ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΤ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*    

Ο αγώνας που δόθηκε μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ μέσα και έξω από το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής μάλλον δεν δόθηκε ούτε για να (ξανα)γίνει διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ ο κ.Ταγματάρχης, ούτε ο αγώνας εκείνος «δικαιώθηκε» επειδή ο κ.Ταγματάρχης «ανακρίθηκε» επί 10ωρο από την κυρία Κωνσταντοπούλου, ούτε δόθηκε για να πληροφορηθούμε ποιός βάφτισε τον κ.Ταγματάρχη ή ποιάν βάφτισε ο κ.Ταγματάρχης (σύμφωνα με τις ερωτήσεις που τέθηκαν στην προχτεσινή συνεδρίαση της επιτροπής της Βουλής)…

Όταν ο ελληνικός λαός, η πλειοψηφία του, στάθηκε απέναντι στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Σαμαρά – Βενιζέλου δεν το έκανε γιατί σε σύγκριση με την «μαύρη» ΕΡΤ είχε επιλέξει και λατρέψει την «φαιά» ΕΡΤ όλου του προηγούμενου διαστήματος.

Δεν υπερασπίστηκε την κρατική και κομματοκρατούμενη ΕΡΤ. Την κυβερνητική ΕΡΤ. Την ΕΡΤ των ημετέρων, των καρεκλοκένταυρων και της διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν υπερασπίστηκε ούτε την «ΥΕΝΕΔ» του δικομματισμού της παλαιάς κοπής, ούτε την «ΥΕΝΕΔ» της όποιας διπολικής αρχιτεκτονικής μπορεί να εξυφαίνεται.

Η διαμαρτυρία μέσα και έξω από το προαύλιο της ΕΡΤ ήταν ένα μήνυμα υπεράσπισης εκείνου που θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι η ΕΡΤ: Δηλαδή μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεοπτική συχνότητα.

Μια συχνότητα που η αντικειμενικότητά της, ο πλουραλισμός της, η δημοκρατικότητά της, το ήθος που θα εκπέμπει το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό της πρόγραμμα, δεν θα μετριέται με τις μεζούρες της κομματικής χειραγώγησης, δεν θα κόβεται και δεν θα ράβεται στα μέτρα των πολιτικών της προϊσταμένων - πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους της ΕΡΤ, αφορούσε σε εκείνη, την άλλη, την ανύπαρκτη (με όλη τη σημασία της λέξης) ΕΡΤ. Στην ΕΡΤ που μέτρο της προσφοράς της και ζύγι της δημοκρατικότητάς της θα είναι το αν, το πώς και το πόσο ανταποκρίνεται στην αλήθεια που βιώνει ο λαός και όχι η κατασκευασμένη «αλήθεια» των πολιτικών κεχαγιάδων και των εργολάβων - προμηθευτών της.

Το «όχι» στο «μαύρο» ήταν ταυτόχρονα ένα καθαρό «ναι» ώστε το προϊόν της τίμιας και σκληρής δουλειάς της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στην ΕΡΤ να μην αλέθεται στις μυλόπετρες των πολιτικών σκοπιμοτήτων της εκάστοτε κυβερνητικής διοίκησης, αλλά να βγαίνει ανόθευτο στο γυαλί και στο μικρόφωνο.

Με δυο λόγια: Το κίνημα υπεράσπισης της ΕΡΤ ήταν ένα κίνημα υπεράσπισης μιας ΕΡΤ που ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Ήταν ένα κίνημα που ξεδιπλώθηκε έχοντας την πεποίθηση ότι τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει.

Και σίγουρα: Τέτοια ΕΡΤ αξίζει να υπάρξει. Πέρα, όμως, από το αν αξίζει, το ερώτημα είναι άλλο: Μπορεί, είναι δυνατόν, είναι κατορθωτό, να φτιαχτεί μια τέτοια ΕΡΤ;

Η απάντηση είναι καθαρή: «Ναι», τέτοια ΕΡΤ μπορεί να υπάρξει. Υπό μια, όμως, προϋπόθεση. Και η προϋπόθεση δεν είναι η αλλαγή κυβερνήσεων, ή η αλλαγή των προέδρων ή η επιστροφή των προηγούμενων διευθυνόντων συμβούλων της. Χρειάζεται κάτι… ελαφρώς περισσότερο.

Η προϋπόθεση είναι ότι όπως η πληροφόρηση(μιας και μιλάμε για την ΕΡΤ), έτσι και το φαΐ, έτσι και το δικαίωμα στη δουλειά, έτσι και η θέρμανση, έτσι και η μόρφωση, έτσι και το δικαίωμα στη μετακίνηση, έτσι και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έτσι και ηστέγαση,

έτσι και οτιδήποτε καλύπτει ανθρώπινες κοινωνικές ανάγκες, δεν θα είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας. Δεν θα είναι εμπόρευμα. Δεν θα επιτρέπεται δηλαδή να βρίσκεται υπό την κατοχή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία του κάθε εργολάβου, του κάθε εφοπλιστή, του κάθε τραπεζίτη, του κάθε καναλάρχη που εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τις τηλεοπτικές συχνότητες ως πολιορκητικό κριό για τις μπίζνες του.

Σε αντίθετη περίπτωση και για όσο συνεχίζεται το ίδιο καθεστώς, η θέρμανση, οι δρόμοι, τα τηλέφωνα, η στέγαση, τα φάρμακα να ανήκουν στους κάθε λογής «εργολάβους», έτσι και η ενημέρωση που ελέγχεται από το κράτος (από το ίδιο κράτος που όλα τα υπόλοιπα τα έχει παραδώσει στους «εργολάβους») θα ήταν ασύγγνωστη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε να γίνει «δημόσια» ή να πορεύεται αλώβητη από τα συμφέροντα που ελέγχουν τα πάντα γύρω της.

Καμία ουσιαστική «ανατροπή» δεν μπορεί να υπάρξει στο γνωστό μοντέλο της «ενημέρωσης – χειραγώγηση» ή στο «πολιτιστικό» πρόσημο ενός πλαισίου που έχει σαν σήμα κατατεθέν την «Γιουροβίζιον» όταν όλα όσα καθορίζουν την «ελεύθερη» ύπαρξη και την «ελεύθερη» βούληση των ανθρώπων (άρα και την «ελεύθερη» ενημέρωση τους) μένουν στην ουσία τους απαράλλαχτα.

Συνεπώς και εφόσον οι «αλλαγές» είναι από εκείνες που γίνονται στο έδαφος του «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», τότε όπως – για παράδειγμα - η αυριανή ΔΕΗ, κρατική ή ιδιωτική, θα είναι όπως η σημερινή που επιβάλει τα χαράτσια, όπως ο αυριανός ΟΤΕ θα είναι όπως ο σημερινός που παράγει κέρδη για την «Ντόιτσε Τέλεκομ», όπως ο αυριανός ΟΛΠ, ο ΟΣΕ και τα αεροδρόμια θα είναι σαν τα σημερινά που πάνε για (ξε)πούλημα,

έτσι και η αυριανή ΕΡΤ πολύ φοβόμαστε ότι (όπως κι αν τη βαφτίσουν, όποιοι κι αν κυβερνούν, όποιοι κι αν τη διοικούν) θα αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης.

Κι αυτό δεν είναι δίκη προθέσεων. Είναι καταγραφή της – πάντα ξεροκέφαλης - πραγματικότητας στη βάση μιας ανάλυσης που επιμένει να μην αγνοεί την παρατήρηση του Δάντη ότι «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις».