Μπούμερανγκ οι οριζόντιες περικοπές

 Γράφει ο Γιώργος Παπαϊωάννου

Από την αρχή της κρίσης και οι τρεις κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά) επέλεξαν τα οριζόντια μέτρα, τόσο όσον αφορά τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις όσο και την επιβολή φόρων.

Αντί να εντοπίζουν τους μη παραγωγικούς τομείς του Δημοσίου, δηλαδή τις δημόσιες υπηρεσίες που δεν προσφέρουν έργο, τους ζημιογόνους οργανισμούς τύπου ΟΣΕ, τους «κηφήνες» δημοσίους υπαλλήλους και να προχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του κράτους, με ό,τι αυτό………
συνεπάγεται, προτίμησαν τις αδιάκριτες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Με άλλα λόγια, επέλεξαν να κόψουν το ίδιο τον μισθό όσων διορίστηκαν με ρουσφέτι σε θέσεις χωρίς αντικείμενο και αυτόν των μάχιμων στρατιωτικών που παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα, των γιατρών που δίνουν μάχη στις εφημερίες, των πανεπιστημιακών που παράγουν έργο κτλ. κτλ. από το να κλείσουν οργανισμούς και να απολύσουν δημοσίους υπαλλήλους.

Από την άλλη, αντί να πιάσουν τη φοροδιαφυγή, προτίμησαν να φορολογήσουν το «μπλοκάκι» των 700 ευρώ, να κόψουν φοροαπαλλαγές αδιακρίτως κριτηρίων (εισόδημα, περιουσία κτλ.), να επιβάλουν χαράτσια τύπου ΔΕΗ κτλ., κτλ.

Οι αποφάσεις αυτές καθοδηγούνται από την κοντόφθαλμη λογική του πολιτικού κόστους η οποία χαρακτηρίζει τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Επιβάλλοντας οριζόντια μέτρα οι ηγεσίες των κομμάτων πιστεύουν ότι έχουν τις λιγότερες δημοσκοπικές και εκλογικές απώλειες. Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ξεκόψει από την εκλογική πελατεία του, είτε αυτή είναι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είτε οι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν συστηματικά (γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, έμποροι κ.ά.), έχει οδηγήσει στην αφαίμαξη μισθωτών, συνταξιούχων και μικροϊδιοκτητών.

Η πολιτική όμως του «να εισπράξουμε το λιγότερο δυνατό κόστος» θα αποδειχθεί μπούμερανγκ. Η μετακύλιση του κόστους της κρίσης επί δικαίους και αδίκους φουντώνει τον θυμό και την οργή που διακατέχει σήμερα την κοινωνία. Από τη στιγμή μάλιστα που απομακρύνεται ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ, καθώς, όπως φαίνεται, πρόθεση των εταίρων μας είναι να μας κρατήσουν στην ευρωζώνη αν αναλάβουμε τις υποχρεώσεις μας, η κοινωνία απαλλάσσεται από τον φόβο που γεννά το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή και αυτονομείται.

Ακόμη λοιπόν και αν πετύχει η σημερινή κυβέρνηση την επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, οι πολίτες δεν πρόκειται να δείξουν ευγνωμοσύνη. Απελευθερωμένοι από τον φόβο επιστροφής στη δραχμή θα εκφράσουν στην κάλπη την αγανάκτησή τους για την πολιτική ατολμία που έχει καταστρέψει τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα και έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τα κατώτερα.