Φαυλότητα, διαφθορά και ψόφησε ο γάιδαρος...

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην οικονομία της χώρας δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία.

Είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός υπερδιογκωμένου, σπάταλου και αντιπαραγωγικού κράτους, το οποίο οι πολιτικές δυνάμεις -κυρίως τα δύο κόμματα που κυβερνούν- χρησιμοποίησαν διαδοχικά ως κομματικό λάφυρο. Ρουσφετολογούσαν ασύστολα. Δεν είναι μόνο ότι διόριζαν με το τσουβάλι ανθρώπους, για να έχουν μια δουλειά. Το γέμισαν με πλήθος οργανισμών και επιτροπών. Ενα πρόσφατο παράδειγμα τα λέει όλα. Από το 2004 μέχρι τώρα διπλασιάστηκε (!) το προσωπικό της Βουλής. Ενα κόμμα τού -υποτίθεται- φιλελεύθερου χώρου, όπως η Ν.Δ., που είχε στη ρητορική του το «σπάταλο κράτος του ΠΑΣΟΚ», ξεπέρασε κάθε όριο φαυλότητας. Ξεπέρασε ακόμη και τις χειρότερες περιόδους του κρατικιστικού ΠΑΣΟΚ.

Αυτό το κράτος, λοιπόν, γέμισε με υπαλλήλους όλων των ειδών. Τους προνομιούχους της κομματικής νομενκλατούρας, οι οποίοι απομυζούσαν τα κρατικά ταμεία, με αμοιβές που εκπλήσσουν και προκαλούν. Αλλά και τους παρίες, που συνωστίζονταν στα πολιτικά γραφεία για έναν μισθό μερικών εκατοντάδων ευρώ (είναι η περίπτωση των stage κ.ά.).Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα επιδιδόταν σε πλήθος χαριστικών ρυθμίσεων προς κάθε πλευρά. Συναλλασσόταν με τους ισχυρούς του χρήματος, δίνοντάς τους έργα και προμήθειες συχνά με σκανδαλώδεις όρους. Και είναι απολύτως χαρακτηριστικές οι αποκαλύψεις σε έναν μόνο τομέα, αυτόν της υγείας και του φαρμάκου. Στον οποίο εμφανίζονται διάφορα είδη να κοστίζουν δυο και τρεις φορές περισσότερο στα ελληνικά νοσοκομεία απ' ό,τι σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Την ίδια στιγμή, για να μην υπολείπεται σε φιλο-λαϊκισμό, το σύστημα εξουσίας έκανε χαριστικές ρυθμίσεις σε χιλιάδες ασφαλισμένους, καθιστώντας έτσι τα Ταμεία προβληματικά. Μοιάζει απίστευτο αλλά υπήρχαν -και υπάρχουν ακόμη- προκλητικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε ασφαλισμένους να συνταξιοδοτούνται στα 45 και 48 τους χρόνια και να παίρνουν σύνταξη μεγαλύτερη από τον μισθό τους!

Ενα όργιο παρανομιών, σπατάλης και διαφθοράς είχε στηθεί και οδήγησε στο σημερινό χάλι. Για να γίνονται όλα αυτά, δεν υπήρχε άλλος τρόπος από τον συνεχή δανεισμό. Και όσο μεν αυτός ήταν σχετικά ελεγχόμενος (χαμηλά επιτόκια κ.λπ.), το πάρτι συνεχιζόταν. Οσοι έλεγαν ότι αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, όσοι περιέγραφαν από καιρό μια Ελλάδα που οδηγείται σε ένα είδος πραγματικής χρεοκοπίας, αντιμετωπίζονταν είτε ως γραφικοί είτε ως εχθροί του λαού είτε κανείς δεν τους άκουγε. Εχουμε ευθύνες κι εμείς των μέσων ενημέρωσης γι' αυτό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει. (Αισθάνομαι, πάντως, την υποχρέωση να πω ότι ένας τέτοιος πολιτικός, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που λέει από χρόνια αυτές τις δυσάρεστες αλήθειες, βρίσκεται σήμερα εκτός της ενεργού πολιτικής. Προς δόξαν των φαύλων, ανίκανων και λαϊκιστών πολιτικών, οι οποίοι επί δεκαετίες ζουν και βασιλεύουν και μεταμορφώνονται ανάλογα με τις περιστάσεις).

Πόσα θα άντεχε ο γάιδαρος που λέγεται «ελληνική οικονομία» έτσι που τον βαρυφόρτωσαν; Ηρθε η στιγμή να κλατάρει. Ας προσπεράσουμε το παρελθόν (δεν πρέπει, αλλά τι να κάνουμε; Προέχει το σήμερα) κι ας δούμε τι γίνεται τώρα. Μετά τα πεντέμισι χρόνια της καραμανλικής λαίλαπας, η νέα κυβέρνηση βρέθηκε (βρίσκεται ακόμα) αντιμέτωπη με τη λαίλαπα των διεθνών αγορών και των κερδοσκόπων. Μοιραία θα πάρει μέτρα αντιλαϊκά. Μοιραία θα 'ρθει σε σύγκρουση με όσα έλεγε προεκλογικά. Κρίνεται και ελέγχεται γι' αυτό. Οπως θα κριθεί και για το τελικό μείγμα της πολιτικής που θα επιλέξει. Αν, δηλαδή, θα τολμήσει να αλλάξει τη λειτουργία αυτού του διεφθαρμένου κράτους, να σταματήσει την αλόγιστη και προκλητική σπατάλη, να συλλάβει τη φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή και φοροκλοπή.

Αυτά θέλουν κάποιο χρόνο. Τώρα πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο με τους κερδοσκόπους και τα σπρεντ τους, πολύ απλά να διώξει το φάντασμα της (ουσιαστικής, μια που τυπική δεν μπορεί να γίνει) χρεοκοπίας. Δεν είναι κινδυνολογία ούτε υπερβολή. Είναι πραγματικός κίνδυνος, που δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί.

Οι εξαιρέσεις...

Σε εποχές λιτότητας που το κράτος ζητεί από τους φορολογουμένους επιπλέον θυσίες, είναι αδιανόητες οι εξαιρέσεις. Ειδικά όταν αυτές αφορούν ομάδες πολιτών με εργασιακή ασφάλεια και καλύτερες αμοιβές από τους λοιπούς. Ομως οι εξαιρέσεις είναι διπλά απαράδεκτες όταν αφορούν την πολιτική τάξη της χώρας, η οποία έχει την ευθύνη των αποφάσεων που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Ετσι, η απόφαση για την εξαίρεση των βουλευτικών αποζημιώσεων (αλλά και της χορηγίας του Προέδρου της Δημοκρατίας) από τις μειώσεις πρέπει να αλλάξει. Ο υπουργός Οικονομικών δεν μπορεί να επικαλείται αναρμοδιότητα. Αλλιώς, το σήμα που στέλνουν όλοι μαζί προς τους άλλους πολίτες είναι σήμα περιφρόνησης.