ειδήσεις, που δεν είναι ειδήσεις

Η έκπληξη -είναι αλήθεια- δεν ήταν μεγάλη όταν ο κ. Μαντέλης με την ομολογία του, μας υπενθύμισε ένα γεγονός για το οποίο σχεδόν κανείς με στοιχειώδη λογική δεν αμφέβαλλε ποτέ:

Η σχέση της πολιτικής, και πολλών πολιτικών με τους επιχειρηματίες ήταν και παραμένει ερωτική και ενίοτε hard core και δεν μπορεί να αποτελεί –όπως κάθε φορά παρουσιάζεται- είδηση. Στη χώρα μας Είδηση θα αποτελούσε μία και μόνη (πολυπόθητη) διαδικασία: H Απόδοση της Δικαιοσύνης (Νόμιμη Σύλληψη-Εκδίκαση-Φυλάκιση).

Εφόσον ακόμη δεν έχουμε δει τέτοιου είδους διαδικασία, τίποτε δεν αποτελεί είδηση παρά μόνο επιβεβαίωση των όλων όσων ξέραμε, δηλ. της ερωτικής σχέσης ή –ας πούμε- λυκοφιλίας μεταξύ κεφαλαίου και πολιτικής ή πολιτικών επιδιώξεων, και που ανάμεσα σε αυτές τις επιδιώξεις δεν εξαιρείται ο χρηματισμός, η γνωστή Μίζα.

Με μία, άντε δύο απολογίες δεν πρόκειται να φτάσουμε όπως δείχνουν τα πράγματα στην οριστική κάθαρση όπως διατείνονται και εξαγγέλλουν ορισμένοι πολιτικοί καριέρας, στις λαϊκές συνειδήσεις έχει εδραιωθεί η ισχυρή πεποίθηση περί της ενοχής συγκεκριμένων πολιτικών, αυτή η πεποίθηση δεν πρόκειται να αλλάξει, είτε οι συγκεκριμένοι ομολογήσουν είτε όχι, με ή χωρίς εξεταστικές, με ή χωρίς δημοσιοποιήσεις.

Στα σπίτια, στα καφενεία, στις παρέες, στις γειτονιές ο κόσμος στις καθημερινές του συζητήσεις αναφέρει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα για συγκεκριμένες πράξεις, σε συγκεκριμένα υπουργεία , κι αυτό συμβαίνει για τουλάχιστον μια 30ετία.

Ας πάρουμε για παράδειγμα συγκεκριμένο υπουργείο, αυτό της Αμύνης, με συγκεκριμένους υπουργούς που το υπηρέτησαν: κ.κ. Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου. Δεν λέω ότι είναι ένοχοι ή αθώοι χρηματισμού -δεν έχω αποδείξεις, όμως, ποιος από εμάς δεν άκουσε να μιλά ο κόσμος γι αυτούς, διότι κατά την διάρκεια της θητείας των, δεν πέρασαν στα ψιλά της δημοσιότητας θέματα όπως «αγορά του αιώνα», υποβρύχια που γέρνουν, παραγγελίες δις. για αντισταθμιστικά κλπ. κλπ. Οι συγκεκριμένοι που προανέφερα είναι –καλώς ή κακώς- στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του κόσμου ένοχοι, κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει εύκολα, προσωπικά το θεωρώ αδύνατο είτε ανοίξουν ποτέ αυτές οι υποθέσεις είτε όχι.

Ένα άλλο παράδειγμα: Ο κ. Λαλιώτης με την εισροή τεράστιων κοινοτικών κονδυλίων για το περίφημο…Κτηματολόγιο. Το όνομα του (εξαφανισθέντος) κ. Λαλιώτη έρχεται και επανέρχεται στις συζητήσεις, πλειοψηφούσα άποψη στη λαϊκή συνείδηση είναι μία: Ένοχος. Το τι πιστεύω εγώ, εσύ κι ο άλλος, δεν έχει απολύτως καμία σημασία, η λαϊκή ετυμηγορία είναι αμείλικτη. Το ίδιο ισχύει και για πολλά ακόμη, συγκεκριμένα πρόσωπα του δημόσιου βίου, όπως οι Εφραίμ-Αρσένιος, ο κ. Βουλγαράκης κ.α. Προσωπικά δεν με απασχολεί η αθωότητα ή η ενοχή του οποιουδήποτε, με απασχολεί όμως η γνήσια, ανόθευτη, νόμιμη και δίκαιη απόδοση της δικαιοσύνης σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, και αυτό προαπαιτεί να λειτουργεί -όπως ορίζει με σαφήνεια το Σύνταγμα- η Δικαιοσύνη.

Με στεναχωρεί αφάνταστα το γεγονός ότι π.χ. οι Δικηγόροι που απεργούν με κριτήρια καθαρά κλαδικά και οικονομικής φύσεως, και δεν έχουν κάνει κάτι να αλλάξει αυτή η –για να το πω ευγενικά- νωθρότητα στην απόδοση δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι τι κάνει όλο το δικαστικό σώμα, ο Άρειος Πάγος, πως κοιμούνται με ήσυχες τις συνειδήσεις τους, όταν π.χ. περνούν 8-10 χρόνια για να κλείσει (και αν…) μια μεγαλο-υπόθεση, ενώ μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα συλλαμβάνουν έναν φουκαρά οικογενειάρχη μικρο-οφειλέτη μπουζουριάζοντάς τον στην ψειρού. Πως αυτό το δικαστικό σώμα, από τον τελευταίο κλητήρα έως και τα ανώτατα αξιώματα, ανέχεται αυτή την ζοφερή κατάσταση.

Όλα αυτά και πολλά ακόμη έρχονται να προστεθούν στην ήδη ζοφερή καθημερινότητά μας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα με απρόβλεπτες συνέπειες για μας και τις γενεές που έπονται.

Κρίμα.