Ο πόλεμος στη Συρία τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 240.000 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 12.000 παιδιών, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Άντρες, γυναίκες και παιδιά ψάχνουν απεγνωσμένα καταφύγιο σε ξένους τόπους αφήνοντας πίσω τους τα ερείπια μιας ολόκληρης ζωής. Κάποιοι απ’ αυτούς, αναζητώντας την τύχη τους σε κάποια βορειοευρωπαϊκή χώρα (κατά προτίμηση την Γερμανία) αναγκαστικά περνούν και από τη χώρα μας.
Ορισμένους απ’ αυτούς τους συνάντησα στην Πλατεία Βικτωρίας. Οι εικόνες που πήρα ήταν ανάμικτες.
Το θάρρος αυτών των προσφύγων ήταν το πρώτο πράγμα που σε ταρακουνούσε. Παρά την εμφανή κούραση και αγωνία, η συντριπτική τους πλειοψηφία ζητούσε να φωτογραφηθεί, χαμογελούσε κάνοντας το σήμα της νίκης. Το κουράγιο αυτών των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα σε ανατρίχιαζε, σε έκανε να πιστέψεις ξανά στις δυνατότητες των ανθρώπων να ξεπεράσουν κάθε αντιξοότητα.
Παράλληλα, η πλατεία ήταν γεμάτη με αλληλέγγυους. Τρεις-τέσσερις καθολικές καλόγριες μοίραζαν στο πάνω μέρος της πλατείας φαγητό στους πρόσφυγες. Μια άλλη ομάδα Ελλήνων και Ελληνίδων γιατρών, έχοντας μαζί τους μετανάστες μεταφραστές, εξέταζε πρόσφυγες που το είχαν ανάγκη. Στο μέσο της πλατείας, αλληλέγγυοι εθελοντές μαζί με ανθρώπους από το Στέκι Μεταναστών μοίραζαν τρόφιμα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης.
Ασφαλώς, υπήρχαν και κάποιοι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι της περιοχής που μιλούσαν για την «απειλή της βρώμας», τα «μαγαζιά μας που κινδυνεύουν να κλείσουν».
Αλλά μονομιάς…
Γιατί Ελλάδα δεν είναι η Χρυσή Αυγή, οι «αγανακτισμένοι» περίοικοι. Η Ελλάδα ήταν (και είναι!) μια χώρα μεταναστών που γνωρίζει από πρώτο χέρι τη μοίρα και τη σκληρότητα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες πολέμου. Οι Έλληνες που έτρεξαν με κάθε τρόπο να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους προς τους πρόσφυγες, οργανωμένα ή και αυθόρμητα, μας γεμίζουν με την ελπίδα ότι το όνειρο μιας καλύτερης, πιο ανθρώπινης κοινωνίας είναι εφικτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.