Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Στην Ελληνική Μυθολογία η Χίμαιρα αναφέρεται ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα). Στις μέρες μας όρος Χίμαιρα χρησιμοποιείται για να περιγράψει όντα ή αντικείμενα που δημιουργήθηκαν από το συνδυασμό ετερόκλητων στοιχείων. Για παράδειγμα, στη Γενετική περιγράφει ζωντανούς οργανισμούς που έχουν περισσότερους από έναν Γενετικούς κώδικες, ή κύτταρα από περισσότερους από έναν οργανισμούς. Ενώ χρησιμοποιώντας τον όρο χίμαιρα στην καθημερινότητα μας εννοούμε κάτι το ανέφικτο.

‘Ενα τέτοιο όνειρο έζησαν οι γενιές των Ελλήνων μετά τον πόλεμο αρχικά ως Ένταξη στην Κοινή Αγορά, Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και  Ένωση που κατέληξε σε εφιάλτη μας. Από μικροί ν’ ακούμε ότι η Κοινή Αγορά θα μας έσωζε από δικτατορίες, από τον Τούρκο διασφαλίζοντας τα σύνορα μας, θα αυξανόταν το εισόδημα μας, θα πληρωνόμασταν σαν Ευρωπαίοι, και ότι με την ΟΝΕ θα είμασταν στον πυρήνα της λήψης αποφάσεων ως ισχυρός ισότιμος. Το όνειρο γύρω από τα αργύρια ήταν καλά στημένο το ίδιο και η φάκα.

Μέχρι να πέσουμε στη φάκα, είχαν μεσολαβήσει ένας αιματηρός εμφύλιος, μια χώρα κατεστραμένη, την οποία άρχισαν οι παπούδες να την ανοικοδομούν, δίπλα τους και οι πατεράδες μας για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους, μακριά από τις δικές τους στερήσεις. Χτίσανε σιγά-σιγά σπίτια από τα παραπήγματα που μένανε. Μετά ήρθαν και οι δουλειές, οι μικρές επιχειρήσεις, οι μεγάλες, τα εργοστάσια υφαντουργίας, μηχανουργίας, ταπητουργίας, ηλεκτρικών ειδών, η βιομηχανία παραγωγής τροφίμων και άλλων αγαθών για την εγχώρια στην αρχή αγορά, και για τη διεθνή αργότερα. Συγχρόνως η αγροτική μαζί με την κτηνοτροφική παραγωγή κάλυπταν με το παραπάνω την εγχώρια ζήτηση, ενώ καμάρι μας ήταν η φαρμακευτική βιομηχανία, που εξήγαγε φάρμακα σε όλες τις γωνιές της γης.

Αλλά το σαράκι μας έτρωγε. Ήταν και η ξενομανία μας, που, μολονότι είχαμε κατορθώσει να φτάσουμε σε λίγα χρόνια καθημαγμένοι από δύο πολέμους αλλά αναγεννημένοι από την τέφρα μας σε ζηλευτό πεδίο ανάπτυξης, έπρεπε να μας εντάξει στη λεγόμενη Κοινή Αγορά. Έπρεπε να βρούμε και πάλι τους Αγγλο-Γάλλους και Γερμανούς προστάτες μας που κάποια χρόνια πριν μας είχαν πουλήσει στη Μικρά Ασία, και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέβηκαν οι ορδές τους να μας συντρίψουνε και μετά μέσω των ασπόνδων συμμάχων μας Άγγλων να μας αιματοκυλήσουνε, εκμεταλλευόμενοι την τρισκατάρατη διχόνοια μας. Με αυτούς θα συμμαχούσαμε. Μια χίμαιρα από ετερόκλητα στοιχεία.

Αργά αλλά σταθερά στην πορεία για να γίνουμε ολοκληρωμένοι Ευρωπαίοι, έπρεπε να χάσουμε τη βιομηχανία μας, τις μεγάλες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις μας, την αγροτική μας βιομηχανία. Για να εκπληρωθεί το ρηθέν ότι έπρεπε να γίνουμε οι σερβιτόροι της Ευρώπης. Μιάς αυτοκαταστροφικής Ευρώπης που νομίζοντας ότι θα σωθεί μας έσπρωξε στο ΔΝΤ., γνωρίζοντας ότι το τέλος του έργου που είναι και το δικό της τέλος θα επέλθει, αφού οι επόμενες από μας σκηνές θα περιλαμβάνουν την Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, και Γαλλία.

Και εμείς έχουμε συνηθίσει και στα λίγα που πάντα αυτά είχαμε- με εξαίρεση την τελευταία δεκαπενταετία- ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να συνηθίσουν να είναι μικροί πλούσιοι, χωρίς τις δικές μας πλουτοπαραγωγικές πηγές που πρέπει να ξεκινήσουμε επιτέλους να τις εκμεταλλευόμαστε.