Τομπούλογλου, Λιάπης, Κάντας: κανόνας όχι εξαίρεση...

Το 2013 βγαίνει τελικά με τον πιο εμβληματικό τρόπο: Με την εντυπωσιακή αποκάλυψη – αν και ουσιαστικά πρόκειται για ένα κοινό μυστικό χρόνων – ότι η μίζα, η διαφθορά και η διαπλοκή, που σημάδεψαν τα έργα και τις ημέρες ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που καταρρέει, ζουν και βασιλεύουν. Ότι η...
απληστία και η κουταμάρα πολιτικών που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου, με τα γνωστά αποτελέσματα, δεν έχουν όρια.

Όλες αυτές οι ιστορίες, με πρωταγωνιστές τον Λιάπη, τον Τομπούλογλου και φυσικά τον Κάντα, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η μίζα, η διαφθορά και η διαπλοκή ήταν και είναι ο κανόνας για το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα και όχι η εξαίρεση.

Για κάθε μία ιστορία, που αποκαλύπτεται, όλοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν πολλές ακόμη που μένουν στο απυρόβλητο. Αν ακόμη και σήμερα ένας κρατικός αξιωματούχος, όπως ήταν ο Τομπούλογλου, έχει το θράσος να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε, εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να συμβαίνει σε μία κρατική μηχανή, που πολλοί τη βλέπουν ως τελευταία ευκαιρία να «βγάλουν κάτι». Γιατί πολύ απλά τα ψωμιά πολλών και κυρίως του συστήματος, που κυριάρχησε επί δεκαετίες, τελειώνουν σύντομα. Επαγγελματίας, αν και σχετικά αποτυχημένος, πολιτευτής, ο Τομπούλογλου, απλά βρέθηκε εκεί που βρέθηκε ως μέρος ενός πελατειακού, κομματικού συστήματος και το εκμεταλλεύτηκε δεόντως. Γιατί να είναι ο μόνος;

Ο Λιάπης πάλι αντιπροσωπεύει την απληστία του παρακμιακού συστήματος. Βλακεία και απληστεία πάνε μαζί. Έτσι δεν την πάτησε και ο Άκης; Από τον πολυτελή γάμο του στο Παρίσι δεν άρχισε η πτώση του; Και δεν προδόθηκε για τη βίλα στην Ακρόπολη επειδή δεν ήθελε να πληρώνει τον υψηλό φόρο, που επιβλήθηκε στις offshore, κάτι που τον έκανε να περάσει το σπίτι στη γυναίκα του; Βέβαια κάποιοι άλλοι φέρθηκαν πιο πονηρά και όχι τόσο απρόσεκτα άπληστοι και βλάκες.

Η περίπτωση του Κάντα φανερώνει ότι η μίζα ήταν «θεσμοθετημένος» τρόπος διαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Αλλά και ένα ακόμη πράγμα: Ότι δεν υπήρξε μεγάλο φαγοπότι στην Ελλάδα την τελευταία 25ετία χωρίς τις γερμανικές εταιρίες κολοσσούς παρούσες και πρωταγωνίστριες. Ναι, αυτές τα φάγανε μαζί με τους έλληνες λαδιάρηδες. Αυτές που τώρα θέλουν να σώσουν, πάλι μαζί με αγαπημένους τους έλληνες πολιτικούς τη χώρα.

Οι τρεις ιστορίες είναι λοιπόν συμβολικές μίας εποχής που πρέπει να μείνει οριστικά πίσω, όπως μένει από αύριο το 2013. Γιατί αντιπροσωπεύουν και χαρακτηρίζουν όλο το πολιτικό σύστημα, που χρεοκόπησε τη χώρα, σωζόμενο το ίδιο σε βάρος της χώρας και κάνοντας πάρτι στην πλάτη των πολιτών. Και ναι, το 2014 έχει ωραίες ευκαιρίες για υπάρξει τιμωρία στο έγκλημα αυτό...