Κρίση στην Ευρωζώνη: Μια καταστροφή που Περίμενε να Συμβεί…

Η τρέχουσα κρίση στην Ευρωζώνη, η οποία έριξε την Ελλάδα σε σύγχυση, ήταν μια καταστροφή που περίμενε να συμβεί σύμφωνα με πολλούς οικονομολόγους.
Ένας από αυτούς είπε στο Sputnik ότι το ευρώ είναι εγγενώς ασταθές.
Καθώς οι συνομιλίες για ένα τρίτο σχέδιο διάσωσης για την Ελλάδα ξεκίνησαν την Τρίτη, πολλοί οικονομολόγοι παρακολουθούν με μια αίσθηση δέους εν μέσω μιας μελαγχολικής πρόβλεψης για τις προοπτικές της Ευρωζώνης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο δήλωσε ότι η ζώνη του ευρώ «παραμένει ευάλωτη».
Το ΔΝΤ είπε ότι οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές είναι λιγότερο φωτεινές. «Διάφοροι παράγοντες θολώνουν τα νερά της προοπτικής ανάπτυξης για τα επόμενα πέντε χρόνια», δήλωσε ο Μαχμούντ Pradhan, επικεφαλής της αποστολής για τη ζώνη του ευρώ. «Αυτοί περιλαμβάνουν την υψηλή ανεργία, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, το μεγάλο εταιρικό χρέος και την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPLs) στο τραπεζικό σύστημα».
Η αργή πρόοδος των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων έχει επίσης βλάψει το επιχειρηματικό κλίμα και μείωσε το αναπτυξιακό δυναμικό.

Μέσα σε αυτή τη θλιβερή προοπτική, πολλοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι τα ίδια τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται το ευρώ έτριζαν από την αρχή και αυτό χρονολογείται από το 1979 με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ) για τη μείωση της μεταβλητότητας των συναλλαγματικών ισοτιμιών και την επίτευξη νομισματικής σταθερότητας στην Ευρώπη πριν από την εισαγωγή του ευρώ το 1999.
Βασικά ελαττωματικό σύστημα
Ο Philippe Pochet, Γενικός Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Συνδικαλιστικού Ινστιτούτου (ETUI), γράφοντας στο τρέχον ενημερωτικό δελτίο, είπε ότι μια έκθεση της οργάνωσής του και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Παρατηρητηρίου που δημοσιεύθηκε το 1997, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: «… στο μέτρο που η ΟΝΕ δεν είναι μια βέλτιστη νομισματική ζώνη, θα είναι ευάλωτη σε ασύμμετρες κρίσεις και μηχανισμοί προσαρμογής θα χρειαστούν τόσο στα εθνικά όσο και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα». Η διάγνωση ανανεώθηκε από τις οργανώσεις τόσο το 2000 όσο και το 2010.
Το επίκεντρο του προβλήματος με το ευρώ είναι ότι τα κράτη μέλη έχουν διαφορετικές δημοσιονομικές πολιτικές και φορολογικά καθεστώτα, μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών δεικτών. Για να λειτουργήσει ένα νόμισμα, πρέπει να υπάρξει εναρμόνιση των φορολογικών πολιτικών, το οποίο είναι εγγενώς αδύνατο στην παρούσα Ευρωζώνη, λόγω των πολιτικών διαφορών.
Ο Neil Woodford, επικεφαλής επενδύσεων στην Woodford Investment Management, είπε ότι αυτό χτυπά στο κέντρο του σημερινού αγώνα μεταξύ της Γερμανίας – η οποία οδηγεί τις προσκλήσεις στην Ελλάδα για ριζικές αλλαγές στο φορολογικό της και την κατάσταση των συνταξιοδοτικών καθεστώτων – και της Ελλάδας, είπε ο Woodford στο Sputnik:
«Σε μια απλή έννοια, προσποιούμενοι ότι η Ελλάδα ήταν η Γερμανία, ήταν ένα θεμελιώδες λάθος. Έχοντας την ίδια νομισματική πολιτική για δύο οικονομίες που είναι τόσο διαφορετικές, νομίζω ότι ήταν μια λανθασμένη υπόθεση από την αρχή του έργου».
«Σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα δεν έπρεπε να γίνει δεκτή στο ευρώ εξαρχής, αλλά, αφού στριμώχτηκε στο αποκλειστικό ενιαίο νόμισμα, είχε ξαφνικά πρόσβαση σε βαθιές και φθηνές πιστώσεις και στις οποίες έκανε πλήρη χρήση», είπε.
Ο Martin Feldstein, γράφοντας στο περιοδικό της Διεθνούς Οικονομικής Πολιτικής για το 2010 κατά την έναρξη της ελληνικής κρίσης διάσωσης, δήλωσε: «Η προσπάθεια να καθιερωθεί ενιαίο νόμισμα για δεκαέξι ξεχωριστές και αρκετά διαφορετικές χώρες είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Η στροφή προς ένα ενιαίο νόμισμα σημαίνει ότι οι επιμέρους χώρες μέλη έχουν χάσει την ικανότητα να ελέγχουν την νομισματική πολιτική και τα επιτόκια προκειμένου να ανταποκριθούν στις εθνικές οικονομικές συνθήκες. Αυτό σήμαινε επίσης ότι η συναλλαγματική ισοτιμία κάθε χώρας δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί στις σωρευτικές επιπτώσεις των διαφορών της παραγωγικότητας και στις παγκόσμιες τάσεις ζήτησης».