Το σοκ που θα ξυπνούσε επιτέλους τους Έλληνες, δεν είναι άλλο από την επίσημη πτώχευση της Ελλάδας

Η αναγκαιότητα ενός κοινωνικού σοκ

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο σοκ για να συνέλθει – όχι επενδυτικό εκ μέρους των ξένων, χρήματα με αντάλλαγμα ανθρώπινες ζωές δηλαδή, όπως αναφέρουν αρκετοί, αλλά πολιτικό και κοινωνικό. Το σοκ αυτό, το οποίο θα ξυπνούσε επιτέλους τους Έλληνες, δεν είναι άλλο από την επίσημη πτώχευση της – αφού στην πραγματικότητα είναι προ πολλού χρεοκοπημένη.
Με δεδομένο δε το ότι, έχει σήμερα το ηθικό έρεισμα να προβεί σε αναβολή πληρωμών έως ότι αποφασίσει το ευρωπαϊκό δικαστήριο για τις παράνομες δανειακές συμβάσεις και τα αποτυχημένα μνημόνια που οφείλει να καταγγείλει, θεωρώ πως αποτελεί την τρίτη και τελευταία της ευκαιρία – η οποία, εάν χαθεί, θα τη μετατρέψει σε ένα αποτυχημένο κράτος.Ακολουθούν τρία μικρά κείμενα που ανάρτησα πρόσφατα στην ιδιωτική μου σελίδα.

Αίμα και δάκρυα

Γνωρίζουμε τι υποσχέθηκε ο Churchill στους Βρετανούς, όταν είχαν απέναντι τους το Hitler; Αίμα και δάκρυα. Συγκεκριμένα ότι, “Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς καμία εξαίρεση. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο” (αυτοί που θα το λάβουν ως ευκαιρία για να κατηγορήσουν τα πολιτικά πιστεύω του ας μην το κάνουν – δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω). Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι Βρετανοί κέρδισαν τον πόλεμο.
Γνωρίζουμε τι υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός στους Έλληνες, τασσόμενος τότε υπέρ της ρήξης;Ότι θα παίζει τα όργανα και θα χορεύουν οι αγορές. Πως δηλαδή μόλις θα τον έβλεπε η γερμανική πολεμική μηχανή, θα υποχωρούσε τρομοκρατημένη και οι Έλληνες θα κέρδιζαν τον (οικονομικό) πόλεμο, χωρίς να πέσει καμία σφαίρα και χωρίς κανένα θύμα! Έκαναν λάθος που τον πίστεψαν; Όχι, με την έννοια πως αυτό ακριβώς ήθελαν να πιστέψουν – ενώ εάν το «δις εξ αμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», τότε το τρεις τι είναι;  Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Οι Έλληνες έχασαν πανηγυρικά και αμαχητί τον πόλεμο.
Γνωρίζουμε τι υπόσχεται η αξιωματική αντιπολίτευση και κερδίζει στις δημοσκοπήσεις; Ότι θα αφήνει το λύκο να μπαίνει στο μαντρί και να τρώει κάποια πρόβατα (πως θα «περνάει» δηλαδή όλες τις αξιολογήσεις με τα μέτρα που θα απαιτούνται), έτσι ώστε να ζουν τα υπόλοιπα έως την επόμενη φορά – με την ελπίδα να χορτάσει κάποτε ο λύκος και να αφήσει τα υπόλοιπα να ζήσουν, έστω υποσιτιζόμενα και σε ένα μαντρί που θα ανήκει πια μόνο στον ίδιο.
Θα πάει καλά τότε η Ελλάδα; Ασφαλώς, αφού οι νέοι ιδιοκτήτες της θα την προσέξουν, για να γίνουν κερδοφόρες οι επενδύσεις τους. Μας ενδιαφέρει όμως να πάει καλά η Ελλάδα ή μήπως το σωστό θα ήταν να πάνε καλά οι Έλληνες; Προφανώς το τελευταίο. Μπορεί όμως να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χωρίς αίμα και δάκρυα; Σε καμία περίπτωση, ενώ είναι σε θέση να το καταλάβει εύκολα κανείς, ρωτώντας απλά την ιστορία. Το διαισθάνονται οι Έλληνες ή μήπως τους λείπει η κατάλληλη παιδεία; Καλή η δικαιολογία της δειλίας, αλλά δυστυχώς δεν πείθει κανέναν.

