Κοχλιοί και αττέλεβοι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οσο και να ψάξει κάποιος στα λεξικά, ό,τι και να του πουν νομικοί, εθνολόγοι, διεθνολόγοι (οιοσδήποτε «ειδήμων»), είναι βέβαιο ότι στο τέλος δεν θα καταλάβει τι σημαίνει ιθαγένεια, τι σημαίνουν οι έννοιες γηγενής ή αυτόχθων.

Αυτός ο κάποιος προϋποτίθεται ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος, ότι ζει σε μια κοινότητα, σ' ένα «κράτος», ότι συναναστρέφεται με πολίτες και όχι με λυσσασμένους «πατριώτες». Τι σημαίνει καταγωγή; Ποιος τη διασφαλίζει;

Ποιος δικογράφος θα μας διαφωτίσει; Ποιο επαναστατικό δίκαιο; Ποιος α-νόητος;

Δεν μας φτάνουν οι κορώνες του ΛΑΟΣ και του Σαμαρά να μη δίδεται η ιθαγένεια σε μετανάστες και τα παιδιά τους (ή να δίδεται υπό ασύλληπτους όρους), έρχεται τώρα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, με νόμο παρακαλώ, να βάλει όρια και φραγμούς και προϋποθέσεις (κι έναν αμητό ακόμη αδολεσχιών) στην απόκτηση εκ μέρους των μεταναστών τής περιβόητης ιθαγένειας.

ΟΔιογένης Λαέρτιος έχει διασώσει ένα πολύ κομψό απόφθεγμα περί τον Αντισθένη τον Κυνικό: Τους Αθηναίους επί τω γηγενείς είναι σεμνυνομένους εκφαυλίζων έλεγε μηδέν είναι κοχλιών και αττελέβων ευγενεστέρους. [Εξευτελίζοντας (ο Αντισθένης) τους Αθηναίους που παινεύονταν πως ήσαν αυτόχθονες, έλεγε ότι δεν είχαν διόλου πιο ευγενική καταγωγή από τα σαλιγκάρια και τις ακρίδες]. Οσοι αρνούνται να δώσουν τα (αυτονόητα) δικαιώματα στους μετανάστες σήμερα δεν είναι παρά κοχλιοί και αττέλεβοι (σαλιγκάρια και ακρίδες).Θεωρούν εαυτούς Ελληνες και ας μην έχουν ιδέα τι θα πει ελληνισμός ή ελληνικότητα. Αγνοούν, ίσως, ότι οι έννοιες είναι επινόηση και όχι προϊόν αιματολογικής εξέτασης.

Φαίνεται επίσης να είναι αμέτοχοι συνείδησης και τρόπου, μιας συγκεκριμένης δηλαδή γλώσσας και μιας Παιδείας απότοκης αυτής της γλώσσας. Η Ιστορία είναι μια άλλη ιστορία. Τέλος πάντων, όλα είναι νόμος, αλλά ποιος νομολόγησε; Οχι το DNA βεβαίως όσων ζουν σε μια Ηπειρο, σε μια χώρα. Νόμος είναι το ήθος, η κοινότητα, το συνανήκειν και όχι το υπέροχο σπέρμα του μπαμπά, που και ο ίδιος δεν ήξερε από πού κρατά η σκούφια του.

Αντί να μεριμνήσουμε για τη θέσμιση μιας κοινωνίας ελεύθερης, εξισωτικής και αξιοπρεπούς κραυγάζουμε (αλλά όποιος κραυγάζει δεν είναι άνθρωπος) για αυτοχθονία και κουραφέξαλα. Ολόκληρος Ισοκράτης αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι περισσότερο Ελληνες είναι όσοι αλλοδαποί μετέχουν στην ελληνική παιδεία παρά οι ίδιοι οι (γηγενείς) Ελληνες. Δεν είχε άδικο ο άνθρωπος.

Οσοι αποφασίζουν να ζήσουν στην Ελλάδα είναι αυτομάτως Ελληνες, είτε Τούρκοι νιώθουν στα σπλάχνα τους είτε Αλβανοί είτε Αφρικανοί είτε οτιδήποτε, ακόμη και όταν δεν μιλάνε ελληνικά. Εχουν ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις, μπορούν να ψηφίζουν, αλλά και να ψηφίζονται. Οπου κι αν είναι κάποιος, γελά, κλαίει, πονά, ερωτεύεται, κολυμπά, σπουδάζει, χορεύει, εργάζεται, ταξιδεύει. Ποιος νόμος θα του απαγορεύσει όλα αυτά επειδή, π.χ., είναι αλλόγλωσσος, αλλόθρησκος, ετερόδοξος, αλλοεθνής;

Εστω και για λίγο χρόνο να είναι κάποιος στην Ελλάδα (σε οποιαδήποτε χώρα) θα βιώσει τις ευεργεσίες ή τις διώξεις αυτού του κράτους τις οποίες απολαμβάνουν ή υφίστανται όλοι. Δεν υπάρχει όμαιμον, ομόγλωσσον και λοιπά ηροδότεια, κοινή γαρ η μοίρα του ανθρώπου. Μπορεί να συγχέουμε το έθνος με την κοινωνία και το κράτος, αλλά τα δύο πρώτα είναι ταυτοτικά· είμαστε όλοι (απ' του διαόλου τη μάνα ο καθείς) απέναντι στο κράτος, στην εξουσία, στους λίγους, στους ισχυρούς που διαφεντεύουν την ύπαρξή μας με νομικίστικα φληναφήματα. Στο βάθος, είμαστε όλοι μετανάστες.