Το κουράγιο στη χώρα των νεκρών

Κάθε μέρα και πιο δύσκολο μου γίνεται το να γράφω. Την είδα κι εγώ. Την εκπομπή. Του Χατζηνικολάου με τον Γεωργιάδη. Μετά από κάτι τέτοια επιδεινώνεται η αδυναμία μου. Με τόση αηδία, απορώ που βρήκα τη δύναμη για το σημερινό κείμενο.

Τι το καινούργιο έμαθα από τον Γεωργιάδη; Τίποτε. Τι το καινούργιο έμαθα για τον Γεωργιάδη; Τίποτε. Τίποτε περισσότερο από όσα μου είναι από καιρό γνωστά. Ευτυχώς, δεν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα υγείας. Συλλογίζομαι όσους δεν έχουν την ίδια τύχη.

Ωστόσο, δεν είναι κι εντελώς αλήθεια ότι δεν έμαθα τίποτε. Να, πρόσεξα, λ.χ., ότι έχει αρχίσει να καίγεται το καντηλάκι του Γεωργιάδη. Δεν το πρόσεξα μόνον εγώ. Είδα με χαρά ότι το παρατήρησαν και άλλοι. Και να καεί...

τελείως όμως, όσοι χρειασθούν περίθαλψη στα δικά του αποκαΐδια θα τη γυρέψουν τη βοήθεια. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Είδα και κάτι ακόμα. Είδα ότι έχουμε υπουργό Υγείας που εκτός του ότι ψεύδεται ωμά, αρνείται να συζητήσει δημόσια με τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών! Ποιος είναι αυτός ο πρόεδρος, λίγο με νοιάζει. Διότι δεν παύει να είναι πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου. Ως τέτοιος δεν καλέστηκε στην εκπομπή; Σάμπως ο Γεωργιάδης γιατί είχε κληθεί; Μήπως για να μας δώσει τα φώτα του στο πώς πουλιούνται από τηλεοράσεως τα βιβλία;

Αλλά θα μου πείτε σιγά τα κάστανα. Εδώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, όπως δήλωσε δημόσια από βήματος Βουλής, δεν θέλει να κοιτάει τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για να μη γελάει!

Μετά από αυτά, πόσο γελοία μπορεί να ακούγεται κάθε επίκληση θεσμών από την πλευρά της κυβέρνησης; Και πόσο πειστική κάθε τέτοια επίκληση μετά από αυτά, όταν αρθρώνεται τάχα για να δικαιολογηθούν αδυναμίες, όταν μάλιστα η ίδια αυτή κυβέρνηση γράφει κάθε θεσμό στα παλιά της τα παπούτσια όποτε τη συμφέρει; Μετά από αυτά και τόσα πολλά άλλα τέτοια κάθε μέρα εδώ και χρόνια, πώς να μην μου γίνεται δύσκολο το να γράψω;

Κάποια στιγμή γύρισα κανάλι στην εκπομπή του Πρετεντέρη. Εκείνη την ώρα η Κανέλλη αποκαλούσε τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τσογλάνι, προσθέτοντας έτσι πρόθυμα τον εαυτό της στο χορό του Βενιζέλου, που είχε κατηγορήσει τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για εκτσογλανισμό. Κατάπληκτος ο Συνταγματολόγος Κατρούγκαλος που ήταν παρών στη συζήτηση προσπάθησε να της επισημάνει ότι δεν συνάδει  με βουλευτή της Αριστεράς τέτοια διαγωγή, αλλά αμέσως ο Πρετεντέρης τον έβαλε στη θέση του. Τον Κατρούγκαλο, εννοείται. Όχι την Κανέλλη. Όπως προηγουμένως στην άλλη εκπομπή ο Χατζηνικολάου είχε ασυζητητί υποκύψει στην αξίωση του Γεωργιάδη να γίνει χωριστή παρουσίαση των θέσεων υπουργού Υγείας και Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου –αυτά σε εκπομπή ελεύθερης συζήτησης, υποτίθεται…

Κάπως έτσι μου γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολο το να γράψω.

Είδα, ωστόσο, και κάτι ακόμα. Είδα το δημοσιογράφο (αρθρογράφο-σκιτσογράφο-γελοιογράφο) Στάθη να αγωνίζεται, να το παλεύει. Με τον Γεωργιάδη απέναντι, παρακαλώ. Και μολαταύτα να μην το βάζει κάτω! Είναι προφανές ότι έχει κουράγια ο άνθρωπος.

Εύχομαι να βάλει υποψηφιότητα και στις προσεχείς εκλογές. Σταυρόπουλος να ξέρετε είναι το επώνυμό του. Σας το επισημαίνω επειδή το Στάθης από μόνο του δεν φθάνει, για να τον ξεχωρίσετε στο ψηφοδέλτιο.

Ναι, ναι, θα χρειασθεί η χώρα μερικούς που να μην έχουν χάσει τα κουράγια τους. Λέω «μερικούς», επειδή για να υπάρχει ο Στάθης Σταυρόπουλος στον Σύριζα, θα υπάρχουν κι άλλοι με την κράση, τον πολιτισμό και την ακεραιότητά του εκεί μέσα. Δεν μπορεί.

Η άλλη εναλλακτική είναι ο Γεωργιάδης. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω σχετικά. Τι άλλο να προσθέσω; Άλλωστε, σας είπα, μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να γράφω.

Έγραψε ο Sotos