Η λιτότητα δεν μπορεί να μειώσει το δημόσιο χρέος των χωρών της ευρωζώνης σύμφωνα με το Εconomist – Εκθεση του ΔΝΤ εξέτασε 26 περιπτώσεις χωρών που το χρέος του ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ - Η πτώση των επιτοκίων το κλειδί της επιτυχίας

Η λιτότητα και η μείωση της παραγωγής δεν μπορούν να μειώσουν το δημόσιο χρέος μιας χώρας, υποστηρίζει το Economist, επικαλούμενο έκθεση του ΔΝΤ, η οποία εξέτασε 26 περιπτώσεις χωρών από το 1875 και μετά που το χρέος του ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ. Όπως προκύπτει από αυτή την ανάλυση οι περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις φόρων ήταν μόνο μια μικρή ανακούφιση για τις χώρες αυτές . Αντίθετα η πτώση των ονομαστικών επιτοκίων και του πληθωρισμού ήταν ζωτικής σημασίας για τη μείωση του χρέους

Πολιτικοί σε όλο τον πλούσιο κόσμο διαφωνούν σχετικά με τον τρόπο μείωση τους δημόσιου χρέους. Όπως αναφέρει το περιοδικό Econoimist, οι πιο σημαντικοί παράγοντες του δράματος μπορεί να μη εκλεγμένοι κεντρικοί τραπεζίτες, σύμφωνα με μια μελέτη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που δημοσιεύτηκε στις τελευταίες οικονομικές προοπτικές της. Το ΔΝΤ εξέτασε 26 περιπτώσεις χωρών από το 1875, όταν το χρέος ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ, και πως τελικά κατάφεραν να το μειώσουν. Οι περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις φόρων ήταν μόνο μια μικρή ανακούφιση για τις χώρες αυτές . Αντίθετα η πτώση των ονομαστικών επιτοκίων και του πληθωρισμού ήταν ζωτικής σημασίας για τη μείωση του χρέους ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ. Όταν τα επιτόκια ήταν υψηλά τότε και το χρέος παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα.. Αυτό είναι θετική είδηση για την Αμερική και τη Βρετανία, των οποίων οι κεντρικές τράπεζες είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν τη νομισματική πολιτική τους. Αλλά διαγράφεται ένα ζοφερό μέλλον για τις χώρες  που είναι κλειδωμένες στο νομισματικό ζουρλομανδύα του ευρώ.
Είναι ενδεικτική η περίπτωση της Βρετανίας όπου μετά το πρώτο παγκόσμιο πόλεμο το χρέος της έφτασε στο 140% του ΑΕΠ και οι τιμές της ήταν διπλάσσιες από προπολεμικά, αλλά ήταν αποφασισμένη να εξοφλήσει το χρέος της και να επιστρέψει τη λίρα στην προπολεμική αξία της έναντι του χρυσού. Αυτό απαιτούσε βασανιστικά αυστηρή δημοσιονομική και νομισματική πολιτικής.  Το πρωτογενές ισοζύγιο του προϋπολογισμού ανήλθε σε πλεόνασμα 7% του ΑΕΠ.  Η Τράπεζα της Αγγλίας αύξησε τα επιτόκια στο 7%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η παραγωγή να ήταν  χαμηλότερη το 1928 από ό, τι το 1918. Και το χρέος αυξήθηκε στην  πραγματικότητα, έως 170% του ΑΕΠ το 1930 και 190% το 1933, ενώ τα υψηλά πραγματικά επιτόκια και η μείωση της παραγωγής αφάνισαν τα του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Αυτή η εμπειρία μπορεί να είναι παρόμοια και με αυτή των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, οι οποίες αντιμετωπίζουν σήμερα ανάλογα προβλήματα. Η λιτότητα και μείωση της παραγωγής είναι πιθανό να συγκρατήσει την ανάπτυξη για πολλά χρόνια. Οι δείκτες του χρέους μπορούν να αυξηθεί πολύ.
Ανάλογη ήταν και η περίπτωση της Αμερικής μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σύμφωνα με το Economist η μείωση του χρέους ξεκίνησε με διαρθρωτικές περικοπές  δαπανών και αύξηση των φόρων, ενώ στη συνέχεια βοηθήθηκε από την πτώση των πραγματικών επιτοκίων. Τα χαμηλά πραγματικά επιτόκια στη Βρετανία και την Αμερική, μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμα για τη σταθεροποίηση του χρέους. Προφανώς, οι επιλογές των δύο χωρών είναι καλύτερες από ό, τι στη ζώνη του ευρώ, επισημαίνει χαρακτηριστικά.