ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ «ΚΑΤΩ»!

Πρωτοχρονιά του 1941-42-Μαύρη κατοχή! Η πατρίδα να στενάζει!- Η πείνα να θερίζει. Πτώματα  παντού. Μια δυστυχισμένη γυναίκα ξαπλωμένη στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού μου με το στόμα ορθάνοιχτο .Είχε ξεψυχήσει  με τη μυριόστομη λέξη «πεινάααω»!…

Η μάννα έχει εξασφαλίσει μπομπότα του δελτίου , μερικά χαρούπια και κάμποσες λαχανίδες! Ούτε λάδι, ούτε ψωμί. Τα είδα, παιδί εγώ τότε, και με έπιασαν τα κλάματα..«Σώπασε, μην το βάζεις κάτω, κάνει ο πατέρας .Θα σε πάω στο θείο  Βασίλη . Μας έχει ετοιμάσει αρνάκι στο φούρνο»!.

Με πήγε στο θείο, φάγαμε το καταπέτασμα. Σκληρό το κρέας ,

λίγο άνοστο ,αλλά ποιός την χάρη μας, με τέτοια πείνα. « Σου άρεσε χρυσέ μου;» ρωτάει με περίεργο ενδιαφέρον θείος . Τι να πω, «Νάταν κι΄άλλο, αποκρίθηκα!..».- «Αμ, δεν υπάρχει άλλο, ένα σκυλάκι είχα, το θυσίασα για χάρη σου, ανεψιέ»!...

Μου ήλθε να τα βγάλω όλα..Ακόμη και σήμερα έχω εκείνη τη σκυλίσια γεύση στο στόμα μου …Αλλά δεν ξανάβαλα τα κλάματα! Πήρα ένα κάρβουνο ,πήγα στην πλατεία, διάλεξα ένα άσπρο τοίχο και έγραψα το πρώτο στη ζωή μου «ΚΑΤΩ». «Κάτω οι Γερμανοί κατακτητές»!..

Πείνα και κατοχή έχουμε και σήμερα. Πολύ θα ήθελε να μάθει ο κόσμος και τα  δικά σας «ΚΑΤΩ», έστω και μεταγενέστερα… Είναι βέβαιο ότι όλοι σας, κάποτε το έχετε.. βροντήξει!...