Το κΟμμα της Ντορας

Του Αθανασιου Ελλις ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ολα δείχνουν ότι οι δρόμοι του Αντώνη Σαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη θα χωρίσουν. Η πρώην υπουργος Εξωτερικών δεν χάνει ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από επιλογές της ηγεσίας και ο πρόεδρος του κόμματος ανταποδίδει με προειδοποιήσεις περί διαγραφής.
Η τριβή δεν βοηθάει τη Ν. Δ. και αποπροσανατολίζει τους ψηφοφόρους της, τη στιγμή που η χώρα δίνει μάχη να αποφύγει τη χρεοκοπία και η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να διαδραματίσει έναν ουσιαστικό και, ελπίζεται, εποικοδομητικό.. ρόλο.

Η μη συμμετοχή της κ. Μπακογιάννη στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής εντάσσεται σε μια στρατηγική αποχώρησης, στην οποία πάντως δεν συμμετέχει ο αδελφός της. Η ευφυής απόφαση του προέδρου της Ν. Δ. να τοποθετήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σκιώδη υπουργό Περιβάλλοντος λειτουργεί ως ισχυρό αντίβαρο σε οποιαδήποτε σκέψη οικειοθελούς αποχώρησης του τελευταίου από ένα κόμμα εξουσίας.

Η κ. Μπακογιάννη θεωρούσε σχεδόν βέβαιη την αναρρίχησή της στην ηγεσία της ΝΔ. Σε κάθε της συζήτηση, τα τελευταία χρόνια, απέπνεε μια υπερβολική σιγουριά που άγγιζε τα όρια της αλαζονείας, κάτι που επανειλημμένα της επισήμαιναν συνομιλητές της. Παρότι είναι αλήθεια ότι στήριξε απόλυτα τον Κώστα Καραμανλή, η απρόσμενη αντιστροφή του κλίματος εναντίον του πρώην πρωθυπουργού δεν της επέτρεψε να εξαργυρώσει πολιτικά τη συστράτευσή της.

Απογοητεύμενη από το αποτέλεσμα της εσωκομματικής εκλογής, που την εξέπληξε, και συνηθισμένη στον ρόλο του άτυπου υπ’ αριθμόν δύο του κόμματος, αδυνατεί τους τελευταίους πέντε μήνες να συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, το κλίμα στα ηγετικά κλιμάκια της Ν. Δ. γίνεται όλο και πιο αφιλόξενο γι’ αυτήν. Ετσι, επιλέγει τον μοναχικό δρόμο της σύγκρουσης και της αποστασιοποίησης, που σχεδόν νομοτελειακά θα την οδηγήσει στην αποχώρηση και στην ίδρυση ενός μικρού, κεντρώου κόμματος.

Ενδεχομένως, να περιμένει να διαγραφεί ώστε να μη χρεωθεί μια «αποστασία». Μάλλον πιστεύει ότι στη σημερινή συγκυρία οικονομικής κρίσης, η πολιτική αβεβαιότητα που ελλοχεύει δημιουργεί πρόσφορο περιβάλλον για την αξιοποίηση του κεντρώου φιλελεύθερου προφίλ που έχει οικοδομήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ισως πιστεύει ότι αποτελεί «χρυσή εφεδρεία» για την ανάληψη ηγετικού ρόλου.
Αν και οι συσχετισμοί δυνάμεων συνηγορούν στην απώλεια του ονείρου της πρωθυπουργίας, ένας τρόπος να παραμείνει στην ενεργό άσκηση της εξουσίας είναι μια ενδεχόμενη συνεργασία της με το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της οποίας ενδεχομένως να διεκδικήσει ένα σημαντικό υπουργείο.

Είναι μια προοπτική που ο κ. Παπανδρέου θα έβλεπε θετικά. Αλλωστε, μέσω αυτής της εξέλιξης καταδικάζεται η Ν. Δ. σε παρατεταμένη παραμονή στην αντιπολίτευση, γιατί αν πριν από έξι μήνες την ψήφισε μόλις το 33% του λαού, μετά την αποχώρηση της κ. Μπακογιάννη το ποσοστό αυτό θα μειωθεί και οι προοπτικές επιστροφής της Ν. Δ. στην εξουσία θα περιοριστούν.
Φυσικά, την πρώην υπουργο Εξωτερικών θα ακολουθήσουν ελάχιστοι βουλευτές, και σίγουρα πολύ λιγότεροι από αυτούς που αναλογούν στο 40% των οπαδών της Ν. Δ. που την ψήφισαν. Ομως, όλα δείχνουν ότι θα τολμήσει το βήμα, για να παραμείνει στο προσκήνιο.

Μια τέτοια εξέλιξη μάλλον δεν θα ωφελήσει τη χώρα. Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ διαθέτει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η δυνατότητα συμβολής και επιρροής της κ. Μπακογιάννη θα είναι περιορισμένη. Αντίθετα, η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα «αντίπαλον δέος».
Υπό αυτό το πρίσμα, οι δύο πόλοι της Ν. Δ. θα έπρεπε να καταβάλουν μια ύστατη, αλλά ειλικρινή, προσπάθεια να συμβιώσουν. Σε συνθήκες κρίσης η αδυναμία ενός μεγάλου δημοκρατικού κόμματος εξουσίας να παραμείνει ενωμένο, προσφέροντας έτσι αξιόπιστη εναλλακτική λύση, αποτελεί πλήγμα για τη χώρα.