Γιατί σταμάτησε το κίνημα των αγανακτισμένων;

Και οι πλατείες άδειασαν..

Η πλέον λογική απάντηση είναι γιατί ήρθε το καλοκαιράκι και ο λαός θέλει τα μπάνια του. Κι επειδή είμαστε στην Ελλάδα η πλειοηφία του κόσμου ακόμα και οι άνεργοι, οι μισθοσυντήρητοι και γενικότερα όλοι οι δεινοπαθούντες μνημονιακοί, ένα παππού με ένα οικογενειακό σπίτι το έχουν, μια θείτσα βουνό ή θάλασσα, ένα αυθαίρετο από τις καλές εποχές το έχουν φτιάξει, ή στη τελική και μέχρι τις παραλίες τις αττικής με ένα αμάξι παρέα όλοι ή ακόμα και με το λεωφορείο μπορείς να πας βρε αδελφέ και να απλώσεις τη κορμάρα.

Αυτό είναι το προφανές. Ομως είναι έτσι? Αν αφήσουμε στην άκρη νεολαίες που μπορεί να ήταν ή όχι κατευθυνόμενες από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους, ο μεγάλος όγκος της πλατείας ήταν ο λεγόμενος "κανένας" Ο γνωστός κανένας των δημοσκοπίσεων. Ο δεν ξέρω, δεν απαντώ. Αυτός ο κανένας κουβαλώντας στη πλάτη το προσωπικό του πρόβλημα στη πλειοψηφία άστεγος πολιτικά και μόλις αφυπνισμένος από μια μεγάλη χειμερία νάρκη, κατέβηκε και δημιούργησε μέσα του δυο ελπίδες. Πρώτον πως κάποιων το αυτί, εκ των κυβρενόντων, θα ίδρωνε και δεύτερον κι αν δεν ίδρωνε το δικό τους, θα ίδρωνε εκείνο του ίδιου του λαού που βάλλεται άγρια και θα ενωνόταν όλο και δυνατότερα στο κίνημα των αγανακτισμένων με ενθουσιασμό, θα το αγκάλιαζε και θα το γιγάντονε σε σημείο που να απειλήσει στ΄αλήθεια τον ήσυχο ύπνο των αναίσθητων.

Οι αγανακτισμένοι επέμεναν σταθερά σαράντα μέρες. Σαράντα μέρες άλλες με μαζική συμμετοχή άλλες με λιγότερη αλλά πάντα δυναμική, φώναξαν, έβρισαν, μούτζωσαν, συμφώνησαν πως όλα είναι ξεπουλημένα, πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού, πως ή τώρα ή ποτε πρέπει να σταματήσουμε τη κατρακύλα.

Το πόσο καλά είχαν δείξει πως θα επιμείνουν και δεν πρόκειται να φύγουν, αποδείχτηκε από τους τόνους χημικά που έφαγαν στη μούρη. Από τις πρωτοφανείς σκηνές βίας ασυδοσίας του κράτους και του παρακράτους στις μαύρες δυο μέρες που τάραξαν την Αθήνα. Ακριβώς εκείνες τις μέρες το μεσοπρόθεσμο πέρασε. Βοήθεια δεν ήρθε από πόυθενά. Οι χτυπημένοι και δηλητηριασμένοι "κανένας" συνειδητοποίησαν πως τελικά κανένας έμειναν.

Φυσικά υπήρχαν όπως υπάρχουν ακόμα οι φωνές που φώναζαν "μη φύγετε να μείνουμε όλοι εδώ" όμως κι αυτές οι φωνές δεν ήξεραν να απαντήσουν σε ένα βασικό ερώτημα. Εντάξει ρε φίλε να μείνουμε ακόμα εδώ αλλά για ποιο λόγο? Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε και καπάκι μετά ψηφίστηκε κάτι πολύ χειρότερο το συμβόλαιο παράδοσης της χώρας στους δανειστές για τα επόμενα τριάντα χρόνια τουλάχιστον. Οπότε τι προτείνεις και μας λες να συνεχίσουμε να μένουμε πλατεία και να μουτζώνουμε. Γιατί με αυτές τις δραματικές εξελίξεις να τρέχουν, την απόλυτη αδυναμία της αντιπολίτευσης να ορθώσει οποιοδήποτε λόγο, τα ξεπουλημένα συνδικάτα που ήδη είχαν πάει διακοπές, και την σταθερή στάση πλέον μιας κυβέρνησης η οποία προειδοποίησε όχι απλά δεν δέχομαι αντίρρηση αλλά αν χρειαστεί θα σας λυώσω στα χημικά και αν κάνετε και πειράζετε τις τράπεζες θα κατεβάσω και τα τανκς, το να πηγαίνουμε να φωνάζουμε σηκώνοντας τα χεράκια δεν θα ήταν πλέον απλά γραφικό?

