Η νέα αποικιοκρατία

Σε άλλες παλαιότερες εποχές «αντιβασιλείς», έπαρχοι και αξιωματούχοι έφταναν από την μητρόπολη για να διοικήσουν τους πρωτόγονους ιθαγενείς, να δώσουν τα φώτα τους και να ρουφήξουν τον πλούτο τους. Σήμερα, όπως αρχίζει πια να γίνεται ξεκάθαρο από το ελληνικό παράδειγμα εποπτείας, η αποικιοκρατική διοίκηση γίνεται κατά κύριο λόγο από το πρόθυμο εγχώριο πολιτικό προσωπικό.

Αυτοί οι πρόθυμοι τοποθέτησαν  τη χώρα στη μέγγενη των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων φρόντισαν να εντάξουν στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας τις απαιτήσεις των δανειστών και από το 2010 μέχρι και τώρα διοικούν ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους, όπου:...

•  Δημιουργήθηκε μια τεράστια δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού

•   Υποτιμήθηκαν γενικότερα οι αξίες που θα επιτρέψουν στα εγχώρια και ξένα κοράκια να αρπάξουν τζάμπα ότι έχει αξία και προοπτική κέρδους

•  Απελευθερώθηκε η ασυδοσία του αφεντικού που μπορεί να κάνει νόμιμα τις δουλειές του τζάμπα

•   Δημιουργήθηκε ο μηχανισμός αφαίμαξης του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου για την εξυπηρέτηση του χρέους

Στην  ελληνική αποικία (χρέους) η εκλεγμένη κυβέρνηση έχει το ρόλο της μαριονέτας και υπάρχει μόνο και μόνο για να νομιμοποιεί και να εφαρμόζει τις αποφάσεις των δανειστών:

•   Πόσο, σε ποιον και τι θα ξεπουληθεί

•  Πόσος από τον παραγόμενο πλούτο θα επιστραφεί στους δανειστές

•  Σε ποιο ποσοστό και σε ποιο βαθμό θα πεταχτεί στο περιθώριο η ελληνική κοινωνία με την εξαφάνιση των κοινωνικών δαπανών.

Η βασικότερη ωστόσο δουλειά και το κύριο καθήκον της εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης είναι η φροντίδα για τη συντήρηση και διαιώνιση  του καθεστώτος αποικίας χρέους για τη χώρα.

Στο πλαίσιο αυτού του καθήκοντος ακούμε τους σημερινούς αλλά και τους επίδοξους επόμενους ιθύνοντες να ορκίζονται πίστη στη βιωσιμότητα και την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, ακριβώς την ίδια στιγμή που με καμία αριθμητική και υπολογισμό κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Ακόμη κι αν εξαθλιωθεί το σύνολο του ελληνικού λαού για τον επόμενο αιώνα..

Αυτή η αναγνώριση—από το απερχόμενο αλλά και το επερχόμενο- πολιτικό προσωπικό της δυνατότητας εξυπηρέτησης ενός χρέους που κανένας μαθηματικός υπολογισμός δεν το κάνει βιώσιμο, είναι η αποδοχή  του καθεστώτος της αποικίας χρέους για τη χώρα.

Δημήτρης Μηλάκας από το Ποντίκι μέσω imerodromos