Μερα μαγιου … Ξημερώνοντας Πρωτομαγιά του 2017, με τον εφιάλτη των μέτρων μέσα στο όνειρο των αντίμετρων.

(ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΙΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΕΝΑ ΥΓ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ)
αἰδώς… ἀχρεῖοι
«Θεσσαλονίκη.
Μάης τοῦ 1936.
Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου, μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της.
Γύρω της καὶ πάνω της, βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπεργῶν καπνεργατῶν.
Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της.
…
Μέρα Μαγιοῦ μοῦ μίσεψες, μέρα Μαγιοῦ σε χάνω,
ἄνοιξη, γιέ, πού ἀγάπαγες κι ἀνέβαινες ἀπάνω
Στό λιακωτό καὶ κοίταζες καὶ δίχως νά χορταίνεις
ἄρμεγες μέ τὰ μάτια σου τὸ φῶς τῆς οἰκουμένης…» (Γιάννης Ρίτσος: Επιτάφιος).
Ελλάδα.
Μάης του 1944.
Ένας ποιητής, καταμεσίς του δρόμου, μονολογάει τα διακόσια σκοτωμένα παιδιά του.
Γύρω του και πάνω του, βουΐζουν και σφυρίζουν τα όπλα των δολοφόνων.
Εκείνος συνεχίζει το θρήνο του.
«Πέσε στα γόνατα, προσκύνα το πανάγιο χώμα
με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη
όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,
τον αδερφό σου αντίκρα σου, – με μάνα εσύ κι εκείνος – .
Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου, το σύνορο του κόσμου.
Σ’ αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος.
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλωσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές, οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, δυο, ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια…» (Κώστας Βάρναλης: Πρωτομαγιά 1944).
Ευρώπη.
Μάης του 2017.
Μια χώρα, καταμεσίς του δρόμου, καταμετράει τα σκοτωμένα παιδιά της.
Γύρω της και πάνω της, βουΐζουν και σφάζονται στην κοκκινόμαυρη ποδιά της Γερμανίας τα γιουσουφάκια της Ευρώπης.
Εκείνη συνεχίζει το θρήνο της, χωρίς να θυμάται τα λόγια του ποιητή:
«… αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα» (Γιάννης Ρίτσος: Σκοπευτήριο Καισαριανής).