Η παιδική φτώχεια, οι στάμνες και το νερό

Αν κάποιος θελήσει να μελετήσει τα στοιχεία για την εισοδηματική κατανομή του ευρωπαϊκού πληθυσμού, σίγουρα θα αρχίσει να αισθάνεται ανασφάλεια σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Σήμερα, 122 εκατ. άτομα στην Ευρώπη βρίσκονται σε κίνδυνο να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Πρόκειται για το ένα τέταρτο της Αναπτυγμένης Ευρώπης, που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται από τα Σύμφωνα Σταθερότητας των Ευρωπαίων «αγγειοπλαστών».

Μάλιστα οι Ευρωπαίοι «αγγειοπλάστες» φροντίζουν ώστε το «ευρωπαϊκό εργοστάσιο» παραγωγής σταμνών να εξασφαλίζει την «παραγωγή» για πολλές δεκαετίες, καθώς στη δημοκρατική Ευρώπη πάνω από ένα στα τέσσερα παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει ότι 26 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες. Αυτά τα παιδιά πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα για την επισφαλή κατάσταση της απασχόλησης των γονέων τους και φυσικά τις περικοπές που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις.

Το σίγουρο είναι ότι η φτώχεια αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της όπου και αν ακουμπήσει. Αν μάλιστα μιλάμε για παιδικές ψυχές, το σημάδι αυτό είναι ανεξίτηλο και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει πώς θα επηρεάσει την ενήλική τους ζωή. Το χειρότερο είναι ότι τα παιδιά αυτά, που υφίστανται τις συνέπειες της τυφλής βίας των πολιτικών της δημοσιονομικής εξυγίανσης και του ορθολογισμού των αγορών, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε οργισμένους και ανεξέλεγκτους ενήλικες. Και αυτό είναι το πιθανότερο να συμβεί, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προνοιακά προγράμματα, αλλά και εκείνα που στοχεύουν στην κοινωνική ένταξη των αποκλεισμένων, έχουν υποστεί -και εξακολουθούν να υφίστανται- τις μεγαλύτερες περικοπές. Έτσι οι πιθανότητες η φτώχεια να εξακολουθήσει να τους ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή τους είναι απίστευτα μεγάλες.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει ήδη καταβροχθίσει μια ολόκληρη γενιά. Και συνεχίζει το θεάρεστο έργο του καθώς οι υποστηρικτές του δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να σταματήσουν αυτήν την απάνθρωπη δραστηριότητα της αδιάλειπτης δημιουργίας παιδικής φτώχειας. Οι Βρυξέλλες όπως καθημερινά φροντίζουν να αποδεικνύουν, προτιμούν να ασχολούνται με τις στάμνες και την αγγειοπλαστική, παρά να προβληματίζονται για το αν οι στάμνες θα περιέχουν νερό. Προφανώς δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι χωρίς νερό οι στάμνες είναι παντελώς άχρηστες. Και σήμερα κανένας λογικός άνθρωπος δεν αμφιβάλλει ότι οι πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης, δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για να καταστραφούν και οι πηγές και οι βρύσες από τις οποίες αναβλύζει το νερό. Αργά ή γρήγορα αυτό θα το κατανοήσουν και οι απλοί Ευρωπαίοι, όταν τα δεκάδες εκατομμύρια αποκλεισμένων από το… νερό θα αρχίσουν να αντιδρούν. Και φυσικά όταν κάποιος δεν έχει ούτε στάμνα, αλλά ούτε και νερό, το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί είναι: «τι θα γίνουν οι βρύσες και τί θα απογίνουν τα εργαστήρια αγγειοπλαστικής».

Θα σκεφτεί κάποιος ότι αυτό είναι το τελευταίο που προβληματίζει τους σημερινούς «μηχανικούς» και «εργοδηγούς» του «εργοστασίου της παραγωγής απελπισίας», αφού γνωρίζουν ότι δεν θα βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο . Ενδεχομένως τα ανταλλάγματα που έχουν εξασφαλίσει διατηρώντας σε λειτουργία τη μηχανή κατασκευής και συντήρησης της φτώχειας και της εξαθλίωσης να είναι τόσο μεγάλα ώστε να υπερτερούν ακόμα και από το ηθικό δίδαγμα που προέκυψε από τον τρόπο που αντέδρασαν εκατομμύρια άνθρωποι στο άγγελμα του θανάτου της Θάτσερ. Προφανώς ούτε και αυτό τους δίδαξε τίποτα.