Όλα βαρεμάρα..

Αυτή η θανατηφόρα πλήξη, η ανία όταν ξέρεις όλα όσα πρόκειται να συμβούν.
Όταν έχεις δεί και ξαναδεί σε επανάληψη το ίδιο πράγμα να συμβαίνει.
Όλα θα τα δεχτούν, όλα θα τα υπογράψουν, ό,τι μέτρα τους υπαγορεύσουν θα εφαρμόσουν,
..όλα τα ψέματα θα πουν, κι άλλα τόσα που δεν
περιμένεις.
Θα θριαμβολογήσουν ήπια στην αρχή, ξετσίπωτα στη συνέχεια, σαν μαϊμούδες που τσιτώνουν τα οπίσθιά τους,
     ..ή σαν πίθηκοι που αυνανίζονται δημόσια.

     Αυτή η θανατηφόρα πλήξη και ανία που καταλήγει σε κατατονία, ιδίως όταν βλέπεις τους πάντες γύρω σου βουλιαγμένους στην απραξία και την αποχαύνωση.
     Αυτή η απραξία κι η αποχαύνωση που είναι δείγμα τελικής υποταγής.
Αυτή η τελική υποταγή που οδηγεί στον εν ζωή θάνατο.
     Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. Αυτός κι ο ελληνικός λαός.

Το σύστημα έχει χίλιους τρόπους να μας εξουθενώσει, να μας γονατίσει, να μας καθυποτάξει.
Τους χρησιμοποιεί όλους, ή όσους περισσότερους μπορεί.
Εμείς έχουμε μόνον έναν τρόπο να σταθούμε όρθιοι: την εξέγερση. Δεν τον χρησιμοποιούμε.
Κρίμα.

Τα πάντα έχουν ήδη τελειώσει. Τα πάντα οριστικά κριθεί.
Με αυτή την δομή της κοινωνίας, με αυτά τα μηδενικά αντανακλαστικά ενάντια σε όσους πραγματικά την επιβουλεύονται,
..τίποτα δεν μπορεί πια ν’ αλλάξει.

     Τα σημεία πολλά και άραχλα: Το ΠαΣοΚ, αυτή η εγκληματική πολιτική οργάνωση επανακάμπτει λες και έχει δικαιωθεί κα ξεπλυθεί. Το δίπολο του δικομματισμού, αλυσίδα στα πόδια και στο μυαλό του λαού, αναβιώνει. Τα βρωμερά ζόμπι ένα-ένα βαριανασαίνουν και μισοσηκώνονται στους πολιτικούς τάφους τους.

     Το blog πιά δεν ξέρει τον λόγο της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει κάτι νέο να σχολιαστεί.
     Τα εγκλήματα, οι προδοσίες, οι σιχαμερές πολιτικές αλητείες διαδέχονται η μία την άλλη απαράλλαχτες.
Δεν έχει πιά νόημα το σχόλιο, η κριτική.
‘Ο,τι ήταν να ειπωθεί για να καταλάβουμε και για να αφυπνιστούμε, έχει ειπωθεί.

Το blog νοιώθει ότι ηττήθηκε.
Όχι απ’ το σύστημα. Ούτε απ’ τα πολιτικά καθάρματα και τους μνημονιακούς απατεώνες που κυβερνούν επτά χρόνια τώρα.
Ηττήθηκε απ’ τον ίδιο τον λαό, απ΄αυτόν που το ίδιο ανήκει, και που πλέον ντρέπεται γι αυτό.
Θα προτιμούσε να ανήκει σε λαούς άλλων χωρών.  Γειτονικών.
Λαών τάχα λιγότερο «προχωρημένων» αλλά στην πραγματικότητα πιό ζωντανών, πιό ντόμπρων, πιό αγωνιστικών, πιό ελπιδοφόρων.

Αυτό όμως δεν γίνεται.
Αυτό που γίνεται είναι να αποκηρύξει την περηφάνια του για την ιθαγένειά του και να διακηρύξει την πεποίθησή του,
..πως μας αξίζουν πολύ χειρότερα π’ αυτά που παθαίνουμε!..