Όταν θα πάω κυρά μου στο Παρίσι.

Πολύ μου αρέσουν τα ταξίδια, αρκεί να πληρώνει άλλος. Είπα κάτι κακό; Δε νομίζω.

Πέντε χρόνια τώρα, όλα ταξίδια πάνε αυτοί και κανείς δε λέει κουβέντα. Πάνε και ξαναπάνε, και;

Άλλαξε κάτι σημαντικό;

Ναι, άλλαξε!

Το χρέος ανεβαίνει και όσο...
ανεβαίνει αυτό, εμείς πάμε καλύτερα -λένε-.

Να μην τους αδικούμε όμως, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες…

Μπορεί από την άνοιξη να έχουμε τελειώσει με τα μνημόνια κλπ, αλλά μια αγάπη σαν κι αυτή, δεν τελειώνει έτσι απλά.

Πάνε λοιπόν τα τρομερά παιδιά μας εις τας Παρισίους για να διασκεδάσουν λιγάκι… τις εντυπώσεις εννοώ -αμέσως εσείς-. Αυτοί κάνουν ότι μπορούν και εμείς τους τη λέμε κι από πάνω. Πάνε να καλμάρουν τα έτερα ήμισυ της πενταετούς σχέσης και φυσικά εμάς.

Ετοίμασαν τις βαλίτσες με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ και θα πάνε στο καλό. Πήραν πυτζαμούλες, νυχτικιές και σκουφάκια -για τους πιο κλασικούς-, φανελίτσες, εσώρουχα, εξώρουχα και γενικά έχουν προετοιμαστεί γιατί είναι αποφασισμένοι, θα τα δώσουν όλα απ’ ότι φαίνεται!

Ακούω ότι θα καθίσουν εκεί 30 ώρες, 48 ώρες, με άλλα λόγια, θα υπάρχει και διανυκτέρευση και πρέπει να νιώθουν άνετα. Στο καλό παιδιά και προσοχή στα σκαμπό, καρέκλες, όπου τέλος πάντων κάτσετε γιατί ανάλογα το ντύσιμο, ε, όπως και να το κάνουμε, το μεταξωτό… γλιστράει!

Βέβαια, αυτή η πολύπλευρη σχέση έχει τελειώσει εδώ και κάποιους μήνες όπως μας λένε συνέχεια, μόνο κάτι τυπικά έχουν μείνει και από πρώτη Γενάρη του 2015, θα έχει βγει και το διαζύγιο -λένε πάλι-.

Να δείτε που αυτή η σχέση, κάτι προς το ολέθρια θα πάει και δυστυχώς τη θέση του κουνελιού στη κατσαρόλα -βλέπε ταινία-, εμείς θα την πάρουμε.

Τώρα, αν μερικοί από εσάς περιμένετε να σας φέρουν τίποτα δώρα όπως, κολόνιες, ομπρέλες, πούρα και διάφορα μπικουτί από την πόλη του φωτός, ξεχάστε το. Μια ζωή στο τζάμπα πηγαινοερχόντουσαν, τώρα θα βρουν να φέρουν;

Εκείνο που έχει σημασία στην όλη ιστορία, είναι το εξής:

Αυτός που έχει το επάνω χέρι σε μία διαπραγμάτευση, βασικά υποχωρεί όταν έχει σκοπό να κερδίσει αυτό που θέλει με άλλο τρόπο, πιο ύπουλο. Δεν ξέρω τι θα πρέπει να φοβάται κανείς τώρα, τη σύγκληση, ή την απόκλιση;

Πάντως, είτε το ένα, είτε το άλλο γίνει, εμείς, δε βλέπω να γλυτώνουμε το πιπεράτο…

Από Ούτε Λόγος