Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΕΡΒΑ*
Η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» είχε αρχίσει να διακινείται πολύ πριν το νικηφόρο αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη.
Την είχαν «εφεύρει» ο Αντώνης Σαμαράς κι οι συνεργάτες του (προφανώς με την απαραίτητη συμβολή του «εταίρου» τους, Βαγγέλη Βενιζέλου), ποντάροντας στο γεγονός ότι μια κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα κατέρρεε πολύ σύντομα κάτω από το βάρος της έλλειψης ρευστού, αλλά και της εχθρικής στάσης που θα τηρούσαν απέναντί της οι δανειστές της χώρας.
Το ενδιαφέρον είναι πως έπεσαν μέσα στις δύο βασικές προϋποθέσεις που μόλις προαναφέρθηκαν: και πολύ χρήμα δεν υπάρχει και ένα μεγάλο μέρος των λεγόμενων εταίρων της χώρας εξακολουθεί να βλέπει τη νέα κυβέρνηση με «μισό μάτι». Παρ’όλα αυτά, η εν λόγω θεωρία δεν τσουλάει, καθώς σε αντίθεση με τις προβλέψεις η κυβέρνηση δείχνει να βγαίνει ενισχυμένη στην πιο δύσκολη ίσως για την ίδια συγκυρία.
Το πρόβλημα είναι ότι το τελευταίο διάστημα ο όρος «αριστερή παρένθεση» έχει επανέλθει, κατά βάση από μερίδα κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακόμη πιο ανησυχητικό δε, είναι πως ο κίνδυνος αυτός συνδέεται αποκλειστικά με το ενδεχόμενο ρήξης με τους δανειστές, ενώ σε ένα βαθμό επιχειρούν υπό αυτό το πρίσμα να προκαταλάβουν και τη στάση μεγάλου μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη συμφωνία, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι τόσο «έντιμη». Κοινώς λένε πως «αν τα σπάσουμε με τους δανειστές, θα είμαστε εκ των πραγμάτων σύντομα παρελθόν».
Είναι τα πράγματα όμως έτσι; Αποτελεί δηλαδή η συνθηκολόγηση στους όρους που θέτουν οι δανειστές απαραίτητη προϋπόθεση για να διατηρηθεί μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά;Μήπως η ρήξη με τη λαϊκή εντολή, ιδιαίτερα σε βασικά ζητήματα όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η ακύρωση των ζημιογόνων ιδιωτικοποιήσεων, η θέσπιση της 13ης σύνταξης, αποτελεί τον πιο σίγουρο δρόμο προκειμένου να επιβεβαιωθεί αργά ή γρήγορα η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης»; Μήπως τελικά το να συνεχίζει η χώρα να πληρώνει δισεκατομύρια για την εξυπηρέτηση δανειακών υποχρεώσεων, ενώ δεν έχει πάρει εδώ κι ένα χρόνο ούτε ευρώ από τις εν λόγω δανειακές συμβάσεις, αποτελεί τον ορισμό της «ρήξης με τη λογική»;
Κακά τα ψέματα. Όσοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ λένε πως, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράματα, είναι πλέον κάτι παραπάνω ορατό το ενδεχόμενο «στάσης πληρωμών», μιλάνε για κάτι το αυτονόητο. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για όσους κάνουν λόγο για ρήξη , εφόσον η άλλη πλευρά επιμείνει σε παράλογες όσο και ταπεινωτικές απαιτήσεις, οι οποίες ούτως ή άλλως πολύ δύσκολα θα περνούσαν από τη Βουλή, ακόμη και στην περίπτωση που έφταναν ως εκεί.
Εύκολες απαντήσεις λοιπόν δεν υπάρχουν, την ίδια στιγμή που οι ερωτήσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες. Ίσως θα ήταν χρήσιμο πάντως σε τόσο κρίσιμες στιγμές, τα επιχειρήματα που ακούγονται ακόμη κι από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην αρχίζουν και τελειώνουν με την «αναγκαιότητα παραμονής στο ευρώ». Γιατί όλο και περισσότερο ακούμε κάποιους πολίτες να ψιθυρίζουν μέσα στην παραζάλη των ημερών «Μα καλά, κι οι προηγούμενοι το ίδιο δεν έλεγαν;»
*Πηγή: tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.