός Είδους, η παρακολούθηση των συνθηκών του βίου και των διαμορφώσεων του καινούργιου είναι απόλυτα φυσική, ώστε να μην υπάρχει λογική ανάγκη άλλου ελέγχου εκτός εκείνου, που πραγματοποιεί η νομοτέλεια του περιβάλλοντος ως ολότητας. Βέβαια, η ειδίκευσή μας θα ήταν απείρως πλουσιότερη, αν έλειπε η εξόντωση του λιγότερου καταλλήλου.
Αλλά το νόημα της αρχής της επιλογής είναι η εξόντωση αυτή και για αυτό ή ζωή δεν είναι ένα μουσείο ξεπερασμένων μορφών: ζουν όσες ανταποκρίνονται στις αξιώσεις ή ευκαιρίες του ΠΑΡΟΝΤΟΣ, και με τον αφανισμό των ακαταλλήλων επιβεβαιώνεται το ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, αλλά ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη!!!
Η Κύρια πηγή των προβλημάτων μας είναι συνολικά ενδεχόμενα - καταστάσεις - αλληλεπιδράσεις στα οποία είμαστε ανοιχτοί, γιατί σαν ειδικευμένοι οργανισμοί, είμαστε ανίκανοι να έχουμε αυτάρκεια και ατομική διάρκεια.
Μια ειδίκευση γίνεται πάντοτε δυνατή χάρη σε συμμετοχή σε ανώτερο σύνολο, σκόπιμη και γι’αυτό. Ιδιαίτερα στους έμβιους οργανισμούς η ειδίκευση τείνει να αυξάνει χαρακτηριστικά την αλληλεξάρτηση για τροφή, αναπαραγωγή και προστασία - ενώ μειώνεται αντίστοιχα η αυτάρκεια και αυτονομία του ατομικού μέλους της κοινότητας.
Το γεγονός ότι σαν άνθρωποι δεν υπάρχουμε παρά μέσα σε κοινωνικά σχήματα, είναι απόδειξη πως η δήθεν βιολογική αυτονομία μας είναι λέξη δίχως περιεχόμενο. «Αληθινά, η ανάπτυξη της κοινωνίας είναι ένα τόσο ολοκληρωτικό μέρος της οργανικής εξέλιξης, όσο και η ανάπτυξη δομής και λειτουργίας. Και φαίνεται, ότι και η κοινότητα αναπτύχθηκε με φυσική επιλογή.
Όσα δηλ. άτομα βρίσκονταν απομονωμένα, εξοντώνονταν-και εξοντώνονται και επιζούσαν, όσα βρίσκονταν ενωμένα σε κοινότητα (Δαρβίνος)!
Χάρης Στούκας Αρθρογράφος - Βιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.