Πού θα βρούμε τα λεφτά;

«Χρήματα υπήρχαν, πού πήγαν;» ρώτησε για άλλη μια φορά ο Πρωθυπουργός στη Βουλή. Να απαντήσω εγώ, διότι δεν βλέπω κανέναν άλλον να προθυμοποιείται.
Ε, λοιπόν, πήγαν στις δημόσιες δαπάνες. Οι οποίες από το 2006 έως το 2009, μόνο μέσα σε τρία χρόνια, αυξήθηκαν πάνω από 20 δισ. ευρώ. Τι είπατε; Είναι ακριβώς τα λεφτά που μας λείπουν. Είναι τα λεφτά που ψάχνει το Σχέδιο Σταθερότητας. Είναι τα λεφτά για τα οποία μας κυνηγούν οι περίφημοι κερδοσκόποι.
Τι έγιναν τα λεφτά αυτά; Να το πω και αυτό. Τίποτα το χρήσιμο και τίποτα το παραγωγικό. Το ίδιο άθλιο κράτος μάς περιβάλλει, 20 δισ. ευρώ ακριβότερο. Τα λεφτά έγιναν επιδόματα και επιτροπές και υπερωρίες και βολέματα «κουμπάρων». Έγιναν υπηρεσίες και συμβούλια και ρουσφέτια και «μαύρες τρύπες» των ασφαλιστικών ταμείων που ξεπληρώνουν άλλα ρουσφέτια. Έγιναν έξοδα παραστάσεως και δαπάνες περιστάσεως.
Και ερωτώ: τώρα που ξέρουμε πού πήγαν τα λεφτά, μήπως έφτασε η στιγμή να τα φέρουμε πίσω; Εντάξει, θα προκύψουν ενδεχομένως συγκρούσεις και εντάσεις. Αλλά αυτό είναι η δουλειά μιας κυβέρνησης: να συγκρούεται υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Προσωπικά, άλλον δρόμο δεν βλέπω.
Ασφαλώς και είναι θετική η στάση του Σαμαρά στα θέματα της οικονομίας. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν νομίζω ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, όποιος κι αν ήταν σήμερα αρχηγός. Όταν μια παράταξη οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία κι όταν αποχώρησε σε συνθήκες γενικής κατακραυγής, δύσκολα μπορεί τέσσερις μήνες αργότερα να παραδίδει μαθήματα πολιτικής οικονομίας.
Ακόμη κι έτσι όμως, η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης βοηθάει εκ των πραγμάτων την κυβέρνηση. Ενδεχομένως θα βοηθήσει και τον τόπο αν η κυβέρνηση την αξιοποιήσει για να κάνει πράγματα που διαφορετικά θα δυσκολευόταν να επιχειρήσει. Για να το πω πιο απλά: η τράπουλα βρίσκεται στα χέρια του Πρωθυπουργού και ο Παπανδρέου άνοιξε χθες τα χαρτιά του.
Δυστυχώς, δεν αρκεί. Ο Καραμανλής, ας πούμε, εκεί έχασε το παιχνίδι: νόμισε ότι μπορεί να κυβερνάει χωρίς να κάνει τίποτα και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να μην κάνει τίποτα χωρίς να έχει κυβερνήσει ποτέ.
Μετά το χθεσινό διάγγελμα του Παπανδρέου αρχίζω να ελπίζω ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν τρέφει τέτοιες ψευδαισθήσεις. Κι άλλωστε η ένταση της οικονομικής κρίσης δεν αφήνει πολλά περιθώρια ψευδαισθήσεων. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση κινδύνου. Πράγμα που σημαίνει πως, ακόμη κι αν ήθελε να κυβερνήσει διαφορετικά, ξέρει πλέον ότι δεν υπάρχει πια καμία τέτοια δυνατότητα.