Χίμαιρα...

"Και ο Παναθηναϊκός επιμένει ότι είναι μεγάλη ομάδα, αλλά δεν έφτασε ούτε μέχρι τους ομίλους"... 
Του Γιώργου Λακόπουλου 

Ονειρο ήταν και πάει! Ποιο πράγμα; Το ευρωομόλογο. Στην εγχώρια πολιτική σκηνή είχε πάρει μυθικές διαστάσεις τους τελευταίους μήνες. Μόλις προ ημερών τα δύο μεγάλα κόμματα καβγάδιζαν για την... πατρότητα της ιδέας. Για την οποία εδώ που τα λέμε σε χώρες σαν την Ελλάδα δεν πολυπέφτει λόγος. Το είπε ωμά η Ανγκελα Μέρκελ: δεν είναι λύση για τα προβλήματά τους. Και το διευκρίνισε με τη γαλλική φινέτσα του ο Νικολά Σαρκοζί: να σταματήσουν πρώτα να χρεώνονται και μετά ίσως... Σαν να σου λέει η τράπεζα: θα σε δανείσω όταν αποδείξεις ότι δεν έχεις ανάγκη το δάνειο. 

Στην αρχή το ευρωομόλογο ίσως να ήταν για την Ελλάδα μια κάποια λύση. Αλλά στη συνέχεια έγινε χίμαιρα. Κάτι που δεν επρόκειτο να προκύψει. Και τώρα τείνει να γίνει ένα - ακόμη - στρατηγικό λάθος. Γιατί, απλούστατα, το ευρωομόλογο δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος να δανείζεσαι. Με ήπια επιτόκια. Και χωρίς τη θηλιά των αγορών. Αλλά να δανείζεσαι. Και τα δανεικά πρέπει κάποτε να τα επιστρέψεις. Αλλιώς σου στέλνουν τον δικαστικό κλητήρα. Ρωτήστε και τον κ. Πολ Τόμσεν και την κομπανία του. 
Σε τελευταία ανάλυση, κάτι που δεν μπορείς να επιβάλεις, τι νόημα έχει να το κάνεις σημαία; Αυτοί που μπορούν να το επιβάλουν ήταν προχθές στο Μέγαρο των Ηλυσίων και δεν το συζήτησαν καν. Και μεταξύ μας: τα επιχειρήματά τους δείχνουν λογικά. Γιατί να εγγυηθούν τα επόμενα δάνεια όσων δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα προηγούμενα; Μα δεν υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη; Ισως. Αλλά ένα άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό είναι καλύτερο. 
Οτι εμείς ως πτωχή πλην τιμία - λέμε τώρα - Ελλάς, ισχυριζόμαστε ότι θα επιμείνουμε στο ευρωομόλογο, δεν λύνει και πολλά προβλήματα. Και ο Παναθηναϊκός επιμένει ότι είναι μεγάλη ομάδα, αλλά δεν έφτασε ούτε μέχρι τους ομίλους. Εκτός κι αν αυτή η ρητορική υπάρχει μόνο για εσωτερική κατανάλωση. 
Επί της ουσίας, αν η επιμονή στο ευρωομόλογο απεδείχθη αδιέξοδη πολιτική, η συνέχισή της στο εξής θα είναι λανθασμένη πολιτική. Γιατί κυνηγώντας το ευρωομόλογο, θα χάνουμε τον στόχο. Ο οποίος βρίσκεται εδώ, όχι στις Βρυξέλλες. Π.χ., δεν μπορούμε να μαζέψουμε τους φόρους, να απορροφήσουμε κοινοτικά κονδύλια και να μειώσουμε το κράτος, επειδή δεν υπάρχει το ευρωομόλογο. 
Ενδεχομένως, μακροπρόθεσμα θα καταστεί εφικτή αυτή η συζήτηση για το ευρωομόλογο. Μακροπρόθεσμα όμως. Και όπως έλεγε ο Κέινς, ο μεγαλύτερος οικονομολόγος του 20ού αιώνα: «Αυτό το μακροπρόθεσμα είναι λίγο παραπλανητικό - μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι πεθαμένοι». 
ΤΑΝΕΑ