Κι έτσι ο κανένας αποφάσισε να πάει για μπάνια. Ισως για να ξελαμπικάρει το μυαλό, ίσως για να έχει περιθώριο να αντέξει την αληθινή επέλαση των βαρβάρων που θα ξεκινήσει από το Σεπτέμβρη ή πολύ απλά γιατί τα έγραψε όλα στ΄αρχίδια του.

Ο κανένας δεν βρήκε στέγη. Ούτε λύση. Κι κάτι φωνές που του είχαν δώσει ελπίδα και τον ξεσήκωναν κάπου στο δρόμο άρχισαν να φαίνονται ότι μούφα είναι. Φυσικά και υπάρχουν όλοι εκείνοι που απαξίωσαν από την αρχή κάθε προσπάθεια, που είχαν ζωγραφίσει τους αγανακτισμένους από γελοίους μέχρι ύποπτους. Εκείνοι που όσο καιρό ο κόσμος κατέβαινε κάτω από τα σπίτια τους έκαναν αυτό που κάνουν πάντα κριτική αφ΄υψηλού. Είτε γιατί θεωρούν ότι έχουν το αλάθητο του Πάπα είτε γιατί το πνευματίκό τους επίπεδο είναι τόσο πολύ ανεβασμένο που πλέον μοιάζει με ένα παραφουσκωμένο αερόστατο. Αλλωστε πολλά από αυτά τα είδη ανθρώπων έχουν μοναδική ηδονή τους να επιβεβαιώνονται όταν διαψεύδονται οι υπόλοιποι ακόμα και αν αυτή η διάψευση τελικά κοστίσει την υπουδούλωση ενός λαού.

Προσωπικά δεν κατεβαίνω πλέον στη πλατεία γιατί πιστεύω πως έκλεισε ένας κύκλος. Γιατί με τα υπάρχοντα δεδομένα πλέον και τις εξελίξεις που τρέχουν γοργά και χωρίς καμιά μάσκα ελέους πλέον, χρειάζονται πολύ δυναμικότερες και καλά μελετημένες κινήσεις. Και κυρίως χρειάζονται άνθρωποι με γνώσεις και ικανότητες που να θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη του να ανατραπεί όλο αυτό το σκηνικό του αίσχους. Ο ελληνικός λαός φαίνεται πως δεν είναι αρκετά αγανακτισμένος ακόμα. Η για να το πω καλύτερα δεν είναι αρκετά εξαθλλιωμένος.

Βρισκόμαστε στη φάση όπου μεγάλο πλήθος ανθρώπων χάνει τα προνόμια όχι το ψωμί του ακόμα. Υπάρχει λοιπόν μια γκρίνια και μια αγανάκτιση σχετική με ΠΡΟΝΟΜΙΑ όχι με ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Οταν ο λαός θα συνειδητοποιήσει πως στο κουστούμι που του έχουν ράψει δεν θα λείπουν μόνο τα προνόμια αλλά και τα βασικά του δικαιώματα τότε πιστεύω πως τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή.

Γνωρίζω όπως και πολλοί άλλοι πως κάθε δικαίωμα το έχουμε ήδη χάσει. Για διακοπές δεν πάω, θα μπορούσα να κατεβαίνω στη πλατεία και να πίνω το καφέ μου κουβεντιάζοντας με όσους έχουν απομείνει. Αποφάσισα όμως να είμαι σπίτι μου εν αναμονή. Τι περιμένω? Ακριβως αυτό που είπα παραπάνω. Να ξανακατέβω κάτω όχι με συμπολίτες που θα έχουν χάσει κάτι, αλλά με ανθρώπους που δεν θα έχουν πλέον τίποτα να χάσουν γιατί θα τους τα έχουν πάρει όλα.

Τότε το ξανασυζητάμε.