Να που υπάρχουν και οικονομικοί αναλυτές που προετείνουν ως λύση για το πρόβλημα της ευρωζώνης την αποχώρηση της Γερμανίας από κοινό νόμισμα και την επιστροφή της στο αγαπημένο της μάρκο.
Με άρθρο τους που δημοσιεύεται σήμερα στο CNN, οι Clyde Prestowitz (Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικής Στρατηγικής) και ο John Prout, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Credit Commercial de France. Αμφότεροι, υποστηρίζουν ότι έτσι οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να αναστρέψουν την καταστροφική δυναμική που συνεπάγεται η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση! ...
Όπως υποστηρίζουν τα ζητήματα χρέους και ανταγωνιστικότητας υπήρχαν πάντα και πάντα διαχειρίζονταν εύκολα, πριν από την άφιξη του Ευρώ, μέσα από περιοδικές υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων των αδύναμων ανταγωνιστικά χωρών, σε σχέση με τις ανταγωνιστικές οικονομίες και ιδιαίτερα απέναντι στο γερμανικό μάρκο.
Το πρόβλημα τώρα, όπως σημειώνουν δεν είναι η αδυναμία των περιφερειακών χωρών, (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), αλλά η υπερβολικά ανταγωνιστική δύναμη της Γερμανίας.
Η δύναμη της γερμανικής οικονομίας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της υψηλής παραγωγικότητας του εργατικού της δυναμικού, οι εξαγωγές της έγιναν ανταγωνιστικές επειδή το Ευρώ υποτιμήθηκε.
Το ενιαίο νόμισμα αντικατοπτρίζει το μέσο όρο ανταγωνιστικότητας των χωρών της Ευρωζώνης, ωστόσο η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας είναι μακράν πάνω από το μέσο όρο.
Μέχρι στιγμής, για τη Γερμανία, το Ευρώ είναι πολύ αδύναμο. Για αυτό και η Γερμανία, συσσωρεύει όλο αυτό το διάστημα εμπορικά πλεονάσματα σε σχέση με την Κίνα.
Από την άλλη μεριά, όσο τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης είναι κλειδωμένα στο Ευρώ με την Γερμανία, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να γίνουν πιο ανταγωνιστικά είναι να ενεργούν βάσει του γερμανικού προτύπου, να εφαρμόζουν δηλαδή σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, να προχωρούν σε περικοπές δημοσίων δαπανών, να έχουν μικρότερους μισθούς, και αυξημένη ανεργία.Αυτό, που φυσικά, έχουν κάνει τα τελευταία δυο χρόνια.
Δεν είναι ξεκάθαρο σύμφωνα με τους συντάκτες του άρθρου, αν η Ευρωζώνη μπορεί να αντέξει τον κοινωνικό και πολιτικό πόνο που θα προκαλέσει η επιπλέον λιτότητα, για μία μακρά περίοδο και με ενδεχόμενο στόχο την επίτευξη μίας ισοτιμίας ανταγωνιστικότητας σε σχέση με την Γερμανία.
Η εναλλακτική της επιστροφής της Γερμανίας στο μάρκο
Αυτό θα οδηγούσε σε άμεση ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος και υποτίμηση του Ευρώ για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Η Γερμανία θα έτεινε να αγοράζει περισσότερο ενώ θα πουλούσε λιγότερο και την ακριβώς αντιστρόφως ανάλογη πορεία θα είχαν τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης.
Με την επιστροφή της Γερμανίας στο εθνικό της νόμισμα, θα έμπαινε σε εφαρμογή και το Ευρωμόλογο το πιο σημαντικό εργαλείο για τη διάσωση του Ευρώ μιας και δεν θα υπήρχε πλέον η σθεναρή αντίσταση του Βερολίνου, το κύριο εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική.
Το κόστος για τη Γερμανία για τη διάσωση της Ευρώπης, θα ήταν ένα χτύπημα στις εξαγωγές της και ίσως μία προσωρινή αύξηση της ανεργίας, αλλά στον αντίποδα το γερμανικό μάρκο, θα προσέλκυε τη ροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία και συνεπώς επενδύσεις, κρατώντας ταυτόχρονα χαμηλά τα επιτόκια και τον πληθωρισμό.
Η πραγματική ερώτηση, είναι αν το διττό κόστος, μίας μικρότερης γερμανικής εξαγωγικής ανάπτυξης και μίας αύξησης της ανεργίας είναι μικρότερο από αυτό που θα πλήρωναν για την Ελλάδα, την Ισπανία κλπ.
Με κάποιον τρόπο, υπογραμμίζουν οι συντάκτες της ανάλυσης, τα αχαρτογράφητα ρίσκα μίας γερμανικής εξόδου δείχνουν να είναι περισσότερο διαχειρίσιμα, περισσότερο μετρήσιμα ποσοτικά και τρόπον τινά δείχνουν πιο οικεία, από την ατέλειωτη λιτότητα, την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική πόλωση.
Με άρθρο τους που δημοσιεύεται σήμερα στο CNN, οι Clyde Prestowitz (Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικής Στρατηγικής) και ο John Prout, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Credit Commercial de France. Αμφότεροι, υποστηρίζουν ότι έτσι οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν να αναστρέψουν την καταστροφική δυναμική που συνεπάγεται η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση! ...
Όπως υποστηρίζουν τα ζητήματα χρέους και ανταγωνιστικότητας υπήρχαν πάντα και πάντα διαχειρίζονταν εύκολα, πριν από την άφιξη του Ευρώ, μέσα από περιοδικές υποτιμήσεις των εθνικών νομισμάτων των αδύναμων ανταγωνιστικά χωρών, σε σχέση με τις ανταγωνιστικές οικονομίες και ιδιαίτερα απέναντι στο γερμανικό μάρκο.
Το πρόβλημα τώρα, όπως σημειώνουν δεν είναι η αδυναμία των περιφερειακών χωρών, (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία), αλλά η υπερβολικά ανταγωνιστική δύναμη της Γερμανίας.
Η δύναμη της γερμανικής οικονομίας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της υψηλής παραγωγικότητας του εργατικού της δυναμικού, οι εξαγωγές της έγιναν ανταγωνιστικές επειδή το Ευρώ υποτιμήθηκε.
Το ενιαίο νόμισμα αντικατοπτρίζει το μέσο όρο ανταγωνιστικότητας των χωρών της Ευρωζώνης, ωστόσο η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας είναι μακράν πάνω από το μέσο όρο.
Μέχρι στιγμής, για τη Γερμανία, το Ευρώ είναι πολύ αδύναμο. Για αυτό και η Γερμανία, συσσωρεύει όλο αυτό το διάστημα εμπορικά πλεονάσματα σε σχέση με την Κίνα.
Από την άλλη μεριά, όσο τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης είναι κλειδωμένα στο Ευρώ με την Γερμανία, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να γίνουν πιο ανταγωνιστικά είναι να ενεργούν βάσει του γερμανικού προτύπου, να εφαρμόζουν δηλαδή σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, να προχωρούν σε περικοπές δημοσίων δαπανών, να έχουν μικρότερους μισθούς, και αυξημένη ανεργία.Αυτό, που φυσικά, έχουν κάνει τα τελευταία δυο χρόνια.
Δεν είναι ξεκάθαρο σύμφωνα με τους συντάκτες του άρθρου, αν η Ευρωζώνη μπορεί να αντέξει τον κοινωνικό και πολιτικό πόνο που θα προκαλέσει η επιπλέον λιτότητα, για μία μακρά περίοδο και με ενδεχόμενο στόχο την επίτευξη μίας ισοτιμίας ανταγωνιστικότητας σε σχέση με την Γερμανία.
Η εναλλακτική της επιστροφής της Γερμανίας στο μάρκο
Αυτό θα οδηγούσε σε άμεση ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος και υποτίμηση του Ευρώ για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Η Γερμανία θα έτεινε να αγοράζει περισσότερο ενώ θα πουλούσε λιγότερο και την ακριβώς αντιστρόφως ανάλογη πορεία θα είχαν τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης.
Με την επιστροφή της Γερμανίας στο εθνικό της νόμισμα, θα έμπαινε σε εφαρμογή και το Ευρωμόλογο το πιο σημαντικό εργαλείο για τη διάσωση του Ευρώ μιας και δεν θα υπήρχε πλέον η σθεναρή αντίσταση του Βερολίνου, το κύριο εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική.
Το κόστος για τη Γερμανία για τη διάσωση της Ευρώπης, θα ήταν ένα χτύπημα στις εξαγωγές της και ίσως μία προσωρινή αύξηση της ανεργίας, αλλά στον αντίποδα το γερμανικό μάρκο, θα προσέλκυε τη ροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία και συνεπώς επενδύσεις, κρατώντας ταυτόχρονα χαμηλά τα επιτόκια και τον πληθωρισμό.
Η πραγματική ερώτηση, είναι αν το διττό κόστος, μίας μικρότερης γερμανικής εξαγωγικής ανάπτυξης και μίας αύξησης της ανεργίας είναι μικρότερο από αυτό που θα πλήρωναν για την Ελλάδα, την Ισπανία κλπ.
Με κάποιον τρόπο, υπογραμμίζουν οι συντάκτες της ανάλυσης, τα αχαρτογράφητα ρίσκα μίας γερμανικής εξόδου δείχνουν να είναι περισσότερο διαχειρίσιμα, περισσότερο μετρήσιμα ποσοτικά και τρόπον τινά δείχνουν πιο οικεία, από την ατέλειωτη λιτότητα, την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική πόλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.