Άνθρωποι και ποντίκια

Το ηθικό στις τάξεις της Ν.Δ. κάμπτεται μέρα με την ημέρα. Σήμερα, ένα νέο Μνημόνιο που ολοταχώς ανατέλλει καθιστά όλο και ωχρότερες τις πελατειακές προοπτικές για τον κάθε νεοδημοκράτη και τα παιδιά του. Θορυβείται ακόμα περισσότερο στο άκουσμα δημόσιων προτάσεων για δωρεάν εργασία των νέων, οργανωμένη μετανάστευση κ.τ.λ. Στον ορίζοντα της αύριον κι επαύριον, η εξουσία χάνεται όλο και πιο μακριά από τα μάτια του, ειδικά καθώς καταφθάνουν καταιγιστικά οι ειδήσεις ότι αποσαθρώνεται το Πα.Σο.Κ., για να παύει πλεόν να εκλαμβάνεται αυτό σαν σωτήριο δεκανίκι. Τα δημοσκοπικά ευρήματα, έστω εκείνα που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, τον πληροφορούν ότι πληθαίνουν οι ομοϊδεάτες του, που δεν μπορούν πια να υποστηρίξουν την ασκούμενη πολιτική ούτε στον εαυτό τους, ως θύματά της οι ίδιοι. Κι έτσι, καθώς φυλλοροούν ολοένα και περισσότερο οι λόγοι που θα είχε εντός του για να παριστάνει τον τελευταίο των Μοϊκανών, βλέπει όλο και με καλύτερο μάτι την...

προοπτική ν’ αυτομολήσει, μια και υπάρχει παρέα. Αυτά στη βάση.

Στο κόμμα, ήδη παραδοσιακά στελέχη δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας να τους πιάσει στον ύπνο η επόμενη μέρα. Εξ ου και πυκνώνουν οι αιχμές και τα υπονοούμενα από τους Πολύδωρες, τους Σπηλιωτόπουλους, τους Αβραμόπουλους κ.α. Πλέον εκπλήσσει αίφνης μέχρι και ο Χατζηδάκης που διαχώρισε τη θέση του από τον κόρφο της Πλατυτέρας των Ουρανών, αφήνοντας τον Αντώνη Σαμαρά να ψέλλει εκεί μόνος του το «Τη Υπερμάχω», επί ματαίω.

Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν ακούει τον ήχο από τα ζάρια του πεπρωμένου του που ήδη κροταλίζει η Μοίρα στα χέρια της. Αντιθέτως. Κι έτσι, προ της αλυσιδωτής αντίδρασης που συνεπάγεται στο τελευταίο της στάδιο η άτακτη λιποταξία, επιχειρεί τουλάχιστον να συστήσει ένα σώμα εκλεκτών από ορκισμένους μουτζαχεντίν. Για να τους στρατολογήσει, εφαρμόζει κατά γράμμα ό,τι προβλέπουν τα εγχειρίδια για τους τυφλούς μαχητές.  Για να τους αφιονίσει, πατάει στην ψυχολογία τους που είχε φροντίσει να προετοιμάσει, όταν περιέγραφε από βήματος Βουλής την Αξιωματική Αντιπολίτευση ως ανθρώπους που «μισούν αυτόν τον τόπο». Για να τους τονώσει το ηθικό, διοχετεύει στην Κοινή Γνώμη χαλκευμένες μετρήσεις που δείχνουν ότι το πράγμα ακόμα παλεύεται. Για να τους κρατάει σ’ εγρήγορση τους εκγυμνάζει στο πεδίο βολής, παρώτρυνοντάς τους να ρίχνουν στα καφενεία χειροβομβίδες εναντίον των συριζαίων. Κι επειδή ο εκπαιδευόμενος δεν πρέπει να χαλαρώνει ούτε στιγμή, ακόμα και όταν επιστρέφει από τις ασκήσεις, εντέλλεται τον μωρό κυβερνητικό εκπρόσωπο, Σίμο Κεδίκογλου, να σπεύδει να δηλώσει με αφορμή το ανθρωπιστικό αίσχος στο Φαρμακονήσι ότι ο Αλέξης Τσίπρας συκοφαντεί την πατρίδα του.

