Μόλις αρχίσαμε...

Πιστεύουν, ότι κατάφεραν να πάρουν ένα «κάστρο». Είναι άραγε τόσο αφελείς; Δεν κατάλαβαν, ότι εξόργισαν όλους τους εργαζόμενους, όλους όσους έπληξαν με τα μέτρα τους; Δεν γνωρίζουν, πως δουλεία με τη χρήση βίας, τα όπλα, τη φυλακή, δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα;  Ότι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό επ’ αόριστο και σε όλους;

Φυσικά το ξέρουν. Η μάχη είναι αλλού. Στοχεύουν το ηθικό του κόσμου. Θα κάνουν τα πάντα για να απελπίσουν τους φτωχούς, να δείξουν ότι είναι τάχα δυνατοί, ότι μας σώζουν και διάφορες τέτοιες τρίχες.  

Η ουσία είναι όμως μια ξεκάθαρη νίκη των εργαζομένων. Όχι γιατί «εξανάγκασαν» τους υπηρέτες της Τρόικας να φανούν κακοί με τη χρήση βίας. Τους ξέρουμε όλοι, τι κουμάσια είναι. Η νίκη βρίσκεται αλλού και είναι ουσιαστική: Το Μαξίμου δεν θέλει απεργίες, γιατί δίνει εξετάσεις σε ξένους και είναι ανίκανο να κάνει οτιδήποτε. Έχουν διαλύσει τα πάντα κι αυτό γυρνά εις βάρος τους σε γενικευμένη σύγκρουση. 

Οι ύαινες που δίνουν διαταγές, θορύβησαν πολύ από την αντίσταση μιας ομάδας εργατών. Ο σαμάρας ποτέ δεν τράβαγε, τώρα όμως βαδίζει τρέχοντας στο δρόμο του ΠΑΣΟΚ, έγινε ήδη βαρίδι.

Ελάχιστες φορές, αγνοήθηκαν χουντικοί νόμοι της επιστράτευσης τόσο έντονα και χρειάστηκε η επέμβαση τόσο πολλών ένστολων, για να καταβάλουν τους εργαζόμενους. Για να συλλάβουν μερικές εκατοντάδες απλούς ανθρώπους της δουλειάς, έστειλαν πολλαπλάσιους μπάτσους. Ναι τους συνέλαβαν. Φυσικά, αν σε σημαδεύουν δυο ή τρεις με όπλα, δεν έχεις και πολλά περιθώρια. Οι εργαζόμενοι άλλωστε δεν θελαν αίμα, τα δικαιώματά τους θελαν. 

Αλλά το μυστικό είναι αλλού. Οι εργαζόμενοι είναι εκατομμύρια και οι μπάτσοι λίγες χιλιάδες. Αν γίνει τέτοια απεργία σε μεγάλη κλίμακα, δεν θα έχουν τις επαρκείς δυνάμεις, για να εφαρμόσουν τίποτα, ακόμα κι αν κατεβάσουν τους πάντες.

Προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι είναι ακόμα ισχυροί. Είναι ένα μάτσο χάλια. Ούτε καν τα γραφεία τους δεν μπορούν να φυλάξουν. Οι απεργοί έδωσαν μαθήματα. Έκαναν ένα ηρωικό αγώνα και ενήργησαν, όπως έπρεπε να ενεργήσουν.

Απέδειξαν, ότι μόνο τα όπλα κρατάνε πια τους δοσίλογους. 

Κατέρρευσε κι όλη η προπαγάνδα των καναλιών με τα πλαστά γκάλοπ, εξευτελίστηκε το σκυλολόι «της συμμορίας των γερματσολιάδων» και το πλέον σημαντικό, οι αγώνες μόλις ξεκινούν. Και θα είναι ακόμα πιο έντονοι.

Δεν μπορείς να έχεις ένα τουφέκι στραμμένο συνέχεια στον κάθε εργαζόμενο. Δεν μπορούν να τους ελέγχουν όλους, είναι πολύ λιγότεροι. Αν είχε πραγματική στήριξη ο δοσίλογος, οι εργαζόμενοι δεν θα κρατούσαν τόσο. Θα έληγαν την απεργία αμέσως.

Αυτό το βλέπουν τα αφεντικά και είναι πολύ προβληματισμένα. Ας δείξουμε με την κλιμάκωση του αγώνα, με τη συμμετοχή μας, την αντίθεσή μας. Μ' όποιο τρόπο κρίνει ο καθένας καλύτερο. Οι  γενικές απεργίες είναι μια καλή ευκαιρία, κρίμα που διαρκούν τόσο λίγο, ενώ μας κάνουν τόσα πολλά....

Τελειώνουν και το ξέρουν. Για αυτό δεν τους νοιάζει τίποτα πια, παρά να κρατηθούν όσο το δυνατό περισσότερο. Όπως ακριβώς ο Γεωργάκης πριν απ αυτούς.

Έπεσαν επίσης οι μάσκες. Το «αλήτες λέρες εργατοπατέρες» δείχνει τη θέληση του κόσμου για δυναμικότερη αντιμετώπιση της καπιταλιστικής συμφοράς. Πράγμα που εμποδίζουν οι πουλημένοι συνδικαλιστές. (Δεν αναφέρομαι φυσικά σε όλους).  

Ο κόσμος βράζει. Η κοινωνία θα ρίξει τους φθαρμένους και τους πουλημένους στο κεφάλαιο, θα επιβραβεύσει τους αγωνιστές, θα βγάλει νέους και θα προχωρήσει μπροστά.

Θυμάστε ότι όταν κυβερνούσε ο Γιωργάκης, που σήμερα περιοδεύει ανά τον κόσμο ψάχνοντας για καταφύγιο, το Γενάρη τα κανάλια μας έλεγαν, πως τάχα η πλειοψηφία του κόσμου κατανοούσε ότι τα μέτρα ήταν αναγκαία, μετά ήρθαν οι κινητοποιήσεις κι έκαναν το Μάρτη τις παρελάσεις μόνοι τους συνοδεία χημικών. Μετά όμως τι έγινε; Ποιος έφυγε κακήν κακώς; Ο "καταλλήλότερος με 70%" μήπως;

Προχωρούμε μαζί και θα τους διώξουμε σύντομα.