Συλλογική αποχαύνωση

Σύμφωνα με έναν πρώην υπουργό της κυβέρνησης, η κατάσταση είναι αναστρέψιμη επειδή η αντίδραση των Ελλήνων δεν είναι «γραμμική», αλλά ξαφνική, απρόσμενη και απροσδόκητη, λόγω του ότι πρόκειται για έναν λαό της τελευταίας στιγμής – οπότε δήθεν υπάρχουν ελπίδες!
Εάν υποθέσουμε ότι ισχύει, δεν καταλαβαίνει κανένας λογικά σκεπτόμενος Πολίτης τι νόημα θα είχε μία τέτοια αντίδραση, όταν θα έχουν ξεπουληθεί τα πάντα, οι Έλληνες θα έχουν χάσει τα σπίτια και τα εισοδήματα τους, ενώ θα έχουν μετατραπείσε σκλάβους χρέους μίας σύγχρονης γερμανικής αποικίας. Ασφαλώς θα εξεγερθούν οι Έλληνες όταν χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, όπως άλλωστε εξεγείρονται όλοι οι πεινασμένοι λαοί στον πλανήτη – χωρίς όμως κάτι τέτοιο να είναι ελπιδοφόρο, αφού θα είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Άλλοι τώρα αναρωτιούνται τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνουν οι νέοι και προς ποιά κατεύθυνση – κατηγορώντας μας πως τα έχουμε και εμείς οι ίδιοι χαμένα. Εν τούτοις, οι νέοι δεν χρειάζονται ποτέ τις συμβουλές των μεγαλυτέρων, όσον αφορά τη συμπεριφορά τους – γεγονός που τεκμηριώνεται από την ίδια τους τη φύση, σύμφωνα με την οποία αμφισβητούν τα πάντα, έχοντας σκοπό να χαράξουν τη δική τους πορεία στη ζωή.
Επομένως, το πρόβλημα βρίσκεται γενικότερα κάπου αλλού: στο ότι έχουμε συλλογικά αποχαυνωθεί, νέοι και μεγαλύτεροι, αποδεχόμενοι τον εθνικό και ατομικό μας εξευτελισμό χωρίς καμία αντίδραση – είτε από καθαρή δειλία, είτε επειδή έχουμε πεισθεί πως είμαστε θύτες και όχι θύματα.
Κυρίως επειδή αδυνατούμε να καταλάβουμε πως μπορεί μεν να υπερχρεωθήκαμε με δική μας εν μέρει ευθύνη έως το 2009, αν και πολύ λιγότερο από ότι η Ιταλία σήμερα, αλλά δεν οφείλεται σε αντικειμενικές συνθήκες η βιβλική καταστροφή που βιώσαμε μετά το 2010 – αλλά στο ότι σκύψαμε το κεφάλι και αποδεχθήκαμε υφεσιακά μέτρα μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία, αντιδρώντας αποσπασματικά και ελάχιστα.
Το άκρον άωτο της αποχαύνωσης ήταν το ότι, κάποιοι από εμάς ψήφισαν ξανά μία κυβέρνηση που έχει πει τα περισσότερα ψέματα στην υφήλιο, ενώ ανέτρεψε ακόμη και το δημοψήφισμα – δίνοντας έτσι την εντύπωση στους ξένους ότι πρόκειται για έναν ανόητο και τρομοκρατημένο λαό, τον οποίο εύκολα μπορεί να ποδοπατήσει ο καθένας.
Εύλογα λοιπόν θεωρείται πως αποτελούμε τη ντροπή της Ευρώπης και της Δημοκρατίας – ειδικά όταν ανεχόμαστε εντελώς ανίκανες κυβερνήσεις, καθώς επίσης την κατοχή μας από μία χώρα που αιματοκύλισε δύο φορές τον πλανήτη.
Από ένα κράτος που οι πρόγονοι μας πολέμησαν για να μην υποδουλωθούν, που ένοιωσαν ντροπή όταν ηττήθηκαν και που δεν έπαψαν ποτέ να αντιστέκονται στα χρόνια της σκλαβιάς τους, χωρίς να δειλιάσουν και χωρίς να φοβηθούν – ενώ φυσικά δεν θα ήταν σε τέτοιο βαθμό δουλοπρεπείς, ώστε να ευχαριστήσουν δημόσια αυτούς που τους υποχρέωσαν να ξεπουλήσουν τα αεροδρόμια τους, όπως πρόσφατα ο πρωθυπουργός.

Πολιτική πρωτοβουλία

Όταν γράφει κανείς δημόσια, γίνεται αποδέκτης πολλών σχολίων. Ένα από αυτά που συχνά επαναλαμβάνονται είναι το γιατί δεν αναλαμβάνω πρωτοβουλίες, μαζί με άλλους οικονομολόγους ή/και με πολιτικά πρόσωπα που είναι «ιδεολογικοί μου συνοδοιπόροι», με στόχο την αντίσταση των Πολιτών, καθώς επίσης της πατρίδας μας, ενάντια στην βίαιη οικονομική επίθεση που δέχεται η χώρα μας. Εν προκειμένω τα εξής:
(α) Εάν υποθέσουμε πως συμμετείχα στην κυβέρνηση του 2010 πιστεύοντας πως έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις, θα βρισκόμουν αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που έκανε εντελώς διαφορετικά πράγματα, από αυτά που είχε ανακοινώσει – οπότε θα έπρεπε να παραιτηθώ, αδυνατώντας να κάνω οτιδήποτε άλλο σε ένα κόμμα που ο αρχηγός του έχει εκ του συντάγματος τη μη δημοκρατική, απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων, την οποία χρησιμοποιεί χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.
(β) Εάν συμμετείχα στο κόμμα του κ. Σαμαρά, πιστεύοντας στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, θα έπρεπε ξανά να παραιτηθώ όταν μαζί με τον κ. Βενιζέλοψήφισε το PSI παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές, χωρίς φυσικά να εφαρμόσει το πρόγραμμα που είχε εξαγγείλει – ενώ κάτι ανάλογο θα υποχρεωνόμουν να κάνω, εάν πίστευα στις δηλώσεις των ΑΝΕΛ, του ΣΥΡΙΖΑ κοκ., όταν ακόμη διεκδικούσαν την εξουσία.
(γ) Από την άλλη πλευρά, γνωρίζοντας πώς ακριβώς πρέπει να ενεργήσει η Ελλάδα σήμερα, χωρίς να έχω την παραμικρή αμφιβολία (αναβολή πληρωμών τώρα), είμαι βέβαιος πως ελάχιστοι Έλληνες θα ήταν πρόθυμοι να αναλάβουν το τεράστιο αυτό ρίσκο – έχοντας την εντύπωση πως θέλουν μεν να ανακτήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία, καθώς επίσης να μη χάσουν τα πάντα όπως σύντομα θα συμβεί, αλλά δεν έχουν καμία διάθεση να αγωνιστούν πραγματικά για να το πετύχουν.
Επομένως, εάν εύρισκα κάποιους συναδέλφους μου ή/και πολιτικούς, οι οποίοι θα συμφωνούσαν με αυτή τη λύση, δεν θα είχαμε καμία δυνατότητα να την εφαρμόσουμε – ακόμη και αν καταφέρναμε να εισέλθουμε στη Βουλή, προφανώς με μικρά ποσοστά, αφού δεν θα διαθέταμε τον κομματικό μηχανισμό που έχουν οι μεγάλες παρατάξεις, ούτε θα επιθυμούσαμε τις σχέσεις διαπλοκής τους με την οικονομική εξουσία, με τα ΜΜΕ, καθώς επίσης με τις δυνάμεις κατοχής της χώρας.
Ως εκ τούτου θα ήταν «δώρο άδωρο» να αναλάβω τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, εκτός εάν ήθελα απλά να συμμετέχω στο πολιτικό σύστημα, για ιδιοτελείς σκοπούς – κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Τέλος πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει τι τους περιμένει έχοντας ξεχάσει ακόμη και την σχετικά πρόσφατη συμπεριφορά των γερμανών κατακτητών, αρκετοί θεωρούν τους εαυτούς τους θύτες και όχι θύματα, δεν θέλουν πλειοψηφικά να ακούν αλήθειες, ενώ τους λείπει η «συλλογική και ατομική παιδεία» για να κρίνουν σωστά και να ψηφίζουν ανιδιοτελώς, με γνώμονα το κοινό συμφέρον – οπότε ακόμη και αν καταφέρναμε να ξεπεράσουμε όλα τα παραπάνω εμπόδια μαζί με άλλα ικανά άτομα, ελάχιστοι θα μας στήριζαν ενεργητικά, πόσο μάλλον με την αυτοθυσία που απαιτείται.