Ωστόσο, οι συνωμοτικοί οργανισμοί –όλοι τους– δεν επιδίδονται μόνο στο να καλλιεργούν στα μέλη τους την ταυτότητα του εκλεκτού των περιστάσεων. Δεν αρκεί αυτό αν ψάχνεις μαχητές, για την ώρα της θυσίας. Τους ενσταλλάζουν, λοιπόν, και το αίσθημα ότι απολαμβάνουν μοναδικές εν ζωή προστατευτικές φτερούγες, χωρίς τις οποίες διατρέχουν μάλιστα φοβερό επαπειλούμενο κίνδυνο. Και τούτο, μεσα από επιμελή επανάληψη της υπόμνησης προς τους μαχητές ότι κυρίως διακυβεύεται άμεσα ό,τι ακριβώς τους δένει μεταξύ τους με ιερό όρκο, δηλαδή η μονάκριβη αυτή υπόσταση του εκλεκτού ως στενή σχέση με την ειδική αιτία που τη χαρίζει. Στη συνέχεια λαμβάνεται μέριμνα ώστε τούτο το αίσθημα επικείμενου κινδύνουν να συντηρείται συστηματικά. Αλλά με ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες. Διότι πρέπει να παραμείνει η αιτία της θυσίας στη σφαίρα του φαντασιακού. Να μην γίνει αντιληπτός στο επίπεδο του πραγματικού ο όλος παραλογισμός που θέλει να βεβαιώνεται εντέλει η αξία της συμμετοχής, και άρα της θυσίας, μόνο αν θυσιαστείς γι αυτήν.

Στη δική μας περίπτωση, ο νεοδημοκράτης καλείται τώρα να θυσιαστεί ψυχή τε και σώματι για την Ευρώπη, αφού πρώτα υποτάχθηκε σε αυτήν περιμένοντας σαν το σκυλάκι να πάρουν τη δόση οι σαμαροβενιζέλοι. Αν έπιασε τόπο η θυσία του, δεν θα το μάθει ποτέ στον μάταιο τούτο κόσμο.

Έτσι, όταν, λ.χ., ο Άδωνις Γεωργιάδης προβάλλει την εικόνα ενός διαβατηρίου για να τοποθετηθεί στο τουίτερ απέναντι στην προοπτική να κυβερνήσει ο Σύριζα, εύκολα παρασύρεται κάποιος και υποθέτει ότι απλώς προσθέτει εαυτόν κι ελόγου του στους Πάγκαλο, Αλ Σάλεχ και τους άλλους όλους, όσοι έχουν κατά καιρούς δηλώσει αποφασισμένοι να φύγουν στο εξωτερικό σε μια τέτοια απευκταία γι αυτούς τροπή των πολιτικών πραγμάτων. Αυτά όμως όλα του Γεωργιάδη τα εύκολα ως ένα βαθμό. Στο βαθμό εκείνο δηλαδή που, ως ξύπνιος που νομίζει ότι είναι, πετάει στους ευαπάτητους την ερμηνεία περί φυγής στο εξωτερικό, επισείοντας ένα διαβατήριο που επιτρέπει μια τέτοια ερμηνεία. Δεδομένου όμως ότι το ελληνικό διαβατήριο είναι ευρωπαϊκό διαβατήριο, επιλέγει αυτός το συγκεκριμένο σύμβολο (σημαίνον) με σκοπό να επισημάνει ότι εκείνο που ουσιαστικά τίθεται ξανά σε κίνδυνο είναι στην πραγματικότητα αυτή η ίδια ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας (σημαινόμενο). Και, σύμφωνα με τους συνωμοτικούς κανόνες, προετοιμάζει στην πραγματικότητα στο όνομα της ευρωπαϊκής ταυτότητας του εκλεκτού, που αναφέραμε, το έδαφος για νέες θυσίες. Επειδή δε είναι μέλος της κυβέρνησης, και άρα έχει με το νι και με το σίγμα πληροφόρηση για το ποιος λογαριασμός βγαίνει και ποιος δεν βγαίνει, ξέρει πολύ καλά ότι επίκεινται νέες θυσίες, και γι αυτό προετοιμάζει.

Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι το καινούργιο. Δικές του είναι οι δηλώσεις για τη Δικαιοσύνη που ότι αποφάσεις και να βγάλει λεφτά δεν θα γεννήσουμε, δικές του είναι και οι άλλες όλες οι συναφείς. Όχι, λοιπόν. Τίποτε το καινούργιο ως εδώ. Καινούργιο είναι ότι εξαντλήθηκαν ακόμα και για τους εθελοτυφλούντες τα αποθέματα τεχνητής αισιοδοξίας περί σουξέ στόρι, ανάπτυξης που έρχεται, κάβου που περνάμε, ουράς του γαϊδάρου που απέμεινε, τελευταίας στροφής πριν από τη οριστική έξοδο από την κρίση κ.τ.τ.

Και όταν ανοίγεις τη στρόφιγγα της τεχνητής αισιοδοξίας αλλά δεν στάζει πια από εκεί ούτε μισή σταγόνα, όσους μουτζαχεντίν και αν στρατολογήσεις, όσο και αν τους αφιονίσεις, ό, τι κίνδυνο και αν επισείσεις, ο συνωμοτικός οργανισμός τελικά ασπάζεται την καταδίκη στη συρρίκνωση και τον αφανισμό, ανάμεσα σ’ ένα πλήθος κόσμου γύρω του που θα τον αντιμετωπίζει με διαρκώς αυξανόμενη καχυποψία και ηλεκτρισμό. Μέχρι ο νεοδημοκράτης όχι απλώς να δειλιάζει ν’ αποκαλύπτει τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ή ακόμα-ακόμα να βλέπει με καλό μάτι την ιδέα του ν’ αυτομολήσει, αλλά μέχρι να μετατρέψει βαθμηδόν τις διακριτικές αποστάσεις από το κόμμα σε διακριτές, με ακρίβεια πασόκου.

Την ίδια ώρα συνωμοτικός οργανισμός θα εμπεδώνεται ως τέτοιος στη συνείδηση της κοινωνίας. Και θα οδεύει αναπόφευκτα προς την κλάση των μικρών αριθμών που η συνωμοτική συνεπάγεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δυστυχώς, όμως, αφήνοντας μετά την αναπόφευκτη αποξήλωσή του πάλι πίσω του ανικανοποίητο και άπληστο, γι άλλη μια φορά κατάρα για τον αδικαίωτο τούτο τόπο, το κατάλοιπο των αξιοθρήνητων που δεν τους βγήκε η συμπλεγματική και μανική περί πατρίδας ιδεοληψία, να λουφάζουν αυτοί πάλι στα μουλωχτά σαν σταγονίδια. Σαν το βάκιλλο της πανούκλας που, όπως λέει και ο Καμύ, δεν πεθαίνει, αλλά μόνο κοιμάται, ώσπου να ξαναστείλει τα ποντίκια του να πεθάνουν σε μιαν ευτυχισμένη πολιτεία.

Τα σιχαμένα αυτά τρωκτικά… Για να σε ξεγελάσουν, έχουν δεθεί στη γέφυρα και παριστάνουν τον καπετάνιο, που δεν εγκαταλείπει το πλοίο. Αν δεν ήμασταν κλεισμένοι στο αμπάρι, πιστέψτε με, θα την είχαν κοπανήσει όλα τους από καιρό.

Από sotosblog