Πήραν την Πόλιν, πήραν την..

Δεν εννοούμε βέβαια την Κωνσταντινούπολη, παρ’ όλη την σημερινή επέτειο της άλωσης.
Εννοούμε την Πόλιν, την Πολιτεία, το συντεταγμένο κράτος, την δημοκρατία, τις αξίες, την δικαιοσύνη, και τον λαό μαζί.

Την πήραν, την άλωσαν, την ποδοπάτησαν, και τώρα
την θέλουν όλη δική τους.
Τα καθάρματα που εξοντώνουν ανθρώπους, παραλύουν οικογένειες και κράτος, κλέβουν το μέλλον,εξουθενώνουν οικονομικά και ψυχικά τον λαό, 
     ..αυτοί που σαν υπάλληλοι της Μπούντενσμπάνκ και της Ευρωπαϊκής τράπεζας, σαν πιστές δουλίτσες του Βερολίνου και της Κομισιόν έπραξαν  τα χειρότερα για τον τόπο και ακόμη επιβουλεύονται νέα χειρότερα εγκλήματα κατά του λαού,
     ..έχουν την απαίτηση να τους αγαπάμε κιόλας, να μην τους μισούμε, να μην ευχόμαστε κακό ψόφο νά ‘χουν, να μην σκεφτόμαστε  με χαρά την ώρα που θα λείψουν.

     Αυτοί για τις ΠΡΑΞΕΙΣ τους δεν έχουν τιμωρηθεί ακόμη, ούτε καν έχουν υποβληθεί στην δοκιμασία της απολογίας γι αυτές μπροστά  στην επίσημη δικαιοσύνη(;).
Ζουν και κινούνται σ’ έναν κόσμο παράλληλο, αδιαφανή, φυλαγμένο από μπράβους, να βυσσοδομούν εναντίον της πατρίδας και του λαού.
Και απαιτούν από  ‘μάς, απ’ τον λαό να τιμωρούμαστε για τις ΣΚΕΨΕΙΣ μας, για την γνώμη μας, ή έστω και για τις επιθυμίες μας.
Σε καμία δημοκρατία του κόσμου και από καμία κανονική δικαιοσύνη και όχι δικαιοσύνη-μπανάνα δικάζονται οι προθέσεις, οι ιδέες, οι απόψεις.
ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ.

     Τα καθάρματα το ξέρουν αυτό. Για εκφοβισμό όμως, για καταστολή της οργής του λαού απαιτούν απ’ την δικαιοσύνη να δικαστούν οι προθέσεις.
     Και η δικαιοσύνη υπακούει.  Η δικαιοσύνη παίζει το παιχνίδι των καθαρμάτων.
Η Πόλις εάλω.

     Ας μην παραπονιούνται όμως τα καθάρματα.
     Όταν ο πολίτης, όταν ο λαός δεν μπορεί να προσβλέπει πιά ούτε στο ύστερο καταφύγιό του που είναι ηΔικαιοσύνη,
     ..τότε κάτι άλλο θα πρέπει να εμπιστευτεί.
     Κι αυτό το άλλο θα είναι ο εαυτός του!..