Περαιτέρω μείωση μισθών προβλέπει ο ΟΟΣΑ

Ένα από τα στοιχεία της έκθεσης του ΟΟΣΑ και του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για την ελληνική οικονομία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο ΟΟΣΑ προβλέπει πως η μείωση των μισθών θα συνεχιστεί, έστω και με βραδύτερο ρυθμό, παρά τις εκτιμήσεις για ανάπτυξη ύστερα από μια πενταετία κατάρρευσης της οικονομίας.

Σύμφωνα με τους συντηρητικούς οικονομολόγους, αυτούς που περιπαικτικά ο Κρούγκμαν αποκαλεί "σοβαρούς", η μείωση των μισθών ενισχύει την ανταγωνιστικότητα. Οι νεοφιλελεύθεροι τύπου Φρίντμαν υποστηρίζουν ότι αν περιοριστεί ο ρόλος των συνδικάτων και απελευθερωθεί η αγορά εργασίας, τότε η οικονομία αποκτά δυναμισμό και ισορροπεί στην πλήρη απασχόληση. Οι αντιλήψεις των λεγόμενων "νεοκλασικών" οικονομολόγων είχαν προκαλέσει παλαιότερα την αντίδραση...

του Κέινς, ο οποίος υποστήριζε ότι οι κυβερνήσεις όφειλαν να παρεμβαίνουν στην οικονομία επηρεάζοντας τη ζήτηση και διατηρώντας ένα αποδεκτό επίπεδο πληθωρισμού, με στόχο την πλήρη απασχόληση (σ.σ.: η άποψη αυτή θεωρήθηκε απάντηση στον λεγόμενο "υπαρκτό σοσιαλισμό", αλλά υπό τις σημερινές συνθήκες φαντάζει μάλλον επαναστατική).

Την αντίληψη των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων υπηρετεί σήμερα με συνέπεια η τρόικα και εφαρμόζει πειθήνια η κυβέρνηση Σαμαρά. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι με την τιμωρία της λεγόμενης "ασωτίας" επιλύονται τα προβλήματα της οικονομίας. Και τι εστί "ασωτία"; Κάθε απόκλιση από την αντίληψη των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών - ιδεοληψία που βυθίζει τις οικονομίες στην ύφεση και ταυτόχρονα διευρύνει τις οικονομικές ανισότητες στην κοινωνία κατά βάση μέσω της μείωσης των αποδοχών ή/και της μείωσης του λεγόμενου κοινωνικού μισθού. Στον αντίποδα, η κεϊνσιανή αντίληψη υποστηρίζει τις κυβερνητικές παρεμβάσεις μέσω της ρύθμισης των αγορών, της στοχευμένης αύξησης των δημόσιων επενδύσεων και της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής, ανάλογα και με την πορεία του οικονομικού κύκλου.

Η πίεση της τρόικας για νέες μειώσεις των ήδη πετσοκομμένων αποδοχών και η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα όχι μόνο δεν βοηθά στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, όπως έδειξε και η μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, αλλά την εξωθεί όλο και περισσότερο προς τις λεγόμενες περιφερειακές οικονομίες, τύπου Βουλγαρίας.

Παρά τη συνεχή μείωση του κόστους εργασίας την τελευταία πενταετία, οι εξαγωγές υποχωρούν και παραμένουν σχεδόν στο μισό των εισαγωγών. Δηλαδή η μείωση των μισθών όχι μόνο δεν αύξησε τις εξαγωγές και δεν υποκατέστησε ένα τμήμα των εισαγωγών, αλλά δεν μετέβαλε ούτε την αρνητική, σχεδόν ένα προς δύο, σχέση των εξαγωγών προς τις εισαγωγές. Επομένως ο πραγματικός στόχος της μνημονιακής πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης είναι η βίαιη μείωση της αξίας της εργασίας μέσω της μείωσης των αποδοχών ή/και μέσω της μαζικής ανεργίας.

Η μεγάλη υποτίμηση των περιουσιακών αξιών, ιδιαίτερα των ακινήτων, είναι για την τρόικα ένα επιπλέον "κίνητρο" για επενδύσεις. Λειτουργεί δηλαδή ως αναδιανομή υπέρ των πλουσίων. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει την άρση των "στρεβλώσεων", όπως ονομάζουν οι τροϊκανοί την προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς. Αυτά για να κατανοούμε ορισμένες "εμμονές" της τρόικας...

Σταύρος Καπάκος