Τι είναι μια ανθρωπιστική κρίση μπροστά στη δημοσιονομική σταθερότητα;

Πως το λέει η τελευταία πρόταση των ελληνικών προτάσεων προς τους θεσμούς; «Η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαιώνει το πλάνο για να: [ …] Εξασφαλίσει ότι η μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης δεν έχει αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο».

Αυτός  ο ωμός κυνισμός, η απανθρωπιά και ο κανιβαλισμός που αποτυπώνεται στο εν λόγω κείμενο, δείχνει ξεκάθαρα ποιο είναι το σύστημα στο οποίο ζούμε και πέρα από αυτό δεν μπορούμε να φανταστούμε την ύπαρξή μας. Τι σου λέει αυτή η πρόταση; Θα ήθελα να αντιμετωπίσω...

την ανθρωπιστική κρίση, θα προσπαθήσω να το κάνω, αλλά αν δω ότι αυτή η προσπάθεια μου μπορεί να επιβαρύνει τα δημόσια ταμεία θα σταματήσω.

Από τότε που ήταν αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να «παίξει» επικοινωνιακά και πολιτικά με τις λέξεις «ανθρωπιστική κρίση». Μάλιστα τα ρεπορτάζ  λένε ότι αυτές τις λέξεις ήθελε να τις εντάξει στο κοινό ανακοινωθέν του Eurogroup όπου συνάντησε την σθεναρή αντίσταση του Σόιμπλε ή του Ντάισεμπλουμ, δεν θυμάμαι, άλλωστε λίγη σημασία έχει. Η κατάσταση στη χώρα σίγουρα είναι τραγική. Δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί «ανθρωπιστική κρίση» ή αν ο όρος αυτός ταιριάζει περισσότερο σε πιο χαρντκορ καταστάσεις (σεισμούς, πολέμους, τυφώνες, Αφρική κτλ.).

Από όλη την διαδικασία της αποστολής και αποδοχής των ελληνικών προτάσεων, από όλη την προσπάθεια να φανεί ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει τώρα που ξεφύγαμε από τα Μνημόνια και την Τρόικα και μπήκαμε στο λυκαυγές της Συμφωνίας και των Θεσμών, δεν με ενόχλησε ούτε η υπαναχώρηση στις προεκλογικές δεσμεύσεις ούτε η κυβερνητική επιμονή να αποδείξει ότι όλα αυτά είναι προς όφελός μας. Το εξοργιστικό είναι ότι έχει μπει στη διαδικασία να βάλει δημοσιονομικό στάθμισμα ακόμα και στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Δηλαδή, αποδέχεται ότι υπάρχει ανθρωπιστική κρίση, θέλει να την αντιμετωπίσει, αλλά η ζυγαριά της πάντα θα γέρνει υπέρ της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και εις βάρος του λαού. Αυτό άλλωστε είναι επόμενο. Βλέπεις, μερικά πράγματα στην ΕΕ της …αλληλεγγύης δεν είναι διαπραγματεύσιμα (δες εδώ σχετικό προηγούμενο κείμενο). Εκτός κι αν η κυβέρνηση τελικά άλλαξε γνώμη και παραδέχεται ότι η ανθρωπιστική κρίση δεν είναι και τόσο σημαντική για να μπει σε προτεραιότητα σε σχέση με την δημοσιονομική σταθερότητα.

Ωστόσο το πρόβλημα είναι πιο μεγάλο: Από την ίδια την επιμονή στην περιγραφή των μέτρων που προεκλογικά δεσμευόταν ότι θα έπαιρνε η κυβέρνηση φανερώνεται το πιο απεχθές, το πιο απάνθρωπο, το πιο δυσώδες πρόσωπο του συστήματος: ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται σαν ένα ον που του αρκεί να φάει με κουπόνια και να έχει λίγο ρεύμα, κι όλα τα άλλα είναι περιττά ή για άλλη ώρα. (Θα επανέλθω σε αυτό με μελλοντική αναλυτική ανάρτηση).

Δεν μου βγαίνει να οργιστώ με τα νέα μέτρα που θα έρθουν. Δεν μου λέει τίποτα να αρχίσω να απαριθμώ μετατοπίσεις (ας αφαιρέσουμε επιτέλους τη λέξη κωλοτούμπα από το πολιτικό λεξικό). Δεν με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Δεν με νοιάζει καθόλου αν ξύπνησαν από το λήθαργο οι παραπλανημένοι ΣΥΡΙΖΑίοι.  Το πρόβλημα ξεκινάει από την αποδοχή των βασικών αξιωμάτων, ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θα πρέπει να λέει ευχαριστώ για τα ελάχιστα που έχει και να μη ζητάει παραπάνω, γιατί όταν μια κυβέρνηση θα έχει να διαλέξει ανάμεσα στην δική του επιβίωση ή στους τεχνοκρατικούς της δείκτες, θα τον θυσιάζει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αν είναι να κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση θα πρέπει να το κάνουμε, όχι κρατώντας μια λίστα με τις ανεκπλήρωτες προεκλογικές της υποσχέσεις, αλλά με το να επισημαίνουμε πόσο εύκολα διέβη τον Ρουβίκωνα και συντάχθηκε με τον καπιταλιστικό κρετινισμό ξεχνώντας ακόμα και τα πιο ήπια φιλολαϊκά της συνθήματα.

Γράφει ο 2310net από atexnos