Καπιταλόσφαιρο

Με αφορμή τη μεταγραφή του Κώστα Μήτρογλου έναντι 15 εκατομμυρίων ευρώ από τον Ολυμπιακό στην αγγλική Φούλαμ, ας καταθέσω κάποιες σκέψεις περί του ποδοσφαιρικού νεοφιλελευθρισμού της τελευταίας 20ετίας.

Αν θέλει κανείς να δει το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού, δεν μπορεί να το δει πουθενά πιο καθαρά από το ποδόσφαιρο.

Είναι ο μικρόκοσμος της παγκόσμιας κατάστασης.

Και μάλιστα ακολουθεί κατά πόδας τις...

γενικότερες πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις.

Μέχρι πριν 15-20 χρόνια, υπήρχε κατά κάποιο τρόπο ένας διευρυμένος καπιταλισμός στο ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα να υπάρχει η δυνατότητα για "κάθετη κινητικότητα".

Δηλαδή στην Ευρώπη αναδεικνύονταν ομάδες που με ένα αξιόλογο μπάτζετ κατάφερναν να μεγαλουργήσουν ποδοσφαιρικά.

Εξάλλου, αυτό επιτυγχανόταν επειδή και οι νόμοι ακόμη προστάτευαν τους μικρούς και οι δυνατότερες και πλουσιότερες ομάδες συχνά δεν μπορούσαν με το έτσι θέλω να αρπάξουν τους παίκτες τους- επενδύσεις τους.

Οι γενικότερες οικονομικές συνθήκες, όμως, και οι κανόνες ισονομίας που απορρυθμίστηκαν (κατά το γενικότερο πολιτικο/οικονομικό πρότυπο) έδειξαν τα αποτελέσματά τους την τελευταία 15ετία.

Και φυσικά και ο τζόγος του στοιχήματος, που αποτελεί την πυρηνική καταστροφή του αθλήματος.

Σα να λέμε "αγορές"!

Αποτέλεσμα του ποδοσφαιρικού νεοφιλελευθερισμού είναι η συγκέντρωση τεράστιας δύναμης σε πέντε-έξι συλλόγους (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μπάγερν, Μάντσεστερ, Τσέλσι) και η τεράστια απόσταση που τις χωρίζει πλέον από μικρότερους συλλόγους που άλλοτε είχαν τη δυνατότητα να κυριαρχήσουν (Άγιαξ, Μαρσέιγ, Πόρτο, Νότιγχαμ, Γκλάντμπαχ κλπ)

Κι όποιος σύλλογος, παρά ταύτα, πάει να ξεπεταχτεί και να κάνει κάτι σπουδαίο (όπως πέρσι η γερμανική Ντόρτμουντ), αμέσως πέφτουν πάνω του και τον διαλύουν οι μεγαλοκαρχαρίες (βλ. Μπάγερν), πριν καλά-καλά προλάβει να κάνει μια σπουδαία χρονιά.

Εκτός, αυτού, με αφορμή και την πώληση (καταμεσής της χρονιάς) του Μήτρογλου από τον Ολυμπιακό στην αγγλική Φούλαμ, διαπιστώνουμε και κάτι άλλο.

Αρχίζει μια ομάδα τη χρονιά με κάποιους παίκτες... και την τελειώνει με τελείως διαφορετικούς παίκτες!

Υπάρχει ένα ατελείωτο "μπες-βγες" στις ομάδες, που έχει ως αποτέλεσμα να αναρωτιέται ο κάθε φίλαθλος τελικά ποιοι είναι οι παίκτες της ομάδας του και για ποιο λόγο να την υποστηρίζει.

Ναι, το ποδόσφαιρο δεν έγινε χθες επαγγελματικό.

Είναι εδώ και αρκετές δεκαετίες.

Αλλά λόγω της νεοφιλελευθεροποίησης του ποδοσφαίρου, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ζούγκλα.

Κάθεσαι να δεις έναν αγώνα και δε γνωρίζεις τελικά τους παίκτες της ομάδαας σου.

Και, αν εκείνη τη μέρα τους μάθεις, κάθεσαι μετά από ένα μήνα να ξαναδείς έναν αγώνα και βλέπεις μια... άλλη ομάδα με άλλους παίκτες!

Για ποιο λόγο να την παρακολουθήσεις, λοιπόν;

Με τι να δεθείς; Και γιατί;

Διαβρώθηκε τόσο πολύ το άθλημα, ώστε δεν αξίζει να το βλέπεις.

Αρκεί, άλλωστε, μια ματιά στους νικητές των πρωταθλημάτων και κυπέλλων της δεκαετίας του '80 στη χώρα μας και σ' αυτούς της δεκαετίας του 2000, και θα καταλάβει ο καθένας.

Το '80 πήραν τίτλους πέραν των Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και οι Λάρισα, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, Καστοριά, ΟΦΗ.

Τη δεκαετία του 2000 τα πήρε όλα ο Ολυμπιακός, με εξαίρεση μια-δυο φορές του Παναθηναϊκού.

Δηλαδή οι επιτυχίες των "μικρών" εξαφανίστηκαν.

 

Αυτή η ποδοσφαιρική πραγματικότητα αποτελεί και τη μικρογραφία του καπιταλισμού που στήνεται στα κεφάλια μας.

Μέχρι πριν μερικά χρονια, υπήρχε η κάθετη κινητικότητα και είχε βάσιμες ελπίδες ο καθένας να κάνει κάτι σπουδαίο, να αναγνωριστεί το έργο του και να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά.

Πλέον είναι αδύνατο.

Οι πρώην πολύ μεγάλοι γίνονται ολοένα και μεγαλύτεροι, ενώ οι πρώην μεγαλούτσικοι, μεσαίοι και μικροί συμπιέζονται, γίνονται ολοένα και μικρότεροι και συνωστίζονται στον πάτο της κοινωνίας.

Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...