Ο Τσίπρας δεν θέλει να κυβερνήσει, γι’ αυτό νεκρανάστησε τον Σαμαρά

Γράφει: Γιώργος Καρελιάς

Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο μεγάλος χαμένος των εκλογών της 6ης Μαίου.  Ήταν εκείνος που τις προκάλεσε, αλλά δεν πέτυχε κανέναν στόχο του. Ούτε πρωθυπουργός έγινε, το κόμμα του κατέγραψε ιστορικά χαμηλό αποτέλεσμα, η χώρα πλήττεται επι τρείς μήνες από την ακυβερνησία.

Όμως, οι εκλογές της 17ης  Ιουνίου είναι πολύ πιθανό να βγάλουν τον Σαμαρά από το αδιέξοδο αυτό. Αν, όπως φαίνεται, το «μέτωπο της Δεξιάς» κερδίσει την πρωτιά, θα διασωθεί στην αρχηγία της ΝΔ, ενώ ήταν υπ’ ατμόν. Μπορεί να μην γίνει ούτε τώρα πρωθυπουργός, αλλά μικρό γι’ αυτόν το κακό, μπροστά στον κίνδυνο να τα χάσει όλα.

Ποιος φρόντισε για όλα αυτά; Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ. Οι οποίοι  από την επομένη των εκλογών άρχισαν να επιδίδονται σε μια ακατάσχετη μπουρδολογία, ανάμεικτη με διάφορες «απειλές», χωρίς να συνυπολογίζουν  ότι όλα αυτά θα προκαλούσαν αντιδράσεις και αντισυσπειρώσεις.

Αρκεί το μεθύσι της εκλογικής επιτυχίας ή  η απειρία ή ο αχταρμάς του ΣΥΡΙΖΑ για να εξηγήσουν, για παράδειγμα, τις «απειλές» ότι θα δεσμευτούν οι καταθέσεις για να γίνει  ανάπτυξη; Ή  ότι θα επιβληθεί σε όσους έχουν εισόδημα πάνω από 20.000 ευρώ να δανείσουν υποχρεωτικά το κράτος; ‘Η ότι θα επιβληθεί (κι άλλη) εισφορά σε εισοδήματα πάνω από 50.000 ευρώ; Ή  ότι θα καταγγελθεί μονομερώς η συμφωνία με τους Eυρωπαίους;

Δεν μπορεί να μην καταλάβαιναν ότι όλα αυτά και αρκετά άλλα (όπως  η εντελώς ανεξήγητη «επίθεση» του Τσίπρα στον Ολάντ) θα προκαλούσαν την αντισυσπείρωση των συντηρητικών ψηφοφόρων και τον προβληματισμό, τουλάχιστον, των άλλων, ακόμη και  κάποιων που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μαίου ή σκέφτονται να τον ψηφίσουν στις 17 Ιουνίου.

Η αντισυσπείρωση είναι ήδη γεγονός στο χώρο της Δεξιάς. Η Ντόρα επέστρεψε στο «μαντρί», το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη διαλύεται και ήδη βρισκόμαστε στη φάση της αποδόμησης των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής. Αν η επιχείρηση στεφθεί από επιτυχία, όπως φαίνεται, το «μέτωπο της Δεξιάς» θα νικήσει, καθώς το «μέτωπο της Αριστεράς», που επιδιώκει (;) ο ΣΥΡΙΖΑ υστερεί. Μόνο το ΚΚΕ χάνει δυνάμεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η  Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη αντέχει και το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα καταφέρει να επαναπατρίσει κάποιους απ’ όσους «λάκισαν» στις 6 Μαϊου.

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα και σε ένα ερώτημα. Το συμπέρασμα: στις 17 Ιουνίου, αν οι ψηφοφόροι,  δεν του δώσουν αυτοδυναμία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να κυβερνήσει,  ακόμη κι  αν έρθει πρώτος.  «Κυβέρνηση της Αριστεράς» δεν θα σχηματίζεται. Δεν θα φτάνουν τα κουκιά. Και τότε τι θα κάνει; Θα προτιμήσει να μείνει στην αντιπολίτευση δρέποντας τις δάφνες του υψηλού ποσοστού του; Μα, τότε, θα προκαλέσει μεγάλο κύμα δυσαρέσκειας σε μεγάλο κομμάτι ενός κόσμου που  τον ψήφισε ελπίζοντας ότι θα σχηματιστεί «μια άλλη κυβέρνηση». Ή θα  μετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα με την ΔΗΜ.ΑΡ (εννοείται) και με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς το οποίο δεν θα βγαίνουν οι αριθμοί; Πώς θα γίνει αυτό, όταν έχουν κοπεί όλες οι γέφυρες συνεννόησης;

Και τώρα το ερώτημα: μήπως ο Τσίπρας και το κόμμα του ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ  να  κυβερνήσουν,ειδικά μετά την επίσκεψή τους στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου είδαν την τραγική κατάσταση των δημόσιων οικονομικών; Ένα είναι βέβαιο: τώρα ξέρουν ότι θα κληθούν να  διαχειριστούν μια εφιαλτική κατάσταση, που στο βάθος της  μπορεί να είναι η ολοκληρωτική χρεοκοπία. Γιατί να θέλουν να αγγίξουν αυτήν την καυτή πατάτα;

Συνειδητά ή ασυνείδητα ο Τσίπρας και οι συν αυτώ συνέβαλαν καθοριστικά στην νεκρανάσταση του Σαμαρά και στη δημιουργία του «μετώπου της Δεξιάς». Το κρίμα στο λαιμό τους.