Οι χρήσιμοι σκλάβοι

Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ανόητη την πολιτική ηγεσία της χώρας μας στα χρόνια των μνημονίων, αλλά πρέπει να είναι επιεικής όσον αφορά την προδοσία της – με την έννοια ότι προδόθηκε και παραπλανήθηκε η ίδια, πριν προδώσει με τη σειρά της τους Έλληνες.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τις μαρτυρίες, όλοι οι πρωθυπουργοί της εποχής των μνημονίων προσπάθησαν πολύ πριν από την εκλογή τους να συνεννοηθούν με τους δανειστές –  με στόχο αφενός μεν να βοηθηθούν στη διεκδίκηση της εξουσίας, αφετέρου να πετύχουν κάποιες παραχωρήσεις, όσον αφορά τις ελληνικές «απαιτήσεις» (μείωση του δημοσίου χρέους, πρωτογενή πλεονάσματα κοκ.).

Στη συνέχεια, όταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, τήρησαν εν πρώτοις τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους δανειστές, θεωρώντας πως τα μνημόνια θα βοηθούσαν πράγματι τη χώρα – ότι ήταν δηλαδή, κατά την προσφιλή έκφραση του πρώην διευθυντή του ΔΝΤ, ένα πικρό μεν αλλά απαραίτητο φάρμακο (αν και επρόκειτο ασφαλώς για δηλητήριο – .
Αφού τώρα πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου επέβαλλαν μία σειρά σκληρών μέτρων ενάντια στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, οπότε με πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος, διαπίστωσαν πως όχι μόνο δεν βοηθούσαν καθόλου αλλά, αντίθετα, επιδείνωναν την οικονομία της χώρας.
Παράλληλα, οι παραχωρήσεις που τους είχαν υποσχεθεί οι δανειστές ως αντάλλαγμα, όπως στο θέμα του χρέους, δεν τηρήθηκαν εκ μέρους τους ούτε στο ελάχιστο – ενώ χρησιμοποιούταν το τέχνασμα του καλού και του κακού, με πρωταγωνιστές το γερμανό υπουργό οικονομικών και το ΔΝΤ, καθώς επίσης με διάφορα άλλα στελέχη της Ευρώπης σε δευτερεύοντες ρόλους (πρόεδρος της Κομισιόν, διευθυντής του Euro Group, επίτροπος οικονομικών, Γάλλος πρόεδρος κοκ.).
Περαιτέρω αφού είχαν προδοθεί από τους δανειστές «κακόπιστα» και πρόδωσαν τους Έλληνες «καλόπιστα», συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων και της ιδεολογίας τους, όπως ο πρώτος με την υπογραφή του μνημονίου, οι δεύτεροι με το PSI (άρθρο) συν ένα επί πλέον μνημόνιο και ο τελευταίος με το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια ιστορία, συνειδητοποίησαν τα λάθη τους και άρχισαν να αντιδρούν – ο μεν πρώτος προσπαθώντας να δρομολογήσει ένα δημοψήφισμα πριν το PSI, οι δεύτεροι με την αλλαγή της πολιτικής μετά τις ευρωεκλογές και ο τρίτος με τη βοήθεια προς τους συνταξιούχους και τα νησιά.
Εν τούτοις οι δανειστές ήταν ανέκαθεν προετοιμασμένοι, έχοντας προαποφασίσει πως όταν θα τελείωνε ο κάθε πρωθυπουργός την «αποστολή» που του είχαν αναθέσει, με διαρκές αντάλλαγμα το χρέος που δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να μειώσουν, θα «τραβούσαν το χαλί» κάτω από τα πόδια του ανατρέποντας την κυβέρνηση του – δίνοντας τη σκυτάλη στον επόμενο, με τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις.
Εν προκειμένω, είχαν  επίσης εξασφαλίσει τη μέθοδο, με την οποία θα πραγματοποιούσαν τα σχέδια τους – μία απλή μέθοδος που δεν είναι άλλη από τη μη τήρηση των υποσχέσεων τους, από την προδοσία τους δηλαδή, όσον αφορά την ελάφρυνση του χρέους, καθώς επίσης των μέτρων λεηλασίας και εξόντωσης των Ελλήνων. Οι (ακούσιοι φυσικά) συνεργοί τους στο κατ’ εξακολούθηση έγκλημα είναι οι Πολίτες – οι οποίοι δεν ενοχοποιούν για τα δεινά και την προδοσία τους δανειστές, αλλά το εκάστοτε κόμμα εξουσίας και δη τον πρωθυπουργό.

Η συνέχεια της τραγωδίας

Μέχρι και σήμερα η ανόητη σκυταλοδρομία συνεχίζεται αφού ο επόμενος έχει πάρει ήδη τη σκυτάλη στο παρασκήνιο, κάνοντας ακριβώς τα ίδια – κρίνοντας από το ότι απέσυρε την υπόσχεση του να ταθεί υπέρ της βοήθειας των συνταξιούχων και των νησιών ψηφίζοντας παρών  αφού προηγουμένως συναντήθηκε με τους δανειστές στην Ευρώπη.
Η αιτιολογία πάντως που προέβαλλε, σύμφωνα με την οποία το έκανε λόγω του ότι η κυβέρνηση δεν συνεννοήθηκε προηγουμένως με τους δανειστές, είναι μάλλον θλιβερή – επειδή αφενός μεν προβλέπεται από τη συμφωνία η διάθεση του 30% του ποσού από το επί πλέον πρωτογενές πλεόνασμα, αφετέρου ένας πρωθυπουργός πρέπει τουλάχιστον μία φορά στη θητεία του να έχει την πρωτοβουλία μίας έστω απόφασης, ενώ πράγματι τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και τα νησιά χρειάζονται άμεση στήριξη.
Συμπερασματικά λοιπόν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς «συλλήβδην» ως ανόητη την πολιτική ηγεσία της χώρας μας στα χρόνια των μνημονίων, αλλά πρέπει να είναι επιεικής όσον αφορά την προδοσία της – με την έννοια ότι προδόθηκαν και παραπλανήθηκαν οι πρωθυπουργοί, πριν προδώσουν οι ίδιοι τους Έλληνες πιστεύοντας «καλοπροαίρετα» (άρα ανόητα) στις υποσχέσεις των ξένων.
Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα τους πάντως είναι η επιμονή τους, όσον αφορά τους ισχυρισμούς σχετικά με το ότι, όλες οι άλλες χώρες έχουν ξεφύγει από τα μνημόνια, εκτός από την Ελλάδα – αφού γνωρίζουν πολύ καλά πως μας επιβλήθηκε η τριπλάσια μείωση της ζήτησης συγκριτικά με τα άλλα κράτη (άρα στραγγαλίσθηκαν η κατανάλωση, οι επενδύσεις κοκ.), ότι η Πορτογαλία είναι βυθισμένη στην κρίση ενώ έχει ήδη λεηλατηθεί, πως η Ιρλανδία είναι η μοναδική χώρα με εξαγωγές στο 50% του ΑΕΠ της λόγω των αμερικανικών πολυεθνικών που εδρεύουν εκεί επειδή φορολογούνται ελάχιστα (πολύ χαμηλότερα από το επίσημο 12,5%), ότι η Κύπρος έχει διατηρήσει επίσης χαμηλή τη φορολογία, ενώ τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη της εκτοξεύθηκαν στα ύψη συνεχίζοντας να βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, η Ιταλία καταρρέει κοκ.
Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε κάποια στιγμή να σταματήσει η πολιτική σκυταλοδρομία που έχουν διοργανώσει οι δανειστές, πριν καταστραφεί εντελώς η οικονομία μας – κάτι που θα συμβεί μόνο εάν η Ελλάδα κυβερνηθεί από κάποιον, ο οποίος δεν θα πιστέψει σε καμία υπόσχεση των δανειστών, θα έχει ένα δικό του αποκλειστικά σχέδιο και δεν θα προδοθεί, οπότε δεν θα προδώσει με τη σειρά του τους Έλληνες.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο απαιτείται εθνική ομοψυχία και συνεννόηση, καθώς επίσης η συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων μεταξύ τους – οπότε δεν θα έχουν πια τη δυνατότητα οι «δυνάμεις κατοχής» να κινούν τα κυβερνητικά νήματα, αλλάζοντας πρωθυπουργό όταν έχει πάψει πια να τους είναι «χρήσιμος σκλάβος», χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους Έλληνες για να τον ανατρέψουν.
Εάν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο και συνεχίσει να επικρατεί διχόνοια μεταξύ των κομμάτων και των Πολιτών, η περιπέτεια της Ελλάδας θα έχει πολύ άσχημο τέλος – ενώ υπεύθυνοι θα είμαστε ασφαλώς εμείς οι ίδιοι. Ούτε ο κ. Σόιμπλε δηλαδή, ούτε το ΔΝΤ, ούτε κανένας άλλος, αφού αυτοί συνεννοούνται πολύ καλά και συνεργάζονται μεταξύ τους υποστηρίζοντας τα συμφέροντα τους – ενώ εμείς «μαλώνουμε σε ξένο αχυρώνα», όπως δυστυχώς καταντήσαμε την πατρίδα μας.