Αυτήν τη στιγμή συγκρούονται δύο αδιέξοδα. Το δικό μας και το γερμανικό. Το δικό μας αδιέξοδο προκύπτει από την έλλειψη ρευστότητας και από την έλλειψη χρόνου. Το γερμανικό αδιέξοδο προκύπτει απ’ την...
αδήριτη διττή έκβαση ενός διλήμματος χωρίς εναλλακτική διαφυγής. Αν η έκβαση της διαπραγμάτευσης αφήσει στην Ελλάδα περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής απ’ την κυβέρνηση της Αριστεράς, τότε η Ελλάδα δεν θα γίνει ειδική οικονομική ζώνη και το γερμανικό μοντέλο για ορισμένες χώρες και περιοχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα ραγίσει. Αν, απ’ την άλλη, η έκβαση της διαπραγμάτευσης οδηγήσει στη συντριβή της Ελλάδας, το κόστος της χρεοκοπίας εντός ή εκτός ευρωζώνης θα είναι απροσδιόριστο. Και
αυτό το απροσδιόριστο μπορεί να αποδειχθεί απεριόριστο. Οχι μόνον «πειράζοντας» την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, αλλά σηματοδοτώντας και την αρχή του τέλους της ευρωζώνης - ακόμα και το πολιτικό τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Συνεπώς σε αυτήν τη σύγκρουση διακυβεύονται πολλά. Το ότι είναι σύγκρουση αδιεξόδων αποδεικνύει την ακρότητα -την ταξική ακρότητα- στην οποίαν οδηγεί η πλουτοκρατική Γερμανία την Ενωση, όχι μόνον εις όσα αφορούν τη σχέση πλουσίων-φτωχών, αλλά κυρίως εις όσα αφορούν τον πολιτικό ακρωτηριασμό της Ευρώπης, όταν οι διαπραγματεύσεις αποκλείουν ντε φάκτο τους συμβιβασμούς.
Τότε όμως δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις, αλλά για πολεμική αναμέτρηση. Και πράγματι η Γερμανία θέτει στην Ελλάδα (και σε όποια άλλη χώρα στο μέλλον) ένα Μήλιο Δίλημμα. Μας λέει: «αν υποταχθείτε θα συντριβείτε και θα συντριβείτε αν δεν υποταχθείτε».
Η όποια απάντηση σε αυτό το δίλημμα συνιστά για την Ελλάδα αδιέξοδο. Αλλά το ίδιο αδιέξοδη είναι και για τη Γερμανία η οποιαδήποτε απ’ τις δύο εκβάσεις, αν η μία σημαίνει για αυτήν ρήγμα στα σχέδιά της και αν η άλλη σημαίνει κόστος που δεν θα μπορεί να αντέξει.
Ολη αυτή η διαδικασία αναιρεί τον χαρακτήρα της Ενωσης, ο οποίος βασίζεται στις διαρκείς διαπραγματεύσεις και τους αέναους συμβιβασμούς, αν και αυτός ο τρόπος έχει από καιρό εγκαταλειφθεί. Διότι πλέον μόνο τύποις οι αποφάσεις που αποτελούν προηγούμενο για να διοικείται η Ενωση προέρχονται από διαπραγματεύσεις. Στην πραγματικότητα προέρχονται από επιβολή ισχύος. Κι αυτή είναι η εντροπία που θα οδηγήσει την Ε.Ε. είτε στη μετάλλαξή της σε ένα (εκ νέου) γερμανικό τέρας, είτε στη διάλυσή της.
Ως τότε όμως το πρόβλημα (που θα έχουν κι άλλοι στο μέλλον) το έχουμε εμείς. Το αδιέξοδο που μας προκαλεί η έλλειψη ρευστού χρήματος (ανεξαρτήτως απ’ την ύπαρξη και την αξιοποίηση των πόρων μας) καθώς και η έλλειψη χρόνου (εκείνου που χάθηκε συν εκείνου που δεν προλαβαίνουμε) επιτείνεται και από μια θεμελιώδη αντίφαση: η Ελλάδα είναι ένα εξαρτημένο κράτος που επιχειρεί να το κυβερνήσει μια ανεξάρτητη κυβέρνηση.
Στάθης
αυτό το απροσδιόριστο μπορεί να αποδειχθεί απεριόριστο. Οχι μόνον «πειράζοντας» την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, αλλά σηματοδοτώντας και την αρχή του τέλους της ευρωζώνης - ακόμα και το πολιτικό τέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Συνεπώς σε αυτήν τη σύγκρουση διακυβεύονται πολλά. Το ότι είναι σύγκρουση αδιεξόδων αποδεικνύει την ακρότητα -την ταξική ακρότητα- στην οποίαν οδηγεί η πλουτοκρατική Γερμανία την Ενωση, όχι μόνον εις όσα αφορούν τη σχέση πλουσίων-φτωχών, αλλά κυρίως εις όσα αφορούν τον πολιτικό ακρωτηριασμό της Ευρώπης, όταν οι διαπραγματεύσεις αποκλείουν ντε φάκτο τους συμβιβασμούς.
Τότε όμως δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις, αλλά για πολεμική αναμέτρηση. Και πράγματι η Γερμανία θέτει στην Ελλάδα (και σε όποια άλλη χώρα στο μέλλον) ένα Μήλιο Δίλημμα. Μας λέει: «αν υποταχθείτε θα συντριβείτε και θα συντριβείτε αν δεν υποταχθείτε».
Η όποια απάντηση σε αυτό το δίλημμα συνιστά για την Ελλάδα αδιέξοδο. Αλλά το ίδιο αδιέξοδη είναι και για τη Γερμανία η οποιαδήποτε απ’ τις δύο εκβάσεις, αν η μία σημαίνει για αυτήν ρήγμα στα σχέδιά της και αν η άλλη σημαίνει κόστος που δεν θα μπορεί να αντέξει.
Ολη αυτή η διαδικασία αναιρεί τον χαρακτήρα της Ενωσης, ο οποίος βασίζεται στις διαρκείς διαπραγματεύσεις και τους αέναους συμβιβασμούς, αν και αυτός ο τρόπος έχει από καιρό εγκαταλειφθεί. Διότι πλέον μόνο τύποις οι αποφάσεις που αποτελούν προηγούμενο για να διοικείται η Ενωση προέρχονται από διαπραγματεύσεις. Στην πραγματικότητα προέρχονται από επιβολή ισχύος. Κι αυτή είναι η εντροπία που θα οδηγήσει την Ε.Ε. είτε στη μετάλλαξή της σε ένα (εκ νέου) γερμανικό τέρας, είτε στη διάλυσή της.
Ως τότε όμως το πρόβλημα (που θα έχουν κι άλλοι στο μέλλον) το έχουμε εμείς. Το αδιέξοδο που μας προκαλεί η έλλειψη ρευστού χρήματος (ανεξαρτήτως απ’ την ύπαρξη και την αξιοποίηση των πόρων μας) καθώς και η έλλειψη χρόνου (εκείνου που χάθηκε συν εκείνου που δεν προλαβαίνουμε) επιτείνεται και από μια θεμελιώδη αντίφαση: η Ελλάδα είναι ένα εξαρτημένο κράτος που επιχειρεί να το κυβερνήσει μια ανεξάρτητη κυβέρνηση.
Στάθης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.