Τα δύσκολα είναι μπροστά

Μετά από σχεδόν 6 μήνες δραματικών διαβουλεύσεων με τους σημαντικότερους ηγέτες του κόσμου, όλα δείχνουν ότι ο Παπανδρέου κατάφερε να εξασφαλίσει για την Ελλάδα την καλύτερη δυνατή λύση στο πρόβλημα του δανεισμού.

Το κεφάλαιο αυτό κλείνει, έστω προσωρινά, και η κυβέρνηση οφείλει τώρα να προχωρήσει σε όλα εκείνα τα βήματα που θα αποτρέψουν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.

Για να έχει αντίκρισμα όλη αυτή η μεγάλη προσπάθεια, ο Παπανδρέου οφείλει να ασχοληθεί εξίσου ζεστά με τις χρόνιες παθήσεις της Δημόσιας Διοίκησης αλλά και του Ιδιωτικού τομέα.

Εδώ που φτάσαμε, οι "ρήξεις" και οι "μεταρρυθμίσεις" δεν είναι απλά επιθυμητές αλλά αναγκαίες και ζωτικέςγια την επιβίωση της χώρας. Ο πρωθυπουργός θα κληθεί πολύ σύντομα να συγκρουστεί με τα πιο ισχυρά συμφέροντα αυτού του τόπου.

Πρώτο του μέλημα δεν μπορεί να είναι αλλά παρά ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων πολίτης και κράτους. Ο πολίτης πρέπει επιτέλους να αρχίσει να νιώθει ότι έχει απέναντι του ένα κράτος που σέβεται τα χρήματα που εισπράττει από τη φορολογία και ΚΥΡΙΩΣ προστατεύει τους πολίτες του σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους.

Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζονται ριζικές τομές. Ο μεγάλος ασθενής ονομάζεται "Δημόσιο" και πάσχει από χρόνια "μονιμότητα". Εξίσου ασθενής όμως είναι και ο Ιδιωτικός Τομέας όπου η ανυπαρξία των ελεγκτικών μηχανισμών έχει επιτρέψει τη δημιουργία καρτέλ, την καταστρατήγηση κάθε έννοιας υγιούς ανταγωνισμού και ΚΥΡΙΩΣ την ωμή παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η Επιθεώρηση Εργασίας και η ΥΠΕΕ οφείλουν να ελέγξουν κάθε επιχείρηση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αναβάλει άλλο τη φορολόγηση των κλειστών επαγγελμάτων. Δεν μπορεί να επιτρέψει στις συντεχνίες να διαφεντεύουν κατά βούληση τη χώρα. Όλα αυτά έχουν ένα τεράστιο πολιτικό κόστος.

Αν δεν γίνουν όμως, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της χωρίς κηδεμόνες. Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης απέναντι σε όλα αυτά τα προβλήματα είναι θολά με την Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ να μοιάζει σαστισμένη μπροστά στο μέγεθος των ευθυνών. Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και καλοπροαίρετοι αλλά φοβόμαστε τον Έλληνα(ρα)...

Μακάρι να βάλουμε μυαλό, έστω και στο τέλος...