ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ...

Γράφει ο Νίκος Σάνσης
(οικονομολόγος)
nisansis@hotmail.com

Ανασφάλεια είναι το συναίσθημα έλλειψης ασφάλειας, αποφασιστικότητας, αυτοπεποίθησης, σιγουριάς, από τον άνθρωπο, αναφέρει στο λεξικό του ο καθηγητής Μπαμπινιώτης. Εφέτος ηπρωτομαγιά, βρίσκει την χώρα μας με τους... 
κατοίκους της, να νοιώθουν ένα βρόγχο στο λαιμό τους. Ένα βρόγχο από επώδυνα μέτρα που ζητά εδώ και τώρα το ΔΝΤ και η ΕΕ για να υλοποιηθούν, μετά τα γεγονότα της... 25ης Μαρτίου που διεκδικήσαμε στην Ευρώπη και βαφτίστηκε, πλαίσιο στήριξης. 
Και ενώ άλλες μέρες σαν σήμερα ο Έλληνας, έβγαινε να μαζέψει λουλούδια, να φτιάξει το στεφάνι του, να εορτάσει τις εργατικές κατακτήσεις, που με τόσο κόπο γεύτηκε από το τέλος του 19ου αιώνα και πάλεψε για να τα στηρίξει, όλα αυτά τα χρόνια, ξαφνικά νοιώθει ολόγυμνος στο δάσος. Ανήμπορος να κρατήσει στα χέρια του, όσα απολάμβανε τα χρόνια αυτά. Γιατί έρχεται και οικονομική στέρηση στα πορτοφόλια όλων. Δεν μπορεί να πιστέψει – και ποιος μπορεί άλλωστε να το αμφισβητήσει - πως κόποι τόσων χρόνων χάθηκαν σε μια στιγμή. Ο 13ος και 14ος μισθός, και αντίστοιχες συντάξεις στο δημόσιο, πρέπει να καταργηθούν, αποζημιώσεις αποχωρήσεων πιθανόν θα ψαλιδιστούν. Παράλληλα η επιβολή φόρων με αύξηση στον ΦΠΑ, κλπ. θα στραγγαλίσει πλέον κάθε αγοραστικό περίσσευμα. Οι εργασιακές σχέσεις, και εργασιακά έθιμα αίρονται. Εργαζόμενοι που πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν, βλέπουν με δάκρυα στα μάτια, τώρα στο φινάλε του εργασιακού τους βίου, και στο σημείο εκκίνησης της συνταξιοδοτικής ζωής, ότι για όσα πάλεψαν τόσα χρόνια και περίμεναν να ανταμειφθούν, χάνονται σε ένα μάταιο και άνισο αγώνα. 
Από την άλλη πλευρά, ο σωστά σκεπτόμενος επιχειρηματικός κόσμος, στέκεται έντρομος, αμήχανος, μπροστά στον καταναλωτή. Ναι σε αυτόν που πιθανόν να κορόιδευε ή και να σεβόταν, τώρα παγώνει στην θέα του. Και αναρωτιέται απλά ότι αν σταματήσει να αγοράζει κινδυνεύει η οικονομική του ύπαρξη, και τόσων εργαζομένων που απασχολεί, όταν αναπόφευκτα η κατάσταση θα μετατραπεί σε ένα ντόμινο ανέχειας, ζημιών, απολύσεων, και ανεργίας κατά γεωμετρική πρόοδο. 
Μα και οι κυβερνώντες νοιώθουν τους εαυτούς τους να βρίσκονται σε απόγνωση, αδύναμοι να κρατήσουν μια εφιαλτική οικονομική πραγματικότητα, από την μείωση εισροής φόρων και ασφάλιστρων από την πτώση πωλήσεων και την συρρίκνωση εσόδων. Εδώ είναι που αλλάζει η παροιμία. 
Το ένα χέρι κόβει το άλλο, και τα δύο γδέρνουν, από απελπισία το πρόσωπο. 
Και σε όλα αυτά η ατιμωρησία των υπευθύνων, που οδήγησαν σ αυτή την κατάσταση, ακόμα πλανάται.
Στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, οι κυβερνήτες που γίνονται αιτία με τις πράξεις τους να θιγούν άμεσα συνάνθρωποι τους, κάνουν χαρακίρι στο υπογάστριο και αφήνουν με τύψεις μεν, αλλά απελευθερωμένοι από το άγχος, την θυσία στην Νέμεσι του πολίτη.
Θέλω να ξέρω από αυτούς που έφταιξαν, και ασφαλώς ξέρουν ποιοι είναι, δεν υπάρχει κανένας έστω και ένας ρε παιδιά, που να έχει μπέσα να βγει και να φωνάξει – όπως το έκανε πρώτος χθες έμμεσα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας μπροστά στον Αντώνη Σαμαρά - ναι Έλληνες, έφταιξα, συγνώμη, δικάστε με, προσφέροντας αν μη τι άλλο την εξιλέωση.
Μα και η κυβέρνηση ήρθε η ώρα να κινήσει τις διαδικασίες παραπομπής των υπαιτίων, για να απαλύνει την ψυχή του λαού, που θα πρέπει να περάσει τα πάνδεινα, για αμαρτήματα στα οποία, στο κάτω κάτω της γραφής, ούτε καν συμμετείχε.