Το ελληνικό γεωπολιτικό…μειονέκτημα

Δημήτρης Μηλάκας

Παγιδευμένη στη μέγγενη του χρέους η χώρα μάταια αναζητά κάποιου είδους πλεονέκτημα. Κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει ως αντιπαροχή προκειμένου να εξασφαλίσει χρήμα, υποστήριξη και μια δίοδο διαφυγής. Η ελπίδα, μπορεί να είναι το τελευταίο καταφύγιο των απελπισμένων, ωστόσο η πραγματικότητα προσγειώνει ανώμαλα…

Η «προσφορά» του υπουργού άμυνας Πάνου Καμένου στους Αμερικανούς του 30% των πιθανών ελληνικών ενεργειακών αποθεμάτων στο Αιγαίο αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση ακόμη βρίσκεται στα σύννεφα. Το ελληνικό οικόπεδο είναι έτσι κι αλλιώς υποθηκευμένο και ως εκ τούτου η διανομή των όποιων κερδών μπορεί να προσφέρει έχει να κάνει με το παιχνίδι των δανειστών. Αυτοί θα αποφασίσουν τι, πως και σε τι αναλογία θα γίνει (αν γίνει) η μοιρασιά.

Γενικότερα, όλη αυτή η συζήτηση που καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα «περί της γεωπολιτικής σημασίας του ελληνικού οικοπέδου, η οποία θα μπορούσε να ανταλλαχτεί προς παροχή ρευστού και διευκολύνσεων, παραβλέπει το προφανές: το ελληνικό οικόπεδο έχει εδώ και δεκαετίες εκχωρηθεί με τέτοιον τρόπο που η ανάκτησή του είναι αδύνατη  με ομαλό τρόπο.

Με πιο απλά λόγια η (όποια) ελληνική κυβέρνηση δεν έχει να «πουλήσει» τίποτε προς εξασφάλιση ανταλλάγματος: Οι Γερμανοί έχουν το νομισματοκοπείο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας και οι Αμερικανοί τη Σούδα (και ότι άλλο επιθυμήσουν και χρειαστούν). Για ποιο λόγο άραγε οι εν λόγω εταίροι και «σύμμαχοι» να παζαρέψουν με την Ελλάδα κάτι που ήδη κατέχουν;

Η χώρα είναι πιασμένη στο δίχτυ της εξάρτησης που υφαίνεται εδώ και δεκαετίες με τη συμμετοχή της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Πιασμένη σ αυτό το δίχτυ εξαφάνισε τον παραγωγικό της ιστό και έμαθε να ζει με δανεικά, μεγάλο μέρος των οποίων επέστρεφε στην τσέπη των δανειστών ως ελληνική συμβολή στις πολεμικές τους βιομηχανίες. Γιατί το κόστος της «προστασίας» του ελληνικού οικοπέδου δεν το κατέβαλαν ουδέποτε οι «προστάτες» αλλά οι «προστατευόμενοι»…

Για να αξιοποιήσει η (όποια) ελληνική κυβέρνηση το γεωπολιτικό πλεονέκτημα της χώρας θα πρέπει πρώτα απ όλα να το ανακτήσει. Και για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει η κυβέρνηση  (και πάνω απ όλα ο λαός) να αμφισβητήσουν τους δεσμούς υποτέλειας και εξάρτησης από τους μηχανισμούς ελέγχου: την ΕΕ και το ΝΑΤΟ…

Σε διαφορετική περίπτωση η συζήτηση θα συνεχίζεται επ άπειρον  στα Brussels-group για  σταγόνες ρευστότητας και στους διαδρόμους των λόμπι της Ουάσιγκτον για κάποια «θετική δήλωση» του όποιοι Αμερικανού προέδρου.

topontiki